สวัสดีค่ะ จากที่เกริ่นไปก่อนหน้า เราคือเด็กหญิงผู้หนึ่งวัย12ปี ซึ่งก็ถือว่าเป็นวัยที่ยังจัดการเรื่องความรู้สึกของตัวเองไม่ได้มากนัก เลยอยากจะมาขอคำปรึกษาค่ะ
เราโดนครอบครัวทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดแรงๆ อยู่บ่อยๆ เหตุผลที่แน่นอนคือเราติดโทรศัพท์มากเกินไป อันนี้ขอยอมรับจริงๆ ค่ะว่าเราติด เนื่องจากเรามีพี่ชายที่เรียนเก่งมากๆ ทางครอบครัวก็เลยหวังว่าเราจะเดินตามรอยพี่ คือเป็นเด็กเรียนเก่ง และแน่นอนว่าพวกเรื่องโทรศัพท์ก็แทบจะแตะต้องไม่ได้นานมาก แต่ในทางกลับกันเราก็แทบจะเล่นโทรศัพท์อยู่ทั้งวี่ทั้งวัน พวกงานบ้านก็ทำอยู่บ้าง ทำให้เราโดนคำดุด่ามากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางครั้งบางคราวก็โดนตีจนบวมช้ำ โดยเฉพาะที่หัวและต้นขา คุณพ่อจะตบตีเราในส่วนนั้นอยู่บ่อยๆทั้งยังรุนแรงจนเจ็บจี๊ด หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันก็ถูกแล้ว เด็กดื้อควรที่จะได้รับการลงโทษ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย ทุกคำกดดันต่างๆนาๆมันรุนแรงมาก บางครั้งเราแอบไปร้องไห้จนตาบวมพวกท่านก็มาด่าว่าเล่นโทรศัพท์นาน ถ้ามีหน้าตาซึมๆก็จะด่าว่าเล่นแต่โทรศัพท์ไม่สนใจสภาพตัวเอง บางครั้งกินข้าวนานจนเกินไป พวกท่านก็จะบอกว่าเราเล่นโทรศัพท์ไม่สนปากท้อง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คำว่าเด็กติดโทรศัพท์ก็จะมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่เสมอ เราอยากที่จะอธิบายไปตรงๆเลยว่าที่ติดเล่นโทรศัพท์มากขึ้นทุกวันๆเพราะไม่อยากจะทนฟังเสียงดุด่าตะคอกรุนแรง แต่เพราะโดยปกติเวลาจะอธิบายอะไรก็จะกลายเป็นเถียงอยู่ตลอด เราเลยไม่กล้าที่จะไปพูดเรื่องนี้กับใคร มีครั้งหนึ่งที่อยากจะลองเพิ่มความสุขให้ตัวเองโดยการคุยกับเพื่อนๆ แต่กลับโดนทางบ้านดุด่ามาว่าจะคุยอะไรกันนักหนา เอาเวลาไปตั้งใจอ่านหนังสือไป จนล่าสุดเรากลับโดนสั่งห้ามไม่ให้โทรคุยกับใครเลย อยากจะเข้าห้องไปอยู่คนเดียวเงีบบๆ ก็ไม่ได้ อะไรที่เกี่ยวกับโทรศัพท์ก็โดนสั่งห้ามไปเสียหมด ถ้าอยากแตะโทรศัพท์จริงๆเราก็ทำได้แค่แอบเล่น ขนาดตอนเขียนกระทู้นี้ยังต้องแอบเอาโทรศัพท์เข้ามาในห้องน้ำเลยค่ะ
วอนผู้มีความรู้ช่วยเหลือเราทีค่ะ เราเองก็พยายามที่จะลดเรื่องโซเชียลลงอยู่ แต่เพราะโดนครอบครัวดุด่ามันทำให้ไม่มีไฟในการทำอะไรเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ 
โดนครอบครัวทำร้ายจิตใจ ควรปรับตัวอย่างไรคะ?
เราโดนครอบครัวทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดแรงๆ อยู่บ่อยๆ เหตุผลที่แน่นอนคือเราติดโทรศัพท์มากเกินไป อันนี้ขอยอมรับจริงๆ ค่ะว่าเราติด เนื่องจากเรามีพี่ชายที่เรียนเก่งมากๆ ทางครอบครัวก็เลยหวังว่าเราจะเดินตามรอยพี่ คือเป็นเด็กเรียนเก่ง และแน่นอนว่าพวกเรื่องโทรศัพท์ก็แทบจะแตะต้องไม่ได้นานมาก แต่ในทางกลับกันเราก็แทบจะเล่นโทรศัพท์อยู่ทั้งวี่ทั้งวัน พวกงานบ้านก็ทำอยู่บ้าง ทำให้เราโดนคำดุด่ามากมายเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางครั้งบางคราวก็โดนตีจนบวมช้ำ โดยเฉพาะที่หัวและต้นขา คุณพ่อจะตบตีเราในส่วนนั้นอยู่บ่อยๆทั้งยังรุนแรงจนเจ็บจี๊ด หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันก็ถูกแล้ว เด็กดื้อควรที่จะได้รับการลงโทษ แต่สำหรับเรามันไม่ใช่เลย ทุกคำกดดันต่างๆนาๆมันรุนแรงมาก บางครั้งเราแอบไปร้องไห้จนตาบวมพวกท่านก็มาด่าว่าเล่นโทรศัพท์นาน ถ้ามีหน้าตาซึมๆก็จะด่าว่าเล่นแต่โทรศัพท์ไม่สนใจสภาพตัวเอง บางครั้งกินข้าวนานจนเกินไป พวกท่านก็จะบอกว่าเราเล่นโทรศัพท์ไม่สนปากท้อง ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คำว่าเด็กติดโทรศัพท์ก็จะมาเป็นอันดับหนึ่งอยู่เสมอ เราอยากที่จะอธิบายไปตรงๆเลยว่าที่ติดเล่นโทรศัพท์มากขึ้นทุกวันๆเพราะไม่อยากจะทนฟังเสียงดุด่าตะคอกรุนแรง แต่เพราะโดยปกติเวลาจะอธิบายอะไรก็จะกลายเป็นเถียงอยู่ตลอด เราเลยไม่กล้าที่จะไปพูดเรื่องนี้กับใคร มีครั้งหนึ่งที่อยากจะลองเพิ่มความสุขให้ตัวเองโดยการคุยกับเพื่อนๆ แต่กลับโดนทางบ้านดุด่ามาว่าจะคุยอะไรกันนักหนา เอาเวลาไปตั้งใจอ่านหนังสือไป จนล่าสุดเรากลับโดนสั่งห้ามไม่ให้โทรคุยกับใครเลย อยากจะเข้าห้องไปอยู่คนเดียวเงีบบๆ ก็ไม่ได้ อะไรที่เกี่ยวกับโทรศัพท์ก็โดนสั่งห้ามไปเสียหมด ถ้าอยากแตะโทรศัพท์จริงๆเราก็ทำได้แค่แอบเล่น ขนาดตอนเขียนกระทู้นี้ยังต้องแอบเอาโทรศัพท์เข้ามาในห้องน้ำเลยค่ะ
วอนผู้มีความรู้ช่วยเหลือเราทีค่ะ เราเองก็พยายามที่จะลดเรื่องโซเชียลลงอยู่ แต่เพราะโดนครอบครัวดุด่ามันทำให้ไม่มีไฟในการทำอะไรเลย
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้