สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาแชร์เรื่องที่เคยเกิดขึ้นในสมัยตอนเด็กๆของตัวเราค่ะ
จำได้ว่าเป็นประมาณป.1 เราเป็นนักเรียนที่นั่งรถรับส่งนักเรียนแบบรถตู้ค่ะ จำได้ว่าวันนั้นเป็นตอนกลับบ้าน ตอนนั้นเรากำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างหลังคนขับ ท้องฟ้าสดใส่มาก เรามองเพื่อนเดินเข้าซอยจะกลับบ้าน แล้วกำลังหันไปตรงประตู
มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง ขอใช้แทนชื่อเป็น ต. นะคะ เขากำลังเล่นไม้บรรทัดแบบเหล็กที่หนักๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจตั้งใจ ไม้บรรทัดเหล็กโดนหัวตัวเราพอดีเลย ต.ได้ใช่ด้านที่เป็นด้านขอบ**มาตีใส่เรา แล้วเราก็ร้องไห้ แล้วคนขับรถ(ขอแทนชื่อเป็น ก.)ก็ลงมาดู ลุงก.ก็มาตรวจว่าเราเป็นอะไรไหม ด้วยความที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เราก็ร้องไห้แล้วพูดได้แต่เจ็บๆ แต่เจ็บยังไงบรรยายไม่ถูก (ทีหลังสัมผัสก็เจอรอยตรงกระดูก) เขาก็เลยให้ต.ขอโทษเรา แล้วให้ใช้ไม้บรรทนั้นตีคืนโดยที่เขาจับมือเราตี (ลุงเขาควบคุมแรงไว้อยู่) เราก็ตีโดยใช้ด้านกว้าง ไม่เจ็บหรอก แล้วต.ก็ทำหน้าแบบ *ูผิดตรงไหน ม*งก็ตี*ูแล้วจะเอายังไงอีก ทำหน้าแบบไม่พอใจอย่างมาก โดยที่อยากกับตัวเราเป็นคนทำเขาแล้วไปฟ้องผู้ใหญ่
ตีเสร็จเราก็หยุดร้อง เรื่องนี้ไม่ได้หายนะ แค่ความเป็นเด็ก เด็กลืมๆหายๆเฉยๆ พอเรื่องนี้ผ่านไป ประมาณพอเราค่อยๆรู้ความ รู้สวยรู้งาม วันๆหนึ่ง เราก็ได้สัมผัสเจอว่า ทำไมตรงหน้าผากจนถึงผิวในผมถึงมีรอยตรงกระตูก ยาวประมาณ9ซม. แล้วเราก็จำเรื่องนี้ได้
ทุกๆครั้งที่กำลังเศร้าหรืออารมณ์ตกต่ำแล้วนึกถึงเรื่องนี้ จะรู้สึกว่าไม่มีใครรักเราเลย
เรื่องนี้จนตัวเราตอนนี้อยู่ปี2แล้วยังไม่เคยคุยกับใครเลย ไม่ได้คุยกับผู้ปกครอง เพราะตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่ขี้อาย พูดน้อย ตอนนั้นไม่กล้าพูด แล้วตอนนั้นอยู่กับน้าเพราะแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนตอนนี้รู้สึกว่าไม่จำเป็นแล้ว เพราะไม่สนิทกับแม่หรือคนในครอบครัวเลย แต่มันเป็นรอยแผลจริงๆ ทั้งบนกระดูกและในความทรงจำ เราจะจำต.เข้ากระดูกจนวันตาย จำจนวันตายจริงๆ นอกเหนือจากว่ารอยตรงหน้าผากรากเข้าไปในส่วนผมมันจะหาย แค้นไม่ถึง แต่เกลียดจนกระดูก จำเข้าDNAแน่
จนตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่า จะทำใจกับเรื่องนี้ยังไง😂
ขอบคุณที่ได้อ่านที่ระบายออกมานะคะ คือไม่รู้จะไปพูดคุยกับใครจริงๆ ทั้งคนในครอบครัวหรือเพื่อน
ประสบการณ์เก่าๆตอนเด็กๆที่จำจนตาย
จำได้ว่าเป็นประมาณป.1 เราเป็นนักเรียนที่นั่งรถรับส่งนักเรียนแบบรถตู้ค่ะ จำได้ว่าวันนั้นเป็นตอนกลับบ้าน ตอนนั้นเรากำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่างหลังคนขับ ท้องฟ้าสดใส่มาก เรามองเพื่อนเดินเข้าซอยจะกลับบ้าน แล้วกำลังหันไปตรงประตู
มีเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่ง ขอใช้แทนชื่อเป็น ต. นะคะ เขากำลังเล่นไม้บรรทัดแบบเหล็กที่หนักๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจตั้งใจ ไม้บรรทัดเหล็กโดนหัวตัวเราพอดีเลย ต.ได้ใช่ด้านที่เป็นด้านขอบ**มาตีใส่เรา แล้วเราก็ร้องไห้ แล้วคนขับรถ(ขอแทนชื่อเป็น ก.)ก็ลงมาดู ลุงก.ก็มาตรวจว่าเราเป็นอะไรไหม ด้วยความที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ เราก็ร้องไห้แล้วพูดได้แต่เจ็บๆ แต่เจ็บยังไงบรรยายไม่ถูก (ทีหลังสัมผัสก็เจอรอยตรงกระดูก) เขาก็เลยให้ต.ขอโทษเรา แล้วให้ใช้ไม้บรรทนั้นตีคืนโดยที่เขาจับมือเราตี (ลุงเขาควบคุมแรงไว้อยู่) เราก็ตีโดยใช้ด้านกว้าง ไม่เจ็บหรอก แล้วต.ก็ทำหน้าแบบ *ูผิดตรงไหน ม*งก็ตี*ูแล้วจะเอายังไงอีก ทำหน้าแบบไม่พอใจอย่างมาก โดยที่อยากกับตัวเราเป็นคนทำเขาแล้วไปฟ้องผู้ใหญ่
ตีเสร็จเราก็หยุดร้อง เรื่องนี้ไม่ได้หายนะ แค่ความเป็นเด็ก เด็กลืมๆหายๆเฉยๆ พอเรื่องนี้ผ่านไป ประมาณพอเราค่อยๆรู้ความ รู้สวยรู้งาม วันๆหนึ่ง เราก็ได้สัมผัสเจอว่า ทำไมตรงหน้าผากจนถึงผิวในผมถึงมีรอยตรงกระตูก ยาวประมาณ9ซม. แล้วเราก็จำเรื่องนี้ได้
ทุกๆครั้งที่กำลังเศร้าหรืออารมณ์ตกต่ำแล้วนึกถึงเรื่องนี้ จะรู้สึกว่าไม่มีใครรักเราเลย
เรื่องนี้จนตัวเราตอนนี้อยู่ปี2แล้วยังไม่เคยคุยกับใครเลย ไม่ได้คุยกับผู้ปกครอง เพราะตอนเด็กๆเราเป็นเด็กที่ขี้อาย พูดน้อย ตอนนั้นไม่กล้าพูด แล้วตอนนั้นอยู่กับน้าเพราะแม่ไปทำงานที่ต่างประเทศ ส่วนตอนนี้รู้สึกว่าไม่จำเป็นแล้ว เพราะไม่สนิทกับแม่หรือคนในครอบครัวเลย แต่มันเป็นรอยแผลจริงๆ ทั้งบนกระดูกและในความทรงจำ เราจะจำต.เข้ากระดูกจนวันตาย จำจนวันตายจริงๆ นอกเหนือจากว่ารอยตรงหน้าผากรากเข้าไปในส่วนผมมันจะหาย แค้นไม่ถึง แต่เกลียดจนกระดูก จำเข้าDNAแน่
จนตอนนี้ ยังไม่รู้เลยว่า จะทำใจกับเรื่องนี้ยังไง😂
ขอบคุณที่ได้อ่านที่ระบายออกมานะคะ คือไม่รู้จะไปพูดคุยกับใครจริงๆ ทั้งคนในครอบครัวหรือเพื่อน