คือเราเพิ่งจบม.6ไปครับ ได้มหาลัยที่อยากได้แล้ว อีกไม่กี่วันก็ต้องไปต่างจังหวัด แต่พอนึกถึงโรงเรียนเรื่องราวมันก็เริ่มขึ้นเลย ตั้งแต่ตื่นนอนมารีบไปโรงเรียน โดยปกติเราจะติดหูฟังมาก ฟังเพลงได้ตลอดเวลาอยู่คนเดียว หูฟังนี่ไม่เคยห่างตัวพอขึ้นรถไปโรงเรียนก็ต้องฟังเพลง ขากลับก็เช่นกัน ส่วนใหญ่จะแนวเศร้าๆแหละฟังเฉพาะเพลงที่เราชอบวกวนอยู่กับ20กว่าๆเพลงเดิมๆ แม้ว่าบางเพลงจะฟังมาตั้งแต่ม.2 บางทีก็กลับไปฟังครับ มันจะมีเพลงนึงที่เราฟังตอนไปโรงพยาบาล เพราะย่าโคม่าจากเส้นเลือดในสมองแตก ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้ยินเสียงย่าบ่นมาอีกเลย ย่าเป็นอัมพฤกษ์ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ ต้องมีคนดูแล ปัจจุบันอาก็อาสารับไปดูแล ตลอด6ปีเพลงนั้นมันตรึงอยู๋ในความทรงจำวันนั้นเลยครับ มันเป็นเพลงBe the light ของONE OK ROCK

เราใช้ชีวิตในโรงเรียนก็3ปีสุดท้ายของม.ปลายเราว่าดีที่สุดละครับ ในห้องสงบมากๆเราก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนไป พอเวลาพักเที่ยงก็ใช้ชีวิตกับเพื่อนในห้องๆนึงครับ มันจะเป็นห้องสำหรับนักเรียนTo be number one ซึ่งเพื่อนเราผู้หญิง3คนก็อยู่ชมรมนี้เหมือนกัน ทุกๆวันเรากับเพื่อนผู้ชายอีก4คนพักเที่ยงกินข้าวเสร็จ ก็จะนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย บางทีเพื่อนผู้หญิงเขาก็ซ้อมเต้นกัน รุ่นน้องในห้องบางวันก็มา2คนถ้าไม่มีติดอีเว้นท์ วันไหนใกล้อีเว้นท์เข้าก็จะมากันครบครับ บางเพลงที่เขาใช้เต้นก็ยังจำได้ โดยเฉพาะDitto ของNewjeans ที่ตอนนี้เราฟังทุกครั้งมันแซดมาก;-;เพราะได้ยินครั้งแรกตอนที่เพื่อนในเพลงนี้Random dance ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเห็นเพื่อนได้ซ้อมเต้น มันรู้สึกมีความสุขมากจริงๆ ถึงเราจะเต้นแบบเขาไม่ได้แต่พอได้เห็นความสามารถของเขาก็รู้สึกแฮปปี้ไปกับเขาด้วย ตลอดเวลาเราก็ยังคิดถึงห้องๆนั้นอยู่เหมือนกัน

ส่วนตอนไปเข้าค่ายแคมป์ภาษาที่มหาลัยต่างจังหวัดก็จะมีเพลงที่ได้ยินบนรถทัวร์ ตอนนั้นเราไม่ได้นอนเลยเพราะตื่นเต้นมากๆ55555 ออกเดินเดินทางตี5ฟ้ายังมืด เพลงที่เปิดก็เป็นเพลงรางวัลปลอบใจของพี่ส้มมารีครับ บรรยากาศตอนนั้นทุกคนกำลังหลับ เพลงมันก็ดังในรถ ด้วยความที่เราเคยฟังเพลงนี้เมื่อ3ปีก่อน ตอนดนตรีมันเริ่มขึ้นคือขนลุกมากกก อะไรจะขนาดนั้น พอเพลงของพี่ส้มจบลง มันก็ต่อข้างกายของSafeplanet พอฟังเข้าจริงๆมันก็ใจหายเหมือนกัน เพราะนับจากวันนั้นก็เหลือแค่อีก5วันก็จบม.6พอดี เนื้อเพลงเราจะสื่อไปทางเพื่อนใน7ทุกคนมากกว่า ประมาณว่าไม่ว่าอนาคตจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆแบบเมื่อวันก่อนๆ ต่างคนต่างแยกย้ายไปทำตามความฝัน แต่เราก็ยังอยู่ข้างกายเสมอ พอถึงที่หมายก็ร่วมกิจกรรมกันสนุกมากกับรุ่นพี่ปี1และ2 เรื่องราวเรากับเพื่อนมันเยอะมากๆ ตั้งแต่พักเที่ยงก็เดินสำรวจทั่วมหาลัย มันเป็นที่ที่เคยนั่งกินข้าว เดินซื้อขนมในเซเว่นภายในมหาลัย มันอาจจะเป็นแคมป์แค่วันเดียว แต่เรารู้สีกเติมเต็มมากๆ ขากลับเพลงที่เปิดในรถก็เป็นเพลงสลักจิต moodเราตอนนั้นมันก็คล้อยตามไป มันเข้ากับเราในตอนนั้นจริงๆ

พอวันสุดท้ายทางโรงเรียนก็เปิดไมค์ที่ห้องประชาสัมพันธ์พร้อมกับลารุ่นพี่ม.6และม.3ด้วยการที่เดินมาถึงวันสุดท้าย ครูก็พูดซะดราม่าเลยครับ บรรยากาศในโรงเรียนครื้มมากๆต่างคนต่างถ่ายรูปถ่ายวิดิโอกัน พอเราเดินกับเพื่อนเสร็จขึ้นรถกลับบ้าน ละก็ฟังเพลงที่ผ่านๆมา เอาจริงๆแอบน้ำตาซึม55555 มันกลั้นไม่อยู่จริงๆเพราะ3ปีที่ผ่านมา ประถมกับม.ต้นมันเทียบกันไม่ติดเลย สมัยนั้นเราโดนเพื่อนกดดันและรังแกมาตลอด รู้สึกขอบคุณเวลาตลอดระยะ3ปีที่เรามีเพื่อนที่ดีกับเราจริงๆ

ตัดมาวันปัจฉิมได้ของจากเพื่อนและรุ่นน้องมาเยอะพอสมควร ตอนแรกกะว่าจะแกะที่บ้าน แต่เห็นเพื่อนคนนึงแกะ เราก็เปิดตาม ที่แกะได้ชิ้นแรกคือรูปถ่ายรวมเรากับอีก7คนครับ บ่อน้ำตาแตกอีกละ55555 ไม่เข้าใจในความSensitiveของตัวเองจริงๆ เหลืออีกไม่กี่วันก็จะแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตในรั้วมหาลัยจริงๆละ ตอนนี้เราก็ยังคิดถึงวันก่อนๆอยู่เหมือนเดิม แต่เราก็ต้องเข้มแข็งขึ้น เปลี่ยนแปลงสถานที่ที่เคยอยู่มันเป็นเรื่องที่ต้องเกิดขึ้นกับทุกคน ไม่มีใครอยู่ที่เดิมได้ตลอด เราทุกคนก็ต้องจากโลกนี้ไปเหมือนกัน เราสนิทกันวันนั้น เจอแล้วโบกมือผ่านๆกันในวันนี้มันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่ถ้าเราไม่ลืมเรื่องราวดีๆที่เคยอยู่ด้วยกัน ยังไงมันก็เป็นความทรงจำที่ดีต่อกัน เจอกันกี่ๆครั้ง เราก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม แค่บางเรื่องมันไม่สามารถย้อนกลับไปทำแบบเดิมได้แล้ว

ขอบคุณทุกคนที่ผ่านมาอ่านสตอรี่ของเรานะ ใครมีเรื่องราวอะไรบ้างที่เกี่ยวกับโรงเรียน อาจจะดี อาจจะร้าย แต่ก็สามารถมาเล่าสู่กันฟังได้ครับ