สวัสดีค่ะหนูรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลยค่ะ ทุกวันต้องนั่งฟังคำของครอบครัวต้องรับการกระทำที่ส่วนตัวเรามองว่ามันเห็นแก่ตัวมากๆ ตอนเราอายุได้2เดือนถึง12ปีเราอยู่กับยายค่ะ เป็นช่วงเวลาที่เรารู้สึกทรมาณมาก เพราะคุณยายเราจะถือพี่ชายแล้วใช้เราเหมือนคนใช้ ทุบตีด้วยไม้ไผ่ก้านมะยม บางครั้งก็ไม้กวาดถึงขั้นปามีดใส่
บางครั้งก็โยนของจนหัวเราแตกเราไม่เคยได้นอนที่นอนเลยค่ะต้องนอนที่พื้น แล้วก็ถูกบังคับให้ไปทำงานนอกบ้านแล้วตังค์ที่ได้มาเขาก็จะเอาไปเกินครึ่งเหลือให้เราแค่100 ให้เราใช้ไปโรงเรียน1อาทิตย์ เราเคยคิด ฆตต.ด้วยการกินยาไปหลายๆเม็ดสุดท้ายก็รอดค่ะ จนเราขึ้นมัธยม..เราตัดสินใจย้ายมาอยู่กับแม่โดยการออกกลางคัน ซึ่งช่วงแรกๆแม่ก็ดีนะคะแต่เราขอให้เขาไปหาโรงเรียนให้เราสมัครหน่อย เขาก็โกหกว่าไปหาให้แล้วเขาไม่รับเราก็สงสัยแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเรามาอยู่ต่างบ้าน จนเวลาก็ผ่านไปสัก1ปีกว่าๆเราก็ยังไม่ได้เรียนค่ะพอมาปีนี้เราไปสมัครเรียนรร.หนึ่งจนสอบติดเเม่ก็ไม่ให้เราเรียนค่ะเขาให้เราไปเรียน กศนโดยให้คนรอบข้างคนในครอบครัวมากดดันเราทุกทางจนเราไม่มีตัวเลือกเพราะเขายกปัญหาข้อแก้ตัวร้อยพ่อโครตแม่มาอ้าง แต่เราคิดว่าที่เขาไม่ให้ เราไปเรียนปกติเพราะเขาจะได้ให้เราดูน้องชายที่พึ่งคลอด แล้วเขาจะได้ออกไปข้างนอกกับเพื่อนเขาตั้งแต่เรามาอยู่กับเขาเราก็เลี้ยงน้องชายเองทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะตั้งแต่น้องเกิดมาเราทรมาณจนคิดอยากฆตต.อยู่ตลอดเวลามันอึดอัดมากๆค่ะเราอยู่แต่บ้านเขาบังคับให้เลี้ยงน้องซึ่งเราออกไปมากสุดก็แค่หน้าปากซอย
เหมือนถูกขังทั้งเป็นไม่มีคนคุยด้วยไม่มีเพื่อน ออกไปไหนก็ไม่ได้ ยิ่งเขาจะชอบว่าเราว่าเกิดมาทำไมน่าจะตายๆไปตั้งแต่แรก มันทำใหเรายิ่งอยากฆตต.ไม่อยากมีชีวิตอยู่เขาทุกวัน เราไม่ได้อยากเกิดมาเลยค่ะเหมือนเราใช้ชีวิตแบบเปล่าประโยชน์ไม่รู้จุดหมาย เราท้อมากๆไม่มีใครคิดถึงเราหรือรักเราจริงๆ บางครั้งเราก็นึกสงสัยว่าเขาเห็นเราเป็นลูกหรือคนในครอบครัวบ้างไหมแต่เราก็รักพวกเขานะคะถึงพวกเขาจะใจร้ายไปสักนิด
*ถ้าพิมพ์ผิดหรือแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะร้องไปพิมพ์ไปค่ะ🙏🏼🙏🏼
รู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อเลยค่ะ
บางครั้งก็โยนของจนหัวเราแตกเราไม่เคยได้นอนที่นอนเลยค่ะต้องนอนที่พื้น แล้วก็ถูกบังคับให้ไปทำงานนอกบ้านแล้วตังค์ที่ได้มาเขาก็จะเอาไปเกินครึ่งเหลือให้เราแค่100 ให้เราใช้ไปโรงเรียน1อาทิตย์ เราเคยคิด ฆตต.ด้วยการกินยาไปหลายๆเม็ดสุดท้ายก็รอดค่ะ จนเราขึ้นมัธยม..เราตัดสินใจย้ายมาอยู่กับแม่โดยการออกกลางคัน ซึ่งช่วงแรกๆแม่ก็ดีนะคะแต่เราขอให้เขาไปหาโรงเรียนให้เราสมัครหน่อย เขาก็โกหกว่าไปหาให้แล้วเขาไม่รับเราก็สงสัยแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเรามาอยู่ต่างบ้าน จนเวลาก็ผ่านไปสัก1ปีกว่าๆเราก็ยังไม่ได้เรียนค่ะพอมาปีนี้เราไปสมัครเรียนรร.หนึ่งจนสอบติดเเม่ก็ไม่ให้เราเรียนค่ะเขาให้เราไปเรียน กศนโดยให้คนรอบข้างคนในครอบครัวมากดดันเราทุกทางจนเราไม่มีตัวเลือกเพราะเขายกปัญหาข้อแก้ตัวร้อยพ่อโครตแม่มาอ้าง แต่เราคิดว่าที่เขาไม่ให้ เราไปเรียนปกติเพราะเขาจะได้ให้เราดูน้องชายที่พึ่งคลอด แล้วเขาจะได้ออกไปข้างนอกกับเพื่อนเขาตั้งแต่เรามาอยู่กับเขาเราก็เลี้ยงน้องชายเองทั้งวันทั้งคืนเลยค่ะตั้งแต่น้องเกิดมาเราทรมาณจนคิดอยากฆตต.อยู่ตลอดเวลามันอึดอัดมากๆค่ะเราอยู่แต่บ้านเขาบังคับให้เลี้ยงน้องซึ่งเราออกไปมากสุดก็แค่หน้าปากซอย
เหมือนถูกขังทั้งเป็นไม่มีคนคุยด้วยไม่มีเพื่อน ออกไปไหนก็ไม่ได้ ยิ่งเขาจะชอบว่าเราว่าเกิดมาทำไมน่าจะตายๆไปตั้งแต่แรก มันทำใหเรายิ่งอยากฆตต.ไม่อยากมีชีวิตอยู่เขาทุกวัน เราไม่ได้อยากเกิดมาเลยค่ะเหมือนเราใช้ชีวิตแบบเปล่าประโยชน์ไม่รู้จุดหมาย เราท้อมากๆไม่มีใครคิดถึงเราหรือรักเราจริงๆ บางครั้งเราก็นึกสงสัยว่าเขาเห็นเราเป็นลูกหรือคนในครอบครัวบ้างไหมแต่เราก็รักพวกเขานะคะถึงพวกเขาจะใจร้ายไปสักนิด
*ถ้าพิมพ์ผิดหรือแท็กห้องผิดต้องขอโทษด้วยนะคะร้องไปพิมพ์ไปค่ะ🙏🏼🙏🏼