หลังจากเราตั้งกระทู้ตอนปี  64 ไป ตอนนั้นมันจบตรงที่พ่อเคลียร์หนี้ให้แม่ไปประมาณ 250,000 บ. และแม่ก็บอกว่าหมดแล้ว แต่ไม่เกิน 1 เดือน ก็โผล่มาอีกเป็นแสนๆ เพราะบอกพ่อไม่หมดตั้งแต่ทีแรก เพราะถ้าบอกหมด คงกลัวพ่อไม่ปิดหนี้ให้เพราะเยอะเกิน และชอบคิดว่าตัวเองเคลียร์ได้จัดการเองได้ที่เหลือ สรุป พอลอตหลังพ่อก็ไม่มีเงินแล้ว ก็จบตรงที่แม่หนีไปอยู่กรุงเทพกับญาติเขา ต้องบอกก่อนว่าตอนนั้น เรา พ่อ แม่ อยู่ต่างอำเภอ ส่วนน้องชายอยู่กับปู่ ย่า ในตัวจังหวัด ต้องบอกก่อนว่าตอนแม่จำเป็นหนีไป แม่โทษเรากับพ่อตลอด ว่าทำให้เขาต้องหนี ต้องลำบาก ซึ่งเราก็ งง ว่า ครอบครัวเราเป็นหนี้ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดแบบนี้ตั้งแต่เราประถมนู้น พ่อก็ตามใช้หนี้วนไปบ้านเราไม่มีสมบัติอะไร อาศัยอยู่บ้านปู่ย่า กับบ้านพักสวัสดิการของพ่อ และอีกอย่างหนี้ที่แม่มี ไม่เคยเอามาใช้กับคนในครอบครัว แต่ก็ไม่ได้ติดพนัน น่าจะเป็นคนชอบมีเงินเป็นก้อน แต่ไม่รู้จักเก็บ เน้นยืม แล้วเอามาใช้ ใจใหญ่ใจโต กับญาติ และชอบซื้อของแพงๆให้น้องชายเราบ่อยๆ แม่รักน้องเรามาก ตามใจมาก และหลังจากแม่หนีไป 2-3 เดือน เราก็ย้ายมาทำงานในตัวจังหวัด  พ่อก็มาอยู่ในตัวจังหวัดมากขึ้น แต่เราอยู่บ้านกับน้องชาย กับปู่ ย่า ส่วนพ่อเราจะนอนที่บ้านอีกหลังคนเดียว จนมาช่วงนึงแม่พยายามติดต่อมาขอโทษต่างๆ  แล้วแม่ก็กลับมาจากกรุงเทพ มาอยู่ที่บ้านยายกับน้า ( แต่ยายเราเสียแล้ว ) แม่ก็พยายามแอบมาหาพ่อเราที่บ้านอีกหลัง ที่พ่อเราอยู่คนเดียว ก็ขอโทษขอโพย ขอมาอยู่ด้วยเพราะอยู่กับน้าไม่ได้  น้าพูดมาก ขี้บ่น แต่จริงๆแม่เราก็ขี้บ่นมาก ชอบด่า ชอบว่า  ถ้าอยู่บ้านเป็นครอบครัว แม่เราจะปากจัดสุดๆในบ้าน ด่ากราดทุกคนในบ้าน พ่อไปอยู่กับคนอื่นคงอยู่ไม่ได้ บ้านยายเรากับบ้านปู่ย่าเราห่างหันประมาณ 5 กิโล แม่ก็มาหาพ่อจนพ่อยอมให้อยู่ด้วย และตกลงกันว่าอย่าทำนิสัยเดิมๆอีก แม่ก็ตกลง แม่กับพ่อก็อยู่บ้านอีกหลังจนประมาณ 8-9 เดือน น้องชายเราย้ายจสกบ้านปู่ ไปอยู่กับพ่อกับแม่อีกหลัง เพราะบางทีพ่อต้องไปทำงานต่างอำเภอ แม่นอนคนเดียว น้องเลยย้ายออกไปนอนเป็นเพื่อน ส่วนเราจะเอาผ้าไปให้แม่ซักให้อาทิตย์ละวัน บางอาทิตย์ถ้าเรามีเงินก็ให้ค่าซักผ้าอยู่บ้าง เพราะเราผ่อนรถอยู่ด้วย เลยไม่ค่อยมีเงินเท่าไหร่นัก พักหลังๆ เริ่มขอเงินเราบ่อยขึ้นพอเจอหน้า บางทีก็ไลน์มาขอ เราก็ งง ว่าแม่ทำงานเลี้ยงเด็กได้วันละ 300 แล้วทำไมยังใช้ไม่พอ แม่รับผิดชอบปากท้องตัวเองคนเดียว อย่างอื่นพ่อจ่ายทุกอย่างแม้น้ำมันรถมอเตอร์ไซค์พ่อก็ใส่ไง้ให้แม่ขับ เพราะกลางวันแม่จะต้องไปทำงานแถวๆบ้านยาย พอมาสักพักหนึ่งแม่ออกจากงานบอกว่าเลี้ยงเด็กไม่ไหวหนัก อุ้มไม่ไหว ก็ออกมาอยู่บ้านขอเงินพ่อใช้วันละ 100-200 แล้วแต่บางวัน แต่ข้าวสาร ไข่ มาม่า ปลากระป๋อง ไส้กรอก น้ำ นม ต่างๆ พ่อซื้อไว้ติดบ้านให้ไม่มีขาดนะคะ จนมาล่วงเดือนก่อน ย่าบอกว่า แม่มายืมเงินย่าว่าจะให้หลานที่บ้านยายเรา 300 แต่ย่าไม่ได้ให้ไป เพราะเมื่อวานซืนเพื่งให้ไปเอง 300 เราเลยบอกว่า แปลกๆ เป็นหนี้อีกมั้ง เราก็พูดเล่นๆ เพราะปกติแม่เราไม่มีภาระต้องจ่ายอะไรอยู่แล้ว ค่ากินค่าเทอมต่างๆของน้อง พ่อกับปู่ย่า รับผิดชอบหมด แม่ใช้ชีวิตคนเดียวเลยเรื่องเงิน หลังจากย่าพูดกับเรา วันถัดมาพ่อโทรมาคุย บอกว่าแม่น่าจะเป็นหนี้อีกแล้ว รถมอไซค์พ่อ แม่เอาไปจำนำอีกแล้ว ( ซึ่งพ่อตามไถ่มาเป็น 20 ครั้งแล้ว ตั้งแต่อยู่ในจังหวัด ย้ายไปต่างอำเภอ แล้วกลับมาอยู่ในจังหวัดอีก แม่เราหาที่จำนำแบบผิดกฎหมายได้เสมอไม่ว่าอยู่ไหน ) แล้วก็เอารถน้องเราไปจำนำด้วย เราก็อึ้ง 2 เราถามน้องว่าเล่มทะเบียนรถอยู่ไหน น้องบอกว่าแม่เอาเก็บไว้ น้องเราก็ดูไม่อยากพูดความจริง สรุปคือแม่มาขอเล่มทะเบียนรถน้องเราไปนานแล้ว หลังจากนั้นก็จำนำมอเตอร์ไซค์พ่อ แล้วก็ล่าสุดคือจำนำมอเตอร์ไซค์น้อง แม่แอบมาเห็นแชทเราคุยกับพ่อใน LINE แล้วเอาไลน์พ่อมาพิมพ์ว่าเราว่าไม่คิดเลยว่าเราเป็นคนแบบนี้ ไม่ให้พ่อช่วยแม่ เราก็บอกไปว่าไม่คิดเลยเหมือนกันว่าแม่จะเป็นคนแบบนี้ อายุเท่านี้กันแล้ว จะ 60 แล้ว พ่อจะเกษียณแล้ว เราก็จะ 30 แล้ว น้องอีกปีเดียวก็จะจบแล้ว แต่แม่ยังใช้ชีวิตอยู่แบบนี้มาเป็น 20 ปี ไม่สงสารพ่อ ไม่สงสารน้อง ไม่สงสารครอบครัว ทำแต่เรื่องเดือดร้อน เราก็บอกว่าไม่ต้องทักเรามาอีกเพราะแกเอาไลน์แกทักมาเราไม่ตอบ แกเลยแอบเอาของพ่อทักมา เราเบยกดเข้าไปอ่าน หลังจากนั้นเราไม่เอาผ้าไปให้แม่ซักอีก ไม่กี่วันพ่อโทรมาว่าต้องไปไถ่รถให้น้องก่อน เพราะน้องต้องใช้ไปเรียน  พ่อก็ไปไถ่มา 12,000 ส่วนรถพ่อก็ไว้แบบนั้นก่อน ให้แม่ได้ลำบากบ้าง ผ่านไปสองสามวันพ่อก็โทรมาบอกว่า แม่ขอตังค์พ่อวันละ 200 เอาไปส่งดอกเบี้ยทุกวัน ทั้งที่เงินต้นก็ 6,000 พ่อบอกว่าพอจะปิดให้แม่ก่อน ถ้า 6000 พ่อให้ไม่ไหววันละ 200 เดือนนึงก็ 6000 อยู่ดี หลังจากปิดตรงนี้เสร็จ แม่ก็ยังขอตังค์พ่ออยู่วันละ 200 บางวันก็ 150 แล้วชอบฝากตังค์ไปกับน้าที่อยู่บ้านยาย เพราะน้าเราต้องมาทำงานใกล้ๆ บ้านพ่อเราทุกวัน พ่อเราก็เลยสงสัยว่าขอแบบนี้ทุกวัน หนี้น่าจะยังไม่หมด ไม่รู้ว่ายังกี่บาท แต่เห็นยังต้องหาเงินทุกวัน เราก็ไม่ค่อยเข้าไปยุ่งกับแม่เรา ส่วนพ่อเราก็ทำเฉย ให้บ้างไม่ให้บ้างเพราะตอนนี้แม่เราก็ไม่ทำงานแล้ว ไม่มีเงินไปส่งดอก เข้ามายืมปู่เราบ้าง ย่าเราบ้าง ส่วนน้องกลับมาอยู่กับเราในบ้านปู่ย่าแล้ว จนล่าสุดต้องไปงานรับปริญญาน้องที่ต่างจังหวัด เราบอกพ่อไปว่า ถ้าแม่ไม่พร้อมก็ไม่ต้องมา เราไปกันเองกับพ่อสองคนได้ ตอนแรกนางบอกไม่ไป พอถึงเวลาให้พ่อมายืมชุดเรา บอกว่าแม่จะไปด้วย พอไปถึงงานรับปริญญาเสร็จ แม่ก็ก็จะมาชวนคุยเราก็ไม่ค่อยอยากคุย แต่ก็อยากให้ทุกอย่างดูปกติ แต่เราก็พยายามทำตัวห่างนางที่สุด พอเป็นช่วงค่ำไปกินอาหารก่อนกลับบ้าน แม่เรามาบอกให้เราโอนเงินให้น้า 200 หน่อย เงินสดอยู่ที่บ้านไม่ได้เอามา ไม่อยากให้พ่อโอน เพราะกลัวพ่อด่า เราบอกไม่มีเงินในบัญชี แล้วเราก็รีบกลับไปนั่งที่เดิม สักพักเห็นแม่เดินไปหาลุงที่มาจากต่างจังหวัด แล้วพากันเดินออกไปข้างนอก ซึ่งแม่น่าจะไปให้ลุงโอนเงินให้ ตอนนั้นเป็นช่วงชุลมุน ทุกคนกำลังเข้าห้องน้ำ กลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร เพราะเพิ่งออกจากงานรับปริญญาได้มันนาน หลังจากแม่กลับเข้ามากับลุง มายืมโทรศัพท์เราขอโทรหาน้า ซึ่งเราว่ามันใช่แน่แน่เป็นหนี้อีกแล้วและยังบอกพ่อไม่หมดแน่ๆ เราอยู่ในเหตุการณ์ที่รู้ทุกอย่างอยู่แก่ใจ เราโคตรไม่จอย แล้วหงุดหงิดแม่มาก หลังจากกลับมาวันถัดไปเราก็เลยโทรเล่าให้พ่อฟัง ความพีคคือ พ่อบอกว่าตอนแม่มาชวนลุงไปข้างนอก บอกว่าขอเงิน 200 หน้าห้องน้ำ ตอนนั้นพ่ออยู่ในห้องน้ำ พ่อได้ยินทุกอย่างแต่พ่อก็ต้องทำเฉยเฉย พ่อเราเก่งมากนะ ที่พาครอบครัวมาถึงตอนนี้ได้ ทั้งเครียด ทั้งทำเฉยได้ เมื่อวานเราคุยกับพ่อว่าแม่เป็นไงบ้าง ยังขอเงินพ่อทุกวันอยู่ไหม พ่อบอกว่าก็ขอทุกวันนะ แต่พ่อก็ให้บ้างไม่ให้บ้าง บางวันพ่อไม่อยู่แม่ LINE ไปขอพ่อก็ทำเป็นไม่อ่าน บางทีก็เข้ามาขอปู่ ปู่เราแก่มากแล้วไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เงินในกระเป๋าเยอะมาก บางทีก็ขอย่าเราบ้าง ล่าสุดเมื่อเช้า ย่าบอกว่าเมื่อวานแม่แอบเข้ามาขอเงินปู่ 300 บังเอิญเจอป้าพอดี ป้าอยู่บ้านเดียวกับปู่กับเรากับย่าด้วย ซึ่งป้าเป็นคนจัดจ้านอยู่แล้ว เห็นย่าบอกว่าป้าโวยวายหนักมาก ( เราขอเล่าการเป็นหนี้ของแม่เราตั้งแต่ต้นนิดนึงนะ ตอนแรกแม่เราเป็นหนี้อยู่ในตัวจังหวัด 3-4 ครั้ง พ่อก็ปิดให้เสมอมา เป็นหนี้ตั้งแต่ตอนเราประถมต้น เราจำความได้ก็คือต้องนั่งมอเตอร์ไซค์หาเงินกับแม่แล้ว ต้องขับไปยืมเพื่อนแม่บ้าง ยืมแม่เพื่อนเราบ้างที่โรงเรียน เป็นแบบนี้มาจนกระทั่ง เราไปเรียนมหาลัยที่ต่างจังหวัด และแม่เราก็ยังเป็นหนี้อยู่ตลอดมา พ่อก็จะปิดให้วนไปแบบนี้อยู่ตลอด จนเราไปเรียนต่างจังหวัด แม่เราหนีหนี้ไปอยู่ต่างอำเภอ น้องเราก็อยู่กับปู่ย่า พอเราจบมา ก็ไปอยู่ต่างอำเภอกับแม่กับพ่อ จึงเกิดเป็นกระทู้ที่แล้ว และหลังจากแม่หนีไปแม่ก็กลับมาอยู่ในจังหวัดและกลับมาเป็นหนี้อีก และบอกพ่อเราว่า ที่ส่งดอกอยู่ตอนนี้เป็นของเก่าที่ก่อนหนีไปอยู่ต่างอำเภอ พอกลับมาเจ้าหนี้เจอเลยเก็บอีก แต่เราว่าไม่หรอก แม่เราบืมใหม่นี่แหฃะ เพราะปกติแม่จะแอบในบ้านตอนไปอยู่บ้านยาย ตอนอยู่ในตัวจังหวัดก่อนย้ายไปต่างอำเภอแม่เราเป็นหน้าจากแถวๆบ้านยาย พอกลับมาจาก กรุงเทพรอบนี้ ไปทำงานแถวบ้านยาย แต่แกก็แอบๆ  ยังไงเราก็มั่นใจว่าหนี้ใหม่แน่ๆ แม่เราหลงไหลในการยืมเงินมาก ชอบเงินมาก แต่ไม่รู้จักจะเก็บ ) พอจบจากกระทู้ที่แล้วเวลาผ่านมา จนมาเป็นกระทู้นี่อีก ซึ่งตอนนี้เรารู้สึกแย่กับแม่มาก ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากพูดด้วย ไม่อยากรับรู้อะไร แม่สร้างคสามเดือดให้คนในครอบครัว ลามไปถึงปู่ถึงย่า บางทีเราก็รู้สึกไม่ดี เกลียดแม่ตัวเองทั้งที่ไม่ควร แต่เราพยายามนึกสิ่งดีดีที่แม่ทำให้เรา ก็แทบจะไม่มี แต่แม่จะตามใจน้องมาก สิ่งดีๆที่แม่ให้น้องพอมีอยู่บ้าง อาจเป็นสาเหตุที่ไปยืมเงินมาเปย์น้องเราบ่อยๆเมื่อก่อนด้วย ส่วนค่าใช้จ่าย ค่าเทอม ค่ากิน พ่อกับย่าเราเป็นคนจ่ายมาตลอด  แต่โตมา ตั้งแต่จำความได้ ตอนเด็กๆ เวลาพ่อไปทำงานต่างจังหวัด เราต้องนั่งมอเตอร์ไซค์ซ้อนท้ายแม่ทุกวัน เพื่อไปหายืมเงินคนอื่น ยืมเพื่อนแม่ ยืมเพื่อนที่ รร เราตามบ้านเพื่อน และเราต้องเอาเงินค่าขนมที่ย่าให้ไปผ่อนคืนเพื่อนให้เองตลอดเพราะแม่ไม่มีคืน เราโตมากับคำด่าของแม่สารพัด เนรคุณบ้าง ไม่ช่วยแม่บ้าง เคยผลักเราเกือบตกบันไดแต่เราก็ราวบันไดทัน เอาโทรศัพท์ที่เราผ่อนพ่อเอง ไปจำนำ เราก็เก็บเงินค่าขนมเราไปไถ่ เป็น 30 40 ครั้ง เอาโน๊ตบุ๊กที่เราเรียนมหาลัยไปจำนำ พ่อก็ตามไถ่ให้ แม่ไปหาเราที่ต่างจังหวัดตอนเราเรียนมหาลัย เพื่อจะเอามอเตอร์ไซค์เรากลับไปจำนำ  เราก็เก็บเงินค่าขนม ไปไถ่อีก ให้เราเบิกค่าเทอมมหาลัยที่พ่อก่อนวันที่ต้องจ่ายจริง ให้แม่ยืมก่อน สุดท้ายหาคืนเราไม่ทัน เราต้องไปนั่งเรียนคนเดียว เพราะลงทะเบียนเรียนไม่ทัน ไม่ให้ก็ไม่ได้ แม่โทรตามด่าไม่หยุด สารพัดคำหยาบ บอกว่าไม่ถ้าไม่ให้เค้ามาด่า แม่ก็โดนพ่อด่าอีก เราพยายามนึกในสิ่งดีๆที่แม่ให้เราไม่ได้เลย ตอนเด็กๆ ถ้าแม่มีเงินนิดหน่อยก็เอาไปให้น้องกินเคเอฟซี ส่วนเรากินข้าวบ้านปู่ นั่งขอน้องกินสักคำสองคำ เรามีความรู้สึกหงุดหงิดแม่เรามากตอนนี้  อยากให้ออกไปจากครอบครัวเรา เรารู้ว่าเป็นความคิดที่ไม่ดี  แต่ถ้าเกิดเจ็บำข้ได้ป่วยเราก็พร้อมดูแล ตอนแกหมดฤทธิ์ แต่ถ้ายังอยู่แบบนี้ชีวิตเราได่เหมือนพ่อแน่ๆ ไม่มีอะไรสักอย่าง มีแต่หนี้ ถ้าพ่อเราเกิดเป็นอะไรไป เราก็คงจะลำบากมากถ้าแม่มาอยู่ด้วยแล้วนิสัยแบบนี้ พ่อเรากินเหล้าสูบบุหรี่หนักมาก สุขภาพไม่ค่อยดี แต่ยัฃไม่เลิก เลิกไม่ได้เลย แต่พ่อก็ไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ครอบครัว แบบแม่ขนาดนี้ เรากลัวแม่ เราหลอนแม่เรามาก พูดอะไรไม่ค่อยหมด ชอบโกหก พูดเก่งมากนะ ที่ไม่มีเครดิตอะไรสักอย่าง แต่คนให้ยืมเงินมาทั้งชีวิตขนาดนี้  เราไม่รู้จะจัดการกัยความรู้สึกตัวเองยังไง ที่เราไม่โอเคกับแม่เรามาก เราไม่ได้เติบโตมาอย่างดีเลย แต่เราก็ดีใจที่เราพาตัวเองมาได้ขนาดนี้ ส่วนน้องชายเราคือ เข้าบ้านตี 3 ตื่นไปเรียนบ้างไม่เรียนบ้าง ไปนั่งบ้านเพื่อน เที่ยว กินเหล้า ต่างๆตามประสาเด็กช่าง เราก็ไม่รู้จะทำไงกับน้อง แต่หนักๆ คือแม่เลย สร้างความเดือดร้อนให้ทุกคนที่สุด พ่อให้กลับไปอยู่บ้านยายก็ไม่ยอมอยู่