คนคนนึงในครอบครัวหนูเขาชอบมากบอกว่าหนูว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่ ถึงมีแม่แม่ก็ไม่รักหนู,ไม่เอาหนูไปเลี้ยงหรอก หัดเจียมเนื้อเจียมตัวสะบ้างเขาพูดแบบนี้ในหลายๆครั้งมากค่ะ บางทีก็แอบไปคิดกับเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน หนูเคยคิดว่าที่เขาว่าหนูเพราะว่าเขาไม่อยากกส่งหนูเรียรหรืออะไรรึเปล่า หรือว่าเขาเหนื่อยกับการที่มาเลี้ยงหนู แล้วหนูก็เคยคิดมาตั้งแต่ตอนประมาณ8-9ขวบเลยค่ะ ว่าอนาคตเราควรมีต่อหรือควรหยุดอยู่ในช่วงเวลานั้นเพื่อให้ไม่ต้องไปฟังคำที่เขาพูดและพอมาถึงปัจจุบันนี้คำคำนั้นมันมาอีกแล้วหนูมานั่งคิดมาเป็นเดือนเลยค่ะว่าอยู่ต่อหรือพอแล้ว หนูแทบไม่เคยโดนใครบูลลี่เรื่องนี้มาก่อนเลยค่ะขนาดเพื่อนหนูยังไม่เคยพูดคำนี้ออกมาเลย....