ผมมีเรื่องจะมาเล่าครับครอบครัวผม มีกัน4คนพ่อแม่ผมและน้อง น้องเกิดช้ากว่าผมหลายปีตอนแม่ท้องผมดีใจมากครับผมจะได้มีน้องชายเหมือนครอบครัวอื่นๆ แต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่เลยครับ ผมกลับเสียใจมากเสียด้วยซ้ำผมและน้องโตกันมาคนละแบบผมโตมาแบบยากจนวันไหนมีกินก็ได้กินเยอะวันไหนไม่มีก็ต้องกินมาม่าไม่ก็แม่ให้ไปอยู่กับญาติเพราะที่นั่นมีเงินพอและมีเด็กที่โตพอๆกับผมให้ผมได้มีเพื่อนด้วยความที่ผมโตมากับญาติผมจึงถูกเลี้ยงและถูกสอนมาคอนข้างเนี๊ยบ ด้วยความที่บ้านนั้นเขาเลี้ยงลูกดีเพื่อนผมก็เลยมีไอแพดผมชอบขอเขาเล่นและแบ่งกันเล่น พอผมกลับมาหาพ่อแม่ด้วยความที่ติดเล่นเกมเลยขอพ่อแม่เล่นแต่พวกเขาไม่ให้ครับเขาสอนและมีระเบียบเวลาในการเล่นที่ค่อนข้างชัดเจนจนผมเก็บเงินจากการไปโรงเรียนวันละ 20 40 (ผมได้เงินไปเรียนวันละ 60 บาท ผมใช้วิธีขอข้าวกินจากอาหารโรงเรียน ตอนนั้นตั้งใจมาก555) พอเก็บได้ 1500 บาทผมก็ได้โทรศัพท์จีนมาเครื่องนึงแต่ใช้ได้ไม่ถึงปีครับเเบตบวมด้วยความที่ติดเกมพ่อแม่เลยดุ ด่า ตี ถึงขั้นโดนดูถูกว่าโ ่ จะเรียนไม่จบเอาผมโตมาด้วยความเก็บกดแต่ผมเป็นคนที่เงียบนิ่งไม่แสดงออกครับ พอมาที่น้อง น้องผมโตมาด้วยความที่พ่อแม่เริ่มมีเงินบวกกับผมไม่ได้ต้องการอะไรแล้วของเล่นหรือโทรศัพท์ น้องผมได้ของเล่นกองเป็นภูเขาเอาไปทิ้ง 1 ตะกร้ายังไม่ลดเลยครับ จุดนึงที่ผมคิดว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เลยคือ การส่งน้องไป Nursery หรือ สถานรับเลี้ยงเด็กสำหรับครอบครัวที่ไม่มีเวลาเลี้ยงดู ตอนนั้นน้องผม 2 ขวบน้องผมเป็นคนน่ารักครับเลี้ยงง่ายกินง่ายไม่ค่อยร้องเลยใครดุกลับขำด้วยซ้ำ พอไปอยู่Nursery 1อาทิตย์ น้องผมมีอาการเอาแต่ใจเริ่มใช้เสียงร้องที่ดังขึ้นถ้าไม่ได้สิ่งที่ต้องการจะเพิ่มเสียงร้องให้ดังมากๆ ผมก็เริ่มไม่ค่อยโอเคกับที่นี่เท่าไหร่เพราะผมอยากให้ไปอยู่กับญาติที่เลี้ยงผมมาเผื่อเขาจะสอนอะไรให้ได้แต่ความที่เขาก็อายุมากแล้วคงจะเลี้ยงเด็กไม่ไหวคงจะไปเพิ่มภาระให้เขาเพราะเขาก็มีโรคประตัวอยู่ น้องผมอยู่Nurseryมา 3ปีเต็มครับตั้งแต่ผมอยู่ ม.2-ม.4 น้องได้นิสัยมาหลายอย่างเลยครับเถียงแม่เถียงผมแต่กับพ่อจะฟังครับเพราะพ่อดุจริงและตีจริงนะครับแต่ไม่รุนแรงเท่าผมตอนเด็ก น้องติดโทรศัพท์มากๆติดจนใครก็ห้ามไม่อยู่ครับแม่กับพ่อเคยใจแข็งงัดไม้เก่าๆที่เคยใช้กับผมมาก็ยังเอาไม่อยู่ครับกับแม่นี่จะหนักข้อมากครับจนแม่ต้องยอมพอมาย้อนคิดนะครับด้วยความที่ผมโดนอะไรแบบนี้มาผมจะยอมและนิ่งเงียบมาตลอดแต่กับน้อง น้องจะตะโกนเพื่อเอาชนะ พอน้องผมได้เข้าอนุบาล 3 (ครอบครัวต้องการที่จะส่งน้องเข้าโรงเรียนที่ผมเคยเรียนตอนเด็กๆครับที่นั่นสอนเด็กมาดีครับและค่าเทอมดูสภาพสังคมพอได้ครับและมีกิจกรรมดีๆเยอะเลยเลือกที่นี่น้องผมไม่ได้เรียน อ1และ2 และเทียบเข้าอ3 เอาครับ) ด้วยความที่ตอนอยู่Nurseryแม่ผมจะให้คนอื่นไปรับผมเลยจะได้มีเวลาไปเรียนพอน้องอยู่อนุบาลแล้วผมจะต้องเป็นคนไปรับครับตอนนั้นผมอยู่ ม.5 ผมอดทำกิจกรรมหลายๆอย่างกับเพื่อนและกับโรงเรียนผมรู้สีกเหมือนเวลาขาดหายไปจากชีวิตของผมพอผมเข้ามหาลัยผมก็ต้องเป็นคนไปรับน้องบ้างครั้งผมก็ต้องเรียนเรียนถึง 4โมงผมเลยขอให้พ่อแม่หาคนไปรับแทนผมสิ่งที่เขาพูดกลับมาทำให้ผมเสียใจมากนะครับ เขาพูดว่าถ้าผมไม่ไปรับใครจะรับจะให้คนอื่นไปรับหรอไม่ใช่ลูกไม่ใช่น้องเขาสะหน่อยแล้วเราจะไปรับไม่ทันจริงๆหรอ วันนั้นจำได้เลยเรียนเสร็จรีบขับไปรับน้อง ผมต้องไปรับไม่เกิน 4โมงและมหาลัยกับโรงเรียนน้องอยู่ห่าง 15 กิโล ใช้เวลาเดินประมาณ 30นาที ผมใช้เวลาไปรับน้องวันนั้นไปเพียง 20นาทีเพื่อไปรับให้ทันน้องกลับคนสุดท้ายตลอดเกือบทุกวันเพราะด้วยระยะทางมันก็ไกลวันไหนผมเหนื่อยก็อยากจะนอนพักแต่ก็นอนได้แค่ 20-30นาทีเท่านั้น ปกติแล้วผมจะวิ่งงานส่งอาหารส่งตัวเองเรียนตอนนั้นไม่มีเวลาทำอะไรเลยครับ รับน้องเลี้ยงน้องไปวันๆพ่อแม่กลับมืดค่ำแล้วผมก็ต้องหลับเพื่อไปเรียนแต่เช้าอีกจนผมส่งค่าเทอมไม่ไหวจนผมต้องออกจากมหาลัยเพื่อมารับน้องดูแลน้องครับและอีกอย่างบ้านผมมีปัญหาทางการเงินอีกเพราะโรคระบาดโควิค 19 จนถึงตอนนี้ที่ผมจะต้องเริ่มเข้ามหาลัยใหม่ปัญหามันกลับมาอีกแล้วน้องเข้า ป.1 ใครจะดูน้องอีกล่ะถ้าไม่ใช่ผม ผมนอนไม่ค่อยหลับมาหลายวันชีวิตผมไม่มีความสุขเลยพวกเขาเป็นพ่อแม่มือใหม่หรอถึงจัดการเรื่องลูกไม่ได้เลยแม่ก็คุมน้องไม่อยู่พ่อก็ไม่สนใจลูกเลย ผมที่จะต้องทำทุกอย่างมันช่างเหนื่อยจนผมเหมือนจะเป็นซึมเศร้าผมไม่มีความสุดกับการได้ออกไปเที่ยวเลยไม่มีความคิดที่จะหาสังคมใหม่ๆหรือคุยกับใครใหม่ๆผมเลยอยากอยู่แต่ในห้องผมนอนเช้าทุกวันเพราะเครียดหลายๆเรื่องในชีวิตผมจนล่าสุดผมจะต้องไปเอาใบจบ รด.ที่ศูษย์ฝึกผมเดินเข้าไปบอกพ่อเพื่อที่หาให้คนอื่นไปรับแทนคำพูดเดิมๆมันก็วนกลับมาครับเขาจะหาใครไปรับถ้าให้ไปรับเขาก็โดนไล่ออกผมเหมือนเป็นพ่อของน้องเลยครับสิ่งที่น่าเศร้าสำหรับผมคือผมยังมีชีวิตเดิมๆกับการโดนใช้งานอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ขออะไรไม่ได้ ขอเงินทุกวันนี้ผมขอวันละ 100 บาทอะไรที่อยากได้ต้องออกไปหามาได้ บางวันก็ไม่มีใครทิ้งเงิน ผิดกับน้องที่ตื่นเช้ามามีข้าวมีขนมมีน้ำมีพร้อมแต่ไม่ได้ดูแลเขามาให้ดีผมคนนึงที่ไม่ได้ผ่านเรื่องนี้ผมว่าผมเหนื่อยมากครับ ที่ผมออกมาระบายก็อยากได้คำแนะนำดีๆจากคนทุกคนบ้างนะครับเพราะตอนนี้ผมเริ่มเหนื่อยในชีวิตผมแล้ว