พ่อเลี้ยงชอบใช้ อารมณ์และความรุ่นแรงตัดสิน

กระทู้สนทนา

สุขภาพจิต การสอนลูก ปัญหาครอบครัว ปัญหาชีวิต

สวัสดี คือตอนนี้เราเครียดมาก และเครียดจนอยากจะฆ่าตัวตายมาหลายรอบ ฟังแล้วอาจจะดูเบียวไปหน่อยแต็มาจากเรื่องจริง คือผม เป็นพวกเก็บตัวและเข้าสังคมไม่เก่ง และภายในห้องเรียนตั้งแต่ สมับประถม ผมก็แถบจะไม่มีเพื่อเลยด้วยซ่ำเพื่อนที่สนิทกันจริงๆก็แถบจะไม่มี นั้นยิ่งทำให้ผมเก็บตัว ปัจจุบันเรียนจบ ปวส. มาแล้ว ท่าตามสถานะคือว่างงาน แต่จริงๆก็ทำงานอยู่นั้นและแต่จะเป็นพวกงาน ที่ใช้คอมพิวเตอร์ทำอยู่ที่บ้าน หารายได้เสริม เพื่อจะจ่ายค่าน้ำค่าไฟ แต่คือมันก็มีผลเสียอยู่เช่นกันคือความรุ่นแรงในครอบครัวที่สูงขึ้นทุกๆวันและความไร้เหตุผลก็มากตามไปด้วย เราผยายามอธิบายแล้วแต่พวกเขาก็ไม่ฟังไม่ว่าเราจะอธิบายเหตุผลร้อยแปดพันข้อ พวกเขาก็จะมองเป็ยเรื่องไรสาระ และ แน้นอน มันไม่มีแค่เหตุผลเรื่องที่ผมเข้ากับคนอื่นไม่ได้ รวมถึงเรื่องอื้นๆด้วย คือพวกเขาก็รุ้ว่าเราเป็น ซึมเศร้า หมอก็แนะนำให้ลดคงามรุ่นแรงในครอบครัว ใช้เหตุผลมากขึ้ยแต่คือ. ด้วยความที่เราทำงานอยู่บ้าน และงานมันก็คืองานเราก็ใช้เวลาทำงานเหมือนกัยแต่ในสายตาพวกเขามันคือเรื่องไรสาระเขามองว่างานแบบนี้มัยไรสาระและดูถูก ถามว่าทำไมไม่อย่าบออก ถามว่าอยากย้ายไม่ อยากครับแต่ทำไม่ได้ เหตุผลก็เพราะเงินเก็บผมยังไม่พอ และท่าผมย้ายออกไปพวกเขาก็จะใช้ตักกะสมบูรณ์แบบในการยึดรถของผมยึดคอมพิวเตอร์ของผมและนัเนอาจรวมถึง โทรศัพท์ ด้วยข้ออ้างว่านั้นเงิรของพวกเขา ผมไม่มีสิทธิใช้อยากได้ก็ไปหาเองซึ่งนั้นก็เป็ยหนึ่งในเหตุผลที่ผมไม่กล้าย้าย ในตอนแรก ผมอาศัยอยู่กับพ่อแท้ๆ ซึ่ง ในช่วงวัยประมาน ม.2. ม.3 ่อเลี้ยงและแม่ก็จะทำตัวใจดี แต่พอผมย้ายมาอยูากับเค้าเต็มตัวตั้งแต่สมัยปวช. 3. เรื่องมันก็เลวร้ายกว่าเดิม แบบเลวร้าบหนักทั้งการใช้เหตุผลที่ไม่เข้าใจ ความไรเหตุผล เวลาพวกเขาทำผิดพลาดอะไรสักอย่างท่าไม่ตีหน้ามึนก็ โทษผม. ผมมักจะกลายเป็ยแพะรับบาปตลอดไม่ว่าจะเรื่องอะไร ความรุ่นแรงจากการพูดดุด่าเรื่มกลายเป็นการใช้กำลัง ตอนแรกก็แค่มองไม่พอใจสุดท้ายก็ทุบหัว. ซึ่งถามว่าผมเจ็บไม่ข้อบอกว่าร่างกายไม่เจ็บแต่จิตใจเจ็บมาก ผมมักจะกลายเป็นที่ระบายความรู้สึก มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่ในโรงเรีบนที่ถูก บลูลี่ จนในบ้านก่อนที่ผมจะย้ายมาอยู่กับแม่พ่อผมก็ ไม่ำด้อะไร แต่แค่เป็ยห่วงแต่พอผมย้ายมาอยูาได้6 ปีจาก พ่อเลี้ยงใจดีก็กลายเป็นลุงขี้หงุดหงิดที่อะไรไม่ได้ดั้งใจก็โทษเราด่าเราตลอด จนตอนนี้ มองหน้ากันไม่ติดไม่รู้จะโดนไล่ออกจากบ้านในตอนไหน. เงินเก็บผม เอาจริงๆมันก็พอหาบ้านอยู่ได้สักวันสองวัน แต่มะนก็ได้แค่นั้นไม่สามารถอยู่เป็นเดือนๆ. และทำไมผมไม่ลองไปทำงาน คือผมก็ลองหางานทำแล้วแต่ถูป ปฏิเสธมาหลายที่มากจนผมไม่คิดจะทำงาน แบบนั้นแล้วหันมาทำงานที่บ้าน ตัดต่อวิดีโอ แต่งนิยาย วาดรูป เทรดคิบโต ทำติ๊กต๊อก คือทุกวัยนี้ที่ผมยังไม่คิดอะไรบ้าๆอย่างการฆ่าตัวตาบหรือการ ทำเรื่องอุกอาจแบบในข่าวที่ไปไล่ฆ่าคนอื้นแบบคนบ้าเนี้ยก็เพราะ. หนังและการ์ตูนเกมต่างๆ ที่ผมยังอยากดูว่ามันจะเป็นยังไงต่อ คือผมไม่แคร์สังคมแล้ว แต่ใัยก็อาจจะกลั่นได้ไม่นาน. น้ำเวลาเต็มแก้วมัยก็อาจจะระเบิดได้ผมก็พยายามลดน้ำพวกนั้นด้วยสื่อบรรเทิงต่างๆ ทว่าพ่อเลี้ยงก็เริ่ม ทำตัวมีปัญหามากขึ้นไปอีก ทั้งการสั่งให้ผมลดน้ำตอนช่วงใกล้มีฝนตก. บ้างครั่งก็สั่งให้ผมทำอะไรสักอย่าง แต่พอผมถามแล้วก็บอกว่าไม่ได้ทำ....คือ กะจะเอาผิดผมทุกไอย่างทั้งๆที่ผมทำไปแล้ว แล้วทำไมผมไม่กลับไปหาพ่อ...เพราะว่าผมรู้สึกผิดที่ออกมา และผมก็โกรธพ่อแท้ๆเหมือนกัยบ้างเรื่องเขาก็จะปัดความรับผิดชอบ อย่างเรื่องที่เราต้องการความช่วยเหลือเร่งดวล พ่อแท้ๆก็มักจะปัดความรับผิดชอบไปเสีย

ทำไมพ่อเลี้ยงหรือกลุ่มคนที่มีลูกถึงชอบทำตัวไรเหตุผลกันก็ไม่รู้ จะอ้างว่ามีประสบการณ์ แล้วท่ามีจริงทำไมไม่ใช้เหตุผล แล้วจะก่ากันตบตีกันทำไม หรือว่าการตบตีมันคือเหตุผลของพวกเขากันแน้ ก็ไม่รู้แล้วเห็นหลายครอบครัวละที่ ลูกโตมาแล้วไม่คิดจะดูแลพ่อแม่ ก็เพราะว่าพ่อแม่บ้างคนทำลายจิตใจพวกเขาก่อนพอโตมนก็เริ่มมาอ้างเรื่องบุญคุณที่เลี้ยงดูแต่ถามหน่อย ลูกที่ถูกพ่อแม่ตีดูถูกเยียดยามมามันจะมีลูดคนไหนมีกระจิตกระใจมาตอบแถน เวลาเราจะตอบแถนอะไรพวกเรื่องเสียมักจะพูดขึ้นมาก่อนเสมอ