ฉันมักจะตื่นมาทักหาบอก morning ทุกเช้าหลับฝันดีทุกคืนเสมอฉันเป็นคนที่คอยถามอยู่ไหนทำอะไรทำงานเหนื่อยหรือเปล่ากินข้าวหรือยังดูแลตัวเองดีๆนะเป็นห่วงเพราะเราเป็นรักระยะไกลจนวันนี้เขาหายไปตั้งแต่เมื่อคืนเที่ยงคืนจนตอนนี้เที่ยงคืนอีกแล้วเขาเพิ่งกลับมาตอบฉันแล้วบอกว่าลืมโทรศัพท์ไว้ฉันบอกว่าก็ดีแล้วที่แค่ลืมโทรศัพท์ครั้งหน้าถ้าลืมอีกช่วยโทรกลับมาบอกได้ไหมมีเบอร์หรือเปล่าเขาหาว่าฉันประชดเขาไม่ได้ใส่ใจในการกระทำของฉันมากนักที่ฉันบอกว่าฉันรักฉันถึงห่วงฉันถึงถามมากมายเขาได้แต่บอกว่าเขาผิดเขาขอโทษแต่เขาไม่ได้ลงรายละเอียดความสำคัญมันมากขนาดนั้นฉันน้ำตาไหลออกมาอีกตอนที่เขากลับมาตอบแชทเพราะแค่รู้ว่าเขายังอยู่ดีไม่ได้ไม่สบายหรือเป็นอะไรเพียงเท่านั้นเขาถามฉันว่าร้องไห้ทำไมฉันบอกว่าฉันไม่รู้ฉันแค่เป็นห่วงเพราะเขากลับมาตอบฉันก็รู้สึกดีน้ำตามันไหลออกมาเองเขาถามฉันว่าแล้วยังไงมันก็ไม่ยังไงฉันแค่ร้องไห้ดีใจที่รู้ว่าเขายังอยู่ไม่ได้เป็นอะไรเขามักจะบอกว่าไม่ชอบให้ฉันร้องไห้ทุกครั้งที่เขาหายไปไม่สบายหรืออะไรก็ตามแต่เขากลับมาแล้วเขาตอบแค่ว่าเขามีธุระเขาไม่สบายแค่นั้นตอบแค่นั้นและให้ฉันหายทันทีความห่วงความกังวล ห้ามถามมากห้ามสงสัยมากตอบแค่นั้นตรงนั้นจบ