คือเราเป็นคนจิตตกง่ายมากค่ะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆบ่อย แต่อารมณ์ขึ้นลงในที่นี้ไม่ใช่แบบก้าวร้าวรุนแรงนะคะ มันจะเป็นแบบว่าเดี๋ยวเศร้าเหงา พอรู้ตัวว่าจิตตกก็จะดึงตัวเองขึ้นแล้วก็แฮปปี้ พูดเก่ง ขี้อ้อน แต่พออยู่ๆไปเหมือนมันเหนื่อย อารมณ์พังก็กลายเป็นเงียบ กลวงๆ ไม่อยากเจอใคร ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากให้ใครมาจิ๊จ๊ะ แบบนี้อะค่ะ วันนี้ดีพรุ่งนี้อาจจะเปลี่ยนไปเลย ซึ่งก็รู้ตัวนะคะแต่มันควบคุมไม่ได้อะค่ะ

ปัญหาคือตอนเราอยู่กับแม่เราก็จะทำตัวน่ารัก อ้อน กอด นินกับแม่งี้อะค่ะ แต่ถ้าตอนไหนจิตตกคือ ไม่อยากพูด ไม่อยากคุย แล้วด้วยความที่เราเคยอ้อนแม่ แม่ก็จะอ้อนเราตอบ แต่ตอนจิตตกแล้วแม่มาอ้อนก็จะอึดอัด มันรู้สึกเนือยๆ ไม่อยากเจอใครเลยค่ะ แต่พอแม่เราเห็นเราเป็นแบบนี้เราก็พยายามอธิบายให้แม่เข้าใจว่า จริงๆแล้วเราเป็นคนแบบนี้นะ ท่านก็บอกเข้าใจค่ะ แต่ตัวเรารู้สึกแย่มากค่ะที่บางทีเราผลักไสท่าน หรือไม่ได้แสดงความรักเหมือนตอนที่เรามีพลังงานได้อะค่ะ

เราคิดว่าที่ผ่านมาที่เราแฮปปี้ มีพลังงานเยอะ พูดเก่ง อ้อนเก่ง เราทำเพราะอยากให้แม่มีความสุขค่ะ แต่พอเราเหมือนเครื่องรวนขึ้นมาเราไม่สามารถทำให้ท่านได้อะค่ะ มันจะไม่มีปัญหาเลยถ้าตอนเราอารมณ์พังเราอยู่คนเดียว(เรามาเรียนที่กรุงเทพค่ะ) แต่ด้วยความที่ท่านคิดถึงบ้างอะไรบ้างท่านก็อยากมาหาบ่อยๆ แล้วบางทีท่านมาตอนที่จังหวะไม่เหมาะเท่าไหร่ มาเจอเราในด้านที่แบบพลังงานลบสุดๆงี้อะค่ะ แล้วเราก็มารู้สึกแย่กับตัวเองทีหลัง

เราอยากหาวิธีที่ทำให้เรามีพลังงานตลอด ไม่มีตก ไม่จิตตก อะค่ะ มีใครแนะนำได้ไหมคะ
***เราเคยลองวิธีหางานอดิเรกอะไรแบบนี้ แต่สุดท้ายก็ไม่ช่วยเลยค่ะ.... เพื่อนเราก็ไม่มีที่สนิทด้วยค่ะ เรากับแม่กว่าจะปรับจูนเข้าใจกันได้ก็ผ่านสงครามอารมณ์กันมาเยอะ เราไม่อยากให้มันกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนอะค่ะ***