เสร็จกิจธุระ จัดเตรียมข้าวของสเบียงกรัง ก็ออกเดินทางเข้าป่าช่วงค่ำเหมือนเดิม กับรถ4x4อายุร่วม20ปี และหมาคู่ใจ
เหตุผลเดิม คือไม่อยากเสียเวลา และขับกลางคืนมันก็สบายดี
ใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายปี จากจุดเริ่มต้น คิดว่า ก็แค่ลองดู ถ้าไม่เวิคร์ก็เลิก
3ปีกับการขึ้นไปนอนบนรถ4x4....และจุดเซฟส่วนตัว....ในวันหยุด
https://ppantip.com/topic/39439645
ทุกวันนี้คงเลยคำว่าลอง มาไกลมากละ
ร่างกายเริ่มเสื่อมสภาพลงทุกปี ไม่รู้จะบู้ จะลุย จะบุกป่าฝ่าดง ไปได้อีกกี่ปี
ถ้านับเป็นวัน อาจจะเยอะ แต่ถ้านับเป็นครั้ง มันคงจะได้อีกไม่กี่ครั้งกับมันนักหรอก...
"เวลาชีวิตมีจำกัด อยากทำอะไรให้รีบทำ"
ที่ผ่านมา เรื่องราวในป่ามีเยอะแยะ ซึ่งถ้าคุยในวงเหล้า คงมีเรื่องให้โม้ได้ทั้งคืนเลยทีเดียว
ต้นไม้ในป่า หลายต้นรู้จักคุ้นหน้าคุ้นตาดี บางต้นก็ยืนตายซากไปพร้อมกับกองขี้เถ้าจากไฟป่า
บางต้นก็ยืนหยัดต่อสู้ท่ามกลางกองขี้เถ้า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะสู้ไปได้ถึงไหน เพราะหลายปีมานี่ ไฟป่ามีทุกปี หลังๆมานี่มีปีละหลายครั้งเลยทีเดียว
มนุษย์ก็แบบนี้ "เราจะรู้จักคุณค่าของบางสิ่ง ก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไป"
ถึงจุดตั้งแคมป์ ราวๆเที่ยงคืน ถูกต้อนรับด้วยดงหมอก กับอุณภูมิราวๆ22-24 แต่ช่วงบ่ายๆก็อาจมีได้ถึง36เลยทีเดียว
"นี่ถ้าน้องกลับไปพูดให้คนเมืองฟัง เขาจะเชื่อไหม ว่าบนนี้เขาต้องนอนห่มผ้ากัน"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
คือคำพูดของ จนท.ตชด. ที่ถามแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง
ซึ่งถ้าอยากจะบลัฟกลับแบบกวนๆก็คงจะตอบว่า
"โถ่...พี่คนเมืองเขาก็นอนห่มผ้ากันเฟ้ย...เขาติดแอร์กันแทบจะทุกหลังคาเรือน ไม่เว้นแม้แต่คนจน คนหาเช้ากินค่ำแล้วเดี๋ยวนี้"
ถึงเวลากลับ ก็ต้องกลับ ลงมาจากเขา ยังไม่ถึงตีนเขาดี ก็สัมผัสได้ถึงความร้อน ระอุ และกองขี้เถ้า "เหมือนซ้อมอยู่ในนรก"....สินะ
ร้อน...ๆๆๆ ร้อยโว้ย....แวะอเมซอนที่ใกล้ที่สุด ซื้อกาแฟตอนบ่าย3 ขับมาได้ซักพัก เริ่มรู้สึกไม่อยากขับรถเวลานี้ ทั้งรถ ทั้งยาง ทั้งคน ทั้งหมา ทั้งสภาพจราจร ไม่มีอะไรดีซักอย่าง..
เริ่มเปลี่ยนแผน มองหาร่มเงาของต้นไม้เพื่อจอดฆ่าเวลานรกๆนี้ทิ้งซัก2-3ชม.
ใจอยากได้ต้นไม้แบบร่มๆ สูงๆโปร่งๆ ไม่มีผู้คนวุ่นวาย ตามสองข้าง (เรื่องมากชะมัด)
ขับผ่านสะพานข้ามลำน้ำภาชี เอ๊ะ....นึกไงไม่รู้ เลี้ยวกลับมันเลย เปิดแมพ เปิดภาพดาวเทียมดู มันพอจะหาทางลงไปได้ไหมนะ
วิญญาณนักผจญภัยเข้าสิง ลงเดินสำรวจไลน์เส้นทาง ความชัน จุดวินซ์ เอาวะ พอได้น่า....ลุย
ว้าว...เลย...ใต้สะพานนี่อย่างเวิคร์ ถึงน้ำจะน้อยไปหน่อย แต่ก็นั่งแช่ได้กำลังดี พื้นเป็นทราย มีโขดหินบ้างกำลังงาม สะพานสูงโปร่ง ลมโกรกตลอดเวลา น่ามานั่งปิคนิค หรือตั้งแคมป์ ดีไม่ดีสั่ง7-11 มาส่งยังได้เลย(มั้ง)
เออ...นี่มันดีกว่าที่คิดไว้ตอนแรกอีกแฮะ
นั่งแช่น้ำ กินกาแฟที่ซื้อมา ชุ่มฉ่ำใจพอสมควร กลับมาถึงปากซอยหน้าบ้าน กทม.ราวๆ2ทุ่ม ร้อนระอุ..ก็อย่างที่คิดแหล่ะ
ว่าจะแวะซื้อลาบ...โห ไม่มีที่จอด ขับเลยบ้านมาตลาด ว่าจะกินก๋วยเตียว ไม่ขาย
เดินจากตลาดไปหาซื้อลาบส้มตำอีกร้าน ไปกลับร่วมๆ500ม.ได้ คิวยาวเฟื้อย กว่าจะได้ของกิน แวะ7-11ในตลาดซื้อน้ำแข็ง น้ำแข็งหมด
โอ้ย....ชีวิตในเมือง มันทำไมอุปสรรค์เยอะอะไรแบบนี้ฟระ..555
และถึงบ้านจริงสามทุ่ม ได้กินสี่ทุ่ม.....โอ้ชีวิตคนเมือง
"เหมือนซ้อมอยู่ในนรก"....คำๆนี้แว่วในหูจนผลอยหลับไปเลยทีเดียว....
เหมือนซ้อมอยู่ในนรก...(ยืมคำพูดจากเพื่อนสมาชิกท่านนีง)
เสร็จกิจธุระ จัดเตรียมข้าวของสเบียงกรัง ก็ออกเดินทางเข้าป่าช่วงค่ำเหมือนเดิม กับรถ4x4อายุร่วม20ปี และหมาคู่ใจ
เหตุผลเดิม คือไม่อยากเสียเวลา และขับกลางคืนมันก็สบายดี
ใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายปี จากจุดเริ่มต้น คิดว่า ก็แค่ลองดู ถ้าไม่เวิคร์ก็เลิก
3ปีกับการขึ้นไปนอนบนรถ4x4....และจุดเซฟส่วนตัว....ในวันหยุด
https://ppantip.com/topic/39439645
ทุกวันนี้คงเลยคำว่าลอง มาไกลมากละ
ร่างกายเริ่มเสื่อมสภาพลงทุกปี ไม่รู้จะบู้ จะลุย จะบุกป่าฝ่าดง ไปได้อีกกี่ปี
ถ้านับเป็นวัน อาจจะเยอะ แต่ถ้านับเป็นครั้ง มันคงจะได้อีกไม่กี่ครั้งกับมันนักหรอก...
"เวลาชีวิตมีจำกัด อยากทำอะไรให้รีบทำ"
ที่ผ่านมา เรื่องราวในป่ามีเยอะแยะ ซึ่งถ้าคุยในวงเหล้า คงมีเรื่องให้โม้ได้ทั้งคืนเลยทีเดียว
ต้นไม้ในป่า หลายต้นรู้จักคุ้นหน้าคุ้นตาดี บางต้นก็ยืนตายซากไปพร้อมกับกองขี้เถ้าจากไฟป่า
บางต้นก็ยืนหยัดต่อสู้ท่ามกลางกองขี้เถ้า ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะสู้ไปได้ถึงไหน เพราะหลายปีมานี่ ไฟป่ามีทุกปี หลังๆมานี่มีปีละหลายครั้งเลยทีเดียว
มนุษย์ก็แบบนี้ "เราจะรู้จักคุณค่าของบางสิ่ง ก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไป"
ถึงจุดตั้งแคมป์ ราวๆเที่ยงคืน ถูกต้อนรับด้วยดงหมอก กับอุณภูมิราวๆ22-24 แต่ช่วงบ่ายๆก็อาจมีได้ถึง36เลยทีเดียว
"นี่ถ้าน้องกลับไปพูดให้คนเมืองฟัง เขาจะเชื่อไหม ว่าบนนี้เขาต้องนอนห่มผ้ากัน"
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
คือคำพูดของ จนท.ตชด. ที่ถามแบบไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง
ซึ่งถ้าอยากจะบลัฟกลับแบบกวนๆก็คงจะตอบว่า
"โถ่...พี่คนเมืองเขาก็นอนห่มผ้ากันเฟ้ย...เขาติดแอร์กันแทบจะทุกหลังคาเรือน ไม่เว้นแม้แต่คนจน คนหาเช้ากินค่ำแล้วเดี๋ยวนี้"
ถึงเวลากลับ ก็ต้องกลับ ลงมาจากเขา ยังไม่ถึงตีนเขาดี ก็สัมผัสได้ถึงความร้อน ระอุ และกองขี้เถ้า "เหมือนซ้อมอยู่ในนรก"....สินะ
ร้อน...ๆๆๆ ร้อยโว้ย....แวะอเมซอนที่ใกล้ที่สุด ซื้อกาแฟตอนบ่าย3 ขับมาได้ซักพัก เริ่มรู้สึกไม่อยากขับรถเวลานี้ ทั้งรถ ทั้งยาง ทั้งคน ทั้งหมา ทั้งสภาพจราจร ไม่มีอะไรดีซักอย่าง..
เริ่มเปลี่ยนแผน มองหาร่มเงาของต้นไม้เพื่อจอดฆ่าเวลานรกๆนี้ทิ้งซัก2-3ชม.
ใจอยากได้ต้นไม้แบบร่มๆ สูงๆโปร่งๆ ไม่มีผู้คนวุ่นวาย ตามสองข้าง (เรื่องมากชะมัด)
ขับผ่านสะพานข้ามลำน้ำภาชี เอ๊ะ....นึกไงไม่รู้ เลี้ยวกลับมันเลย เปิดแมพ เปิดภาพดาวเทียมดู มันพอจะหาทางลงไปได้ไหมนะ
วิญญาณนักผจญภัยเข้าสิง ลงเดินสำรวจไลน์เส้นทาง ความชัน จุดวินซ์ เอาวะ พอได้น่า....ลุย
ว้าว...เลย...ใต้สะพานนี่อย่างเวิคร์ ถึงน้ำจะน้อยไปหน่อย แต่ก็นั่งแช่ได้กำลังดี พื้นเป็นทราย มีโขดหินบ้างกำลังงาม สะพานสูงโปร่ง ลมโกรกตลอดเวลา น่ามานั่งปิคนิค หรือตั้งแคมป์ ดีไม่ดีสั่ง7-11 มาส่งยังได้เลย(มั้ง)
เออ...นี่มันดีกว่าที่คิดไว้ตอนแรกอีกแฮะ
นั่งแช่น้ำ กินกาแฟที่ซื้อมา ชุ่มฉ่ำใจพอสมควร กลับมาถึงปากซอยหน้าบ้าน กทม.ราวๆ2ทุ่ม ร้อนระอุ..ก็อย่างที่คิดแหล่ะ
ว่าจะแวะซื้อลาบ...โห ไม่มีที่จอด ขับเลยบ้านมาตลาด ว่าจะกินก๋วยเตียว ไม่ขาย
เดินจากตลาดไปหาซื้อลาบส้มตำอีกร้าน ไปกลับร่วมๆ500ม.ได้ คิวยาวเฟื้อย กว่าจะได้ของกิน แวะ7-11ในตลาดซื้อน้ำแข็ง น้ำแข็งหมด
โอ้ย....ชีวิตในเมือง มันทำไมอุปสรรค์เยอะอะไรแบบนี้ฟระ..555
และถึงบ้านจริงสามทุ่ม ได้กินสี่ทุ่ม.....โอ้ชีวิตคนเมือง
"เหมือนซ้อมอยู่ในนรก"....คำๆนี้แว่วในหูจนผลอยหลับไปเลยทีเดียว....