สวัสดีครับผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพื่อที่จะปรึกษาพวกคุณว่าจะทำยังไงดีครับมีทางออกอะไรที่ดีไหมคือผมเป็นพนักงานโรงแรมแห่งหนึ่งที่จังหวัดกระบี่อยู่แถวๆบ้านนอกครับแต่ล่ะวันผมต้องทำงานเยอะมากหลายหน้าที่แถมไม่คุ้มค่าแรงอีกลูกผมก็ยังเล็กพึ้งเกิดได้4เดือนเองส่วนเมียก็ยังเด็กครับยังทำงานเองไม่ได้แรกๆเขาก็จ้างผมทำงานรายวันน่ะครับเห็นว่าผมทำงานดีเป็นคนขยันเขาเลยจ้างให้มาทำต่อตอนแรกมาทำมินิบาร์ครับพอหัวหน้าสายงานเข้ามาใหม่เลยโดนยุบไปและให้ผมไปทำP.A.ครับในสัญญาจ้างผมอยู่ตำแหน่งP.A.พอสักหน่อยเขาให้เป็นเท็มครับชื่อผมก็อยู่นั่นพอทำไปได้สักพักนึงหัวหน้าก็เรียกผมมาคุยและให้ผมไปทำตำแหน่งรันเนอร์เพิ่มงานมากกว่าเดิมทำเกินหน้าที่เลยล่ะครับคิดดูเถอะครับในแผนกH.K.แม่บ้านผมจะอยู่ที่ไหนก็ได้เพราะเขาให้ผมทำหมดทุกอย่างไม่ว่าจะเป็น มินิบาร์ P.A. รันเนอร์ ลอลลี่ซักผ้า
รูมบอย ทำห้องเหมือนแม่บ้าน ยันจัดดอกไม้ฟลอริสอ่าครับ เอาง่ายๆเลยน่ะครับทำทุกอย่างในแผนกแม่บ้าน แต่มันก็มีข้อดีอยู่น่ะครับผมจะได้มีประสบการณ์และทำเป็นหลายๆไปอย่าง แต่มันก็มีผลเสียกับตัวผมด้วยงานที่ล้นมือและหนักเกินไป ผมรู้สึกว่าตัวเองเหมือนโดนเอาเปรียบหลายๆอย่างและไม่ได้รับความเป็นธรรมเลย ทำไมผมต้องโดนคนเดี่ยวด้วยเพื่อนๆคนอื่นๆไม่เห็นจะโดนเลย โรงแรมก็บอกว่าพนักงานทุกคนเท่าเทียมกันหมดผมอยู่มาเกือบปีแล้วยังไม่ได้รับความเท่าเทียมของสิทธิมนุษย์ชาติเลยความเป็นธรรมมันอยู่ที่ไหนหรือครับพอมาช่วงหลังๆเขาก็ลดตำแหน่งผมจากเท็มมาเป็นรายวันงานก็ได้เยอะขึ้นกว่าเก่าแถมเงินก็ได้น้อยกว่าเดิมเซอร์วิสชารจ์ก็ไม่ได้สักบาทผมขึ้นๆลงๆจากเท็มไปรายวันจากรายวันมาเท็มอยู่อย่างนี้มา2-3รอบแล้วเขาไม่ยอมบรรจุให้ผมสักทีพอถามหัวหน้าเขาก็บอกว่ายังไม่มีตำแหน่งว่างให้ลงแต่หัวหน้าดันบรรจุให้กับคนที่พึ้งมาหลังผมตั้งหลายเดือนหนักสุดบางคนทำได้เดือนเดียวได้บรรจุเลยผมอยู่ตั้งนานแล้วไม่ยอมบรรจุให้ผมก็น้อยใจน่ะขนาดคีย์การด์ของเล็กๆน้อยๆยังไม่ทำให้ผมเลยเพื่อนๆคนอื่นเขามีกันหมดขนาดคนที่มาทำได้แค่2เดือนแต่ตอนนี้ออกไปนานแล้วเขายังมีเลย เขาทำเหมือนกับว่าผมไม่สำคัญอะไรเลย วันๆก็จิกหัวใช่อย่างกะทาส ความจนมันบีบบังคับผมต้องทำครับ ถ้าผมไม่ทำคนที่บ้านก็ต้องอดตาย ทำงานอยู่คนเดียวด้วย โครต...แต่ผมไม่อยากจะบ่นว่าเหนื่อย
หรอกน่ะผมต้องแบกครอบครัวผมมีภาระเยอะบ้านก็ไม่มีอยู่ห้องเช่าเช่าเขาอยู่เพื่อให้มีที่ซุกหัวนอนรถก็โดนยึดเพราะไม่มีเงินพ่อนลูกก็ต้องกินนมต้องใส่แพมเพิดไหนจะของใช้จุกจิกอีกเมียก็ต้องส่งเรียนผมไม่
เหลืออะไรเลยครับผมมีแค่ครอบครัวนี้
แหล่ะครับ ผมไม่ขอให้มาส่งสารผมหรอกครับแต่ได้โปรดเมตาลูกผมด้วยผมก็แค่อยากเลี้ยงดูเทอให้ดีที่สุดเท่าที่หน้าที่ของคนเป็นพ่อคนหนึ่งจะทำได้ และดูแลครอบครัวให้ดีทีสุดเช่นกัน ผมเริ่มจากตัวเปล่าๆครับและท่องไว้ในใจเสมอว่าสักวันต้องเป็นของกู
และสุดท้ายนี้ขอฝากเป็นกำลังใจให้ทุกคนน่ะครับสู้ๆน่ะล้มแล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นมาน่ะอย่าเศร้านานมันไม่ดีรีบกลับมาสดใสให้เร็วที่สุดล่ะ #ตุ๊กตาล้มลุกดารุมะ
(ขอคำปรึกษาและทางออกดีๆหน่อยครับ)