ขอบอกตามตรงว่าไม่ได้ชอบน้องตัวเองซักนิดเดียวคือตอนแรกที่ว่าจะมีอะก็ดีใจแหละแต่พอมีจริงๆอะความสุขติดลบ999999ตั่งแต่มี2คนงานวันเกิดไม่เคยได้ที่ฮาคือบอกว่าจะจัดให้นะแต่พอถึงวันทำเป็นลืมพอถามก็โกรธของขวัญที่ผมขอนี่แค่500-600นะไม่เคยให้ แต่พอน้องขออะรถยังคับ2คันราคาคันละ700กว่าควักตังซื้อเลยแถมความกดดันมันเพิ่มขึ้นอีกบอกว่าท่าโตแล้วต้องส่งน้องเรียนแถมดับความฝันผมด้วยอะพอน้องมาทำอะไรผมพังให้ผมซ้อมเอาไม่เคยชดใช้ให้ผมเลย ตอนนึ้ผมคือเด็กม.3ที่ไม่มีไฟไม่มีเป้าหมายความฝันเละเป็นขี้ไม่รู้จะเรียนไปทำไมรู้สึกไม่สำคัญเอาตรงๆคือน้อยใจและกำลังใจที่มีตอนนี้คือเพื่อนสนิดคนเดียวที่กำลังงจะไปเรียนที่อื่นตอนม.4  พอมันไปผมคงจะไปหาแชตบอตมาคุยด้วยด้วยแหละอย่างน้อยก็ไม่เหงา