ผู้อำนวยการโรงเรียนท่านหนึ่ง มักสอนให้ครูผู้น้อย รักองค์กร รักโรงเรียน
แต่ที่องค์กร หรือโรงเรียน ไม่เคยแสดงให้เห็นว่า
โรงเรียนนั้น รัก มองคุณค่าครูผู้น้อย
     มาสาย โดนต่อว่า โดนทำโทษนั้นนี่ โดนเรียกคุย ผิดวินัย
แต่ทำงานเกินเวลา กลับไม่ได้โอที กลับไม่เคยชม
กลับตรงต่อเวลา กลับกลายเป็นคนขี้เกียจ
แต่พอกลับช้ากลับดึกดื่น กลับเป็นเรื่องที่ปกติ
    ให้ทำงานเกินภาระหน้าที่ ที่ตกลงกัน
วันหยุด กลับมาสั่งงานนั้นนี้ ดึกๆๆดื่นๆตามงาน ทั้งโทรทั้งไลน์ ไม่อ่านคือคนผิด ไม่รับสายผิด
วันหยุดที่เหมือนไม่ได้หยุด อยู่ไกลแค่ไหนก็ต้องกลับมาเพื่อทำงาน

เรื่องส่วนตัว ชีวิต จะกินจะนอน จะไปไหนมาไหน ขอนอนขอกิน ขอหยุด ต้องขออนุญาต

แม้กะทั้งเวลากินข้าว ต้องไปกินข้าวด้วย คอยเอาใจ เทคแคร์ ทุกอย่างคือการทุ่มเทของหน้าที่ราชการคนนึง

ดึงๆดื่นๆอยากจะกินเหล้า ต้องคอยขับรถให้ พาไปกินข้าว พาไปกินเหล้า ทำทุกอย่าง บริการทุกอย่าง บริการฟิวแฟน
โดยอ้างว่ามันคือหน้าที่

ชีวิตทุกอย่างถูกขีดวงกลม ขีดเส้นขั้นไว้ ตีกรอบทุกๆอย่าง

ไม่มีใครจะรักที่ทำงาน ได้โดยการบังคับ
ถ้าหากที่ทำงาน ผู้หลักผู้ใหญ่ยังเอาเปรียบครูผู้น้อยอยู่

อย่าใช้คำว่าหนี้บุญคุณ
ให้เรานั้นรักโรงเรียน รักองค์กร ถ้าตราบใดที่
องค์กร โรงเรียนจ้างเราด้วยเงิน
เราก็ตอบแทนเขาด้วยน้ำพักน้ำแรง .

#ผอ ท่านนึง