เราอายุ18ค่ะ คือ เราไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ตอนไหนที่เราไม่กล้าคุยกับแม่ไม่กล้าเปิดใจเท่าที่จำได้ตอนเด็กแม่ชอบดุเราเวลาเราถาม ก็น่าจะจุดเริ่มต้นตรงนั้นตอนเด็กเราเป็นคนที่ไม่กล้าพูดขี้เกรงใจไม่กล้าถามไม่กล้าแสดงออกรวมจนถึงตอนม1 เราเข้าไปเรียนในรรใหม่ทำให้เรากล้ามากขึ้นตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยปรึกษาเรื่องส่วนตัวกับแม่เลยค่ะปกติจะปรึกษาลูกพี่ลูกน้องที่น้องเกิดหลังเรา1ปี พอโตขึ้นม4เราก็เจอเพื่อนใหม่สังคมใหม่เราเริ่มกล้าแสดงออกมากขึ้นพูดเก่งขึ้นกล้าปฏิเสธกล้าในหลายๆอย่างพอเราอายุ17เรามีแฟนค่ะ ขอย้อนนะคะแม่เป็นคนที่ไม่ค่อยปล่อยเราค่ะตั้งแต่เด็กไม่ค่อยได้เจอเพื่อนจนปัจจุบันเนี้ยแหละค่ะออกบ้านยากมาก🥹 ก็ค่อนข้างเก็บกดบ้างแหละ555 ค่ะพอมีแฟนเราก็ไม่กล้าบอกแม่หรอกแต่เขามาวันเกิดเราค่ะเเม่พึ่งรู้ โดยปกติเราออกบ้านยากยิ่งมีแฟนยิ่งยากไปใหญ่ค่ะ แม่ไม่ให้แฟนมาบ้านเราก็ต้องแอบแม่ไปค่ะ555 คือเราเคยบอกแม่ตรงๆว่าทำอะไรยังไงพอบอกความจริงเราโดนด่า เราก็ต้องโกหกเพื่อให้สบายใจ แม่จะโมโหทุกครั้งที่เรีออกบ้านเราไม่รู้ว่าเราทำไรผิด ผิดที่เรามีแฟนหรอ หรืออะไร มันก็อึดอัดนะเราไปหาก็ไม่ได้แฟนมาหาก็ไม่ได้ ออกไปหาเพื่อนก็ยาก ยากไปหมด เราก็ต้องก้มหน้าอยู่แบบนี้ต่อไปเรารอเรียนจบก็ปีนี้แหละ จริงๆเราก็เหมือนเด็กเก็บกดแหละแต่เราแค่เก็บอาการเวลาอยู่กับคนอื่นเราเป็นคนร่าเริงต่อหน้าคนอื่น จริงๆเราอ่อนแอมาก ถ้าเราปรึกษาผู้ใหญ่เขาก็จะว่าแม่ห่วง เราไม่มีที่ระบายเลยมาระบายในนี้  เราคงรทำไงดีคะ เราอยากใช้ชีวิตวัยรุ่น ใช้ชีวิตที่อยู่กับเพื่อนงี้ค่ะ แต่ไม่ใช่เที่ยวกลางคืน  บางทีเราอิจฉาคนอื่นนะที่ได้กอดได้หอมแมได้ปรึกษากับแม่บางทีเราปรึกษาแต่เราได้คำสอนมาแทนก็แอบเซ็งค่ะ เราอยากหนีไปไกลๆเราอยากมีอิสระ เราอยากสนิทกับแม่แม่เราก็ข่อนข้างมีฐานะซัพพอร์ตได้แต่เราไม่ได้อยากได้ตรงนั้นครอบครัวเราจะกินข้าวคนละเวลาไม่ค่อยได้นั่งกินพร้อมกันเท่าไหร่ ทุกคนภายนอกบอกเราเสมอว่า เป็นเรานี่มันดีมีเงินมีทุกอย่าง เราอยากบอกคนพวกนั้นว่าเธอน่าอิจฉากว่าอีกที่ได้สนิทกับแม่ เราไม่รู้ว่าเราต้องแก้ตรงไหน ต้องปรับตรงไหนอยากให้แนะนำนะคะหนูเหนื่อย