แม่ผมติดพนันมาก ทำให้เกิดปัญหาในครอบครัวตามมาเยอะแยะ พ่อผมเป็นเสาหลักคนเดียวของบ้านตอนนี้ค่ามหาลัยค่าหอค่าเทอมและต่างๆ แต่แม่เอาแต่ผลาญและเอาเงินพ่อไปเล่นจนหมด เคยได้เป็นล้านแต่ก็ไม่เคยพอ จนหมดเอาของไปจำบ้าง แม่ผมติดพนันตั้งแต่ผมยังไม่เกิดเลย แต่เวลาได้เงินมาผมจะรีบใช้สอยตรงนั้นเท่าที่จะทำได้ เพราะสัดท้ายมันจะจบที่แม่หมดตัว แม่ก็ให้เงินพ่อบ้างแต่สุดท้ายก็กลุบมทขอไปเล่น แต่ก่อนเคยมีตอนนี้ไม่เหลืออะไร ตอนเด็กๆผมไม่คิดมาก แต่พอก้าวเข้าสู่วัยรุ่นความคิดผมจึงเริ่มเปลียนไป แม่จะชอบนอนข้างล่างตรงโซฟาไม่ไปนอนบนเตียงข้างบน ผมก็ชอบเล่นเกมมาก และผมเป็นคนที่เสียงปกติดังอยู่แล้วเล่นกับเพื่อนก็จะดังเป็นพิเศษ นี่จะเป็นปัญหาแรก ผมก็ทะเลาะเรื่องนี้กันมา และมีเรื่องอื่นๆอีกด้วย ผมก็พยายามให้เหตุผลแต่แม่จะบอกว่าเถียงตลอด ผมก๋เข้าใจแม่กับผมโตมากันคนละแบบ

และแม่ก็จะออกไปเล่นพนันผมก็จะคิดถึงแม่มาก เป็นห่วงแท่จะเกิดอุบัติเหตุอะไรมั้ย มีช่วงนึงแม่เล่นในโทรศัพท์ผมรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยเพราะแม่อยู่บ้าน ผมเป็นคนที่เหงามาก ดึกๆนอนไม่หลับเพื่อนก็นอนกันหมดพ่อกลับมากินข้าวอาบน้ำนอน พี่ชายมาหาบ้างบางทีเพราะมีครอบครัวเลยแยกกัน พี่สาวผมเรียนมหาลัยอยู่หอ นานๆ ครั้งกลับทีเพราะงานยุ่ง  เวลาปิดเทอมผมดีใจมากพี่ชายพาหลานๆมาหา ตอนแรกผมไม่ชอบเพราะหลานมายุ่งกับของของผมที่มันมีราครพอตัว ผมก็ชอบแกล้งหลานด้วยตอนแรก แต่ผมเลิกแล้ว เพราะผมว่ามันจะเป็นความทรงจำไม่ดี 

เวลามีเงินผมก็ซื้อขนมมาให้หลานกิน เวลาหลานเล่นอะไรของผมเวลาผมไปโรงเรียน ผมจะโวยแม่ ว่าทำไมถึงไม่ดูปล่อยมาเล่นทำไม มีครั้งนึงทำคีย์บอร์ดที่ผมเก็บเงินเป็นเดือนราคา3000บาท แต่ลงเอยที่ผมรู้สึกผิดและไปขอโทษ บางทีผมไม่กล้าขอโทษ

ผมก็พยายามปรับปรุงตัวมาตลอด ไม่ให้มีปัญหา แต่สุดท้ายพอมีปัญหา ผมก็จะโดนตะคอกเหมือนเดิม ผมพยายามโต้ตอบแบบดีที่สุดแล้ว ผมไม่ตะคอก ไม่แย่ง

ผมก็เริ่มเก็บกดไม่มีที่ละบายปัญหาในชีวิตต่างๆ 
มีครั้งนึงคิดสั้น กลับมานึกคิดแล้วตลกดี เบียวมาก

ผมกับพี่สาวสนิทกันมากมีครั้งนึงแม่เอารถพี่ไปจำนำผมโมโหมากถ้าแม่กลับมาผมจะโวยเลย ผมเก็บกดำว้ไม่ไหวแต่พอแม่กลับมาดูเหนื่อยๆผมก็ลืมไแเลยไม่กล้าพูดกลัวแม่เสียใจ 

แม่หมดตัวก็จำทุกอย่าง จนมีวันนึงแม่ขอยืมโทรศัพท์ไปแต่ครั้งก่อนๆแม่ก็ไม่จำนำ และพรุ่งนี้ต้องใช้ ผมบอกกับแม่เอาไว้แล้ว แต่แม่ยังจำนำ แม่กลุบมาผมรู้ความจริงผมฌมโหมากผมร้องให้ตรงนั้นเลย แม่ยังไปขอพ่อมาไถ่อีกเอาผมมาอ้าง 

พอไถ่ออกมาผมก็ไม่ให้แม่แตะอีกเลย ทีนี้พี่ให้โทรศัพท์ผมมาใช้ผมเลนให้แม่ใช้แม่ก็ไม่ได้จำผมคิดว่าดีแล้วแม่คงจะคิดได้ ผมไปโรงเรียนแม่ไปหาหลานที่บ้าน แม่แอบนั่งแท๊กซี่ไปบ่อน แถมเอาของผมไปจำยังจะโกหกผมอีก ผมรู้ความจริงผมพูดกับแม่ตรงๆแม่ยังโกหกอยู่อีกผม

ผมเครียดมากกลับมาของหายผมถามแม่ว่าหายไปไหนแม่บอกไม่รู้ผมตะคอกใส่แม่ แม่อยู่บ้านทำไมไม่รัอะ

วันนี้แม่ออกไปเล่นแม่ขอยืมโทรศัพท์ แม่พูดออกมาทำไมต้องตะคอกใส่แม่ด้วย ทั้งๆที่ผมเก็บเองทำไมไม่หาก่อน ผมเงียบมุนบีบหัวใจผมมาก แม่ก็บอกเลี้ยงจนโตขนาดนี้ทำไมต้องตะคอก ตอนแรกๆผมนึกย้อนไปอดีตสิ่งที่แม่ทำกับผม แต่พอแม่พูดประโยคนั้นออกมาผมไม่เคยคิดในสิ่งที่แม่เคยทำดีๆให้ผมเลย คิดแต่สิ่งไม่ดี แต่สุดท้ายแม่ก็ขอยืมโทรศัพท์แต่ผมก็ไม่ได้ให้เพราะต้องใช้(2เครื่อง)

แม่ออกไปและบอกกับผมว่าโอเคแม่ไม่เอาแล้วแม่ไม่ใช้ก็ได้และทำหน้าดูเศร้า ผมคิดถึงแม่อยากขอโทษแม่ ผมคิดในใจอยากคุยกับแม่ให้โทรศัพท์ไปยังคอลหาแม่ได้ ผมก็เครียดแล้วเส้าใจมากผมพยายามเล่นเกมเพื่อระบาย แต่ผมไม่ไหวผมนอนร้องให้ทั้งคืน แม่ไม่เคยรังเกรยจผมเลย รักผมตลอดมา แต่ผมทำแบบนี้กลับแม่ผมให้เหตุผลกลับตังเองเพราะผมเป็นวัยรุ่น

แต่มันดูเหมือนคำปลอบใจมากกว่าทั้งๆที่คิดได้แต่ทำไมยังทำแบบนี้อีก แม่ทำหน้าที่แม่ตลอดไม่เคยห่างหายจากหน้าที่แม่

(แม่กับพ่อมีปัญหาเพราะพ่อมีหญิงอื่นแต่ตันปัญกามาจากแม่ติดพนัน พอเลยมีหญิงอื่น ดูดยุหรี่ เครียด พ่อก็แก่มากแล้ว )

พ่อผมสร้างทุกอย่างขึ้นมา ในตอนนี้ผมพยายามตั้งใจเรียน อยากเลี้ยงครอบครัว

พอจะมีวิธีหรือคำแนะนำบ้างมั้ยครับ