เรื่องยาวนิดหน่อยนะคะ**

คือเรามีเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันตอนม.2คือนางเป็นคนที่ย้ายขึ้นมาจากห้องอื่น ตอนรู้จักแรกก็ไม่ได้อ่ะไรมากก็คือเพื่อนร่วมห้องปกติ อยู่กลุ่มเดียวกัน เพื่อนในกลุ่มไม่ค่อยชอบนางเพราะนางเอาแต่ใจ 

ก็มีแค่เราที่คอยช่วยพาไปนั่นไปนี่ เพราะเราสงสารนางแถมนางก็ดีกับเราตลอด มันเลยกลายเป็นนางเป็นคนติดเรามากๆเราไปไหนก็จะไปด้วยตลอด เราเป็นปฏิเสธคนไม่เป็น มีปัญหาอะไรเราก็ช่วยตลอด เลยกลายเป็นเราดีกับนางทุกอย่างตรงข้ามกับคนอื่น อันนี้เราก็ยังโอเคนะ แต่สิ่งที่ทำให้เริ่มอึดอัดคือนางไม่ชอบให้เราไปคุยกับเพื่อนกลุ่มอื่น กับรุ่นน้องที่รู้จักก็ไม่ได้ นางก็จะงอนแล้วไม่คุยกับเราทันที เราเป็นฝ่ายง้อตลอดจนพักหลังๆ เราไม่กล้าทักเพื่อนคนอื่นเลยเพราะกลัวนางงอน 

 มีอยู่เหตุการณ์นึงคือเราเป็นคนมีแฟนเป็นรุ่นพี่  (เพื่อนเรานางจะชอบทักหาเราทุกวันเรื่องเล็กๆน้อยๆบางทีก็โทรมาเล่าชีวิตประจำวันให้ฟังทีละชั่วโมงสองชั่วโมงคือเราไม่กล้าปฏิเสธนางค่ะเราก็รับแล้วก็เออ ออไปทุกครั้ง) วันนั้นเราคอลกับแฟน เเล้วนางโทรมาพอดีมันขึ้นว่าเราติดดสาย เราเลยรีบโทรกลับนาง นางตัดสายทิ้งแล้วก็เมินแชทเรา เราง้อนางอยู่หลายวัน  เหมือนนางไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเราเลย  เวลามีธุระ ต้องเป็นเราที่พาไปตลอด พาไปเปลี่ยนยางดัดฟัน บางทีเราก็ปฏิเสธว่าเราไม่ว่างนางก็ยังจะเลื่อนนัดหมอเพื่อให้เราพาไป จะไปตลาดก็ต้องเดินกับเรา พอเราบอกไม่ไปก็เซ่าซี่โอ้ยยยยย

  เราเริ่มรู้สึกว่ามันมากเกินไป พอตอนปิดเทอมจะขึ้นม.4นางก็ทักมาบอกคิดถึงเราทุกวัน  จนถึงวันเปิดเทอมเราได้อยู่คนละห้องกับนางเรารู้สึกว่าเราจะหลุดพ้นซักที แต่มันไม่จบ  นางทักมาถามตลอดว่าเราเรียนอาคารไหน อยู่ไหนจะไปหา คาบว่างทีไรก็จะมาหาเรา แล้วก็มาบ่นว่านางไม่อยากห่างกับเรานางทำใจไม่ได้ ถ้าขึ้นมหาลัยนางบอกนางก็จะตามไปเรียนที่เดียวกับเรา อยู่หอด้วยกัน จนเราทนไม่ไหวเราเลยพูดกับนางแบบรักษาน้ำใจว่า ชีวิตต้องเจออะไรมากกว่านี้ กูไม่ได้อยู่กับจนตายถ้ายึดติดแบบนี้ จะเข้าสังคมยาก ซักวันเราก็ต้องแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตอยู่ดี) นางตอบกูขาดไม่ได้เราเลยหมดคำจะพูด เราควรทำยังไงคะ ให้เค้าไม่ล้ำเส้นแบบนี้หรือเพราะเราใจดีเกินไป