ตามหัวข้อด้านบนเลยค่ะ คือแม่เราป่วยหนักมากค่ะ อาการคือแย่มากๆ และเราเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าท่านเหลือเวลาไม่มากแล้ว เราเลยเครียดมากๆค่ะ เรารู้ว่าทุกคนต้องเจอการสูญเสียไม่วันใดก็วันนึง และเรื่องแบบนี้มันก็เป็นเรื่องปกติของมนุษย์ แต่มันก็ไม่ช่วยเราให้หายเครียดเลย บวกกับญาติๆก็กดดันเรา เหมือนว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ไปเยี่ยมแม่รพ.ก็ไม่ได้ คือเราเป็นโควิดค่ะ ต้องกักตัว อยู่ที่บ้านคนเดียว ส่วนคนอื่นๆไปเยี่ยมกันหมด พอเราอยู่คนเดียว เรายิ่งคิดมาก ยิ่งเครียด จนเราไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรให้ตัวเองยิ้มได้เลย ทุกครั้งที่เราอยากมีความสุข มันจะมีคำถามเกิดขึ้นมาเสมอว่า ทำไมถึงอยากจะมีความสุขในขณะที่แม่ป่วยหนักขนาดนี้ เราแค่อยากรู้ว่าทุกคนรับมือยังไงตอนที่เรารู้ว่าคนที่เรารักเหลือเวลาไม่มากแล้ว หรือผ่านช่วงเวลาแห่งการสูญเสียไปได้ยังไงคะ