อยากแชร์ความรู้สึกตัวเองเผื่อจะได้ข้อคิดหรือคำแนะนำจากคนที่ไม่ได้รู้จักเรา 
เราคบกับแฟน1ปีกว่าตั้งแต่สมัยเรียนปี4จนตอนนี้เริ่มทำงานแล้ว ส่วนเขาทำงานมาตั้งแต่แรกธุรกิจครอบครัวค่ะ ความรักแรกๆมันก็ทั่วไป สมัยเรียนวันหยุดเราก็มาเจอกัน ฝ่ายชายเป็นชาวต่างชาติ(อินเดีย) วัฒนธรรมที่เราเคยได้ยินกันมามันก็ยังอยู่ในครอบครัวเขานะ เช่นผู้หญิงต้องสู่ขอผู้ชาย ก็มีบ้างที่เขามาเล่าว่า วันนี้มีป้าคนนึงมาขอเเฟนเราให้ลูกสาวเขา พ่อก็มาถามว่าชอบมั้ย แต่แฟนเราปฏิเสธไป(มีเรื่องเล่าแบบนี้ประมาณ3-4คน) แล้วพ่อเขาไม่อยากให้คบแฟนเป็นคนไทย เพราะพ่อบอกว่าคนไทยเจ้าชู้ เราเลยต้องหลบๆซ่อน แต่แฟนก็ให้กำลังใจมาตลอดว่าสักวันเขาต้องโอเค สู้ไปก่อน อดทนไปก่อน ส่วนครอบครัวเราทราบดีว่าเราคบกัน เราพาเขามาบ้านบ่อยๆ แล้วแม่เราก็รู้ว่าต้องคบกันแบบแอบพ่อเขา แต่เเม่ก็ไม่ได้พูดอะไร
นี้ก็คือเรื่องตอนนี้ที่เรารู้สึกเริ่มอึดอัด สมัยเรียนเราก็เข้าใจว่าเราคงยังเด็ก เขาคงไม่กล้าขัดใจพ่อเท่าไหร่ แต่พอตอนนี้เราเริ่มทำงานจริงจัง การงานมั่นคง เขาก็บอกว่ารอเธอมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก่อน เช่น มีบ้าน มีรถ แล้ววันนั้นเขาจะได้กล้าบอกพ่อ เเรกๆที่ได้ยินเราก็ทนได้นะ พอช่วงที่เราทำงานจริงๆมันเหนื่อยมากขึ้น เราเลยมานั่งทบทวนตัวเองว่าทำไมเราต้องรีบร้อนที่จะมีทุกอย่าง ทำไมเราต้องพยายามมากขนาดนี้ เเค่ทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว ครอบครัวเรายังไม่มีใครกดดันเท่านี้เลย แล้วต่อให้เรามีทุกอย่างเขาจะกล้าบอกพ่อจริงๆหรอ แล้วถ้าบอกไปพ่อเขาจะโอเคจริงๆหรอ 
ตอนนี้เรามองไปในอนาคตมันเลือนลางมากๆ เราทำงานแล้วเราก็อยากกลับมาเจอหน้ากันบ้างอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันบ้างแต่มันไม่มีทางเลยเราเจอกันได้แค่วันอาทิตย์ไม่กี่ชม. เราไม่อยากคบกันแล้วปิดบังแบบนี้เลยเราอึดอัด กิ้ฟหนีบผมผ้าห่มหรืออะไรถ้าไปเที่ยวกันเสร็จต้องเอาลงจาดรถทุกชิ้นเพราะเขากลัวพ่อมาเจอ เราอยากรู้ว่าคนภายนอกมองเรื่องนี้ยังไง มันควรที่จะอดทนต่อไปมั้ยคะ 
เรื่องอื่นมันก็มีที่ทำให้ใจเราลังเล แต่มันก็คงเป็นเรื่องปกติชีวิตคู่มีงอนมีไม่พอใจ แต่เรื่องที่มันคาใจเราอยู่ตอนนี้มากๆคือเรื่องครอบครัว