สวัสดีครับ เรื่องราวที่จะเล่านี้คือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมในตอนนี้
ผมและภรรยาอยู่กินกันมา6ปี จดทะเบียนสมรส แต่ยังไม่มีลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคือผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง ผมทำธุระกิจร้านอาหารครับ พอเจอโควิด ร้านเราล้มไปต่อไม่ได้ เลยกลับบ้านนอก ตั้งใจจะทำสวนพริก แต่พอเริ่มทำไปสักพัก รายรับเริ่มไม่พอ เพราะเราต้องจ่ายหนี้เดือนละ3หมื่น เธอจะขอตัวไปทำงานนวดไทยในเมือง ซึ่งเป็นร้านของแม่ผมเอง ส่วนผมก็ทำสวนต่อเพื่อรอการเก็บเกี่ยวในอีก3เดือน ที่ผมให้เธอไปงาน เพราะอย่างน้อยก็อยู่กับแม่ผม มีแม่คอยดูแล หลังจากห่างกันได้ไม่ถึงเดือนผมเริ่มสัมผัสได้ว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไป โทรหาน้อยลง คุยกันน้อยลง ผมรอคุยกับเธอตลอดเวลา ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเหนื่อยมาก ผมมีโรคประจำตัวเป็นปอดอักเสบเรื้อรัง ตากแดดทำสวนคนเดียวทั้งเหนื่อยทั้งป่วย สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือความคิดถึงภรรยา หลังจากเธอแยกตัวไปทำงานเดือนที่สอง ผมเริ่มจับได้หลายอย่างจากข้อมูลทางGMail เพราะเราใช้เมล์เดียวกันในโทรศัพท์ ผมอดทนต่อไปไม่ไหวเลยเลยเข้าเมืองไปหาเธอ(คือบ้านนอกของผมและเมือง คืออยู่คนละจังหวัดห่างกัน758กิโลนะครับ) ผมมาด้วยความรีบร้อนขับรถรวดเดียวไม่พักไม่จอด พอผมมาถึงเราได้คุยกัน เธอก็ยังยืนยังว่าไม่นอกใจ เธอสาบานต่อพระเจ้าด้วยว่าเธอไม่เคยทำอะไรนอกทาง ไม่คุยกับใคร พอผมดูไลน์ และประวัติการใช้แอป มีแอปหาคู่หลายตัวที่เธอโหลดมา ประวัติจากgoogle mapว่าเธอไปโรงแรมใหนมา พอเข้าแอปหาคู่และล็อคอิน ผมเจอสิ่งที่ทำให้หัวใจผมแตกสลาย เธอคุยหลายคนมาก จนเธอยอมรับกับหลักฐาน หลังจากห่างกันไม่ถึงเดือนเธอไปนอนกับฝรั่ง 2ครั้ง 2คน หมายถึงครั้งละคน เธอว่าที่ทำไปเพราะเหงา ผมเสียใจมาก ได้แต่นั้งร้องไห้ต่อหน้าเธอ ผมไม่เคยทำร้ายเธอเลยแม่แต่ครั้งเดียว ไม่เคยทำเธอเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ ครั้งนี้โกรธและเสียใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้งร้องไห้ ผมรักเธอมากครับ รองจากแม่ผมเธอคือผู้หญิงที่ผมรักมากๆ ผมเสียใจที่เธอโกหกผม ตอนนี้เธอตัดสินใจจะไปอยู่ต่างประเทศ แต่ต้องรอเดินเรื่องวีซ่าหลายเดือน ตอนนี้ผมกับเธอยังอยู่ด้วยกัน เธอทำเหมือนความรักที่ผ่านมาไม่เคยมีความหมาย ผมเหมือนคนที่กำลังรอวันตาย วันที่เธอไป ทุกวันผมนอนกอดเธอและน้ำตาใหล ให้อภัยแต่ภาพเหตุการณมันตามกัดหัวใจตลอด ผมอยากหลุดพ้น แต่ก็รักมาก ผมทรมานมากครับ และไม่รู้จะหลุดจากตรงนี้ยังไง บอกใครไม่ได้ ไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เก็บความเจ็บปวดไว้ที่ตัวเองทั้งหมด เดือนหน้าเราจะไปจดทะเบียนหย่า ผมอยากเลิกรักเธอให้ได้ อยากหลุดพ้นจากความเจ็บนี้ มีวิธีมั้ยครับ ที่พอจะเจ็บน้อยลง ผมกลัววันที่เธอจะไป ผมกลัวการเสียเธอไป ผมรู้ว่าตัวเองโง่ขนาดใหนที่ทนแบบนี้ สมองบอกให้ไป ร่างกายบอกให้ไป แต่ใจรักเธอเหลือเกิน .
ผมต้องทำยังไงกับความรักที่แสนเจ็บปวดในตอนนี้
ผมและภรรยาอยู่กินกันมา6ปี จดทะเบียนสมรส แต่ยังไม่มีลูก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคือผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่ง ผมทำธุระกิจร้านอาหารครับ พอเจอโควิด ร้านเราล้มไปต่อไม่ได้ เลยกลับบ้านนอก ตั้งใจจะทำสวนพริก แต่พอเริ่มทำไปสักพัก รายรับเริ่มไม่พอ เพราะเราต้องจ่ายหนี้เดือนละ3หมื่น เธอจะขอตัวไปทำงานนวดไทยในเมือง ซึ่งเป็นร้านของแม่ผมเอง ส่วนผมก็ทำสวนต่อเพื่อรอการเก็บเกี่ยวในอีก3เดือน ที่ผมให้เธอไปงาน เพราะอย่างน้อยก็อยู่กับแม่ผม มีแม่คอยดูแล หลังจากห่างกันได้ไม่ถึงเดือนผมเริ่มสัมผัสได้ว่าเธอเริ่มเปลี่ยนไป โทรหาน้อยลง คุยกันน้อยลง ผมรอคุยกับเธอตลอดเวลา ยอมรับเลยว่าตอนนั้นเหนื่อยมาก ผมมีโรคประจำตัวเป็นปอดอักเสบเรื้อรัง ตากแดดทำสวนคนเดียวทั้งเหนื่อยทั้งป่วย สิ่งเดียวที่ผมต้องการคือความคิดถึงภรรยา หลังจากเธอแยกตัวไปทำงานเดือนที่สอง ผมเริ่มจับได้หลายอย่างจากข้อมูลทางGMail เพราะเราใช้เมล์เดียวกันในโทรศัพท์ ผมอดทนต่อไปไม่ไหวเลยเลยเข้าเมืองไปหาเธอ(คือบ้านนอกของผมและเมือง คืออยู่คนละจังหวัดห่างกัน758กิโลนะครับ) ผมมาด้วยความรีบร้อนขับรถรวดเดียวไม่พักไม่จอด พอผมมาถึงเราได้คุยกัน เธอก็ยังยืนยังว่าไม่นอกใจ เธอสาบานต่อพระเจ้าด้วยว่าเธอไม่เคยทำอะไรนอกทาง ไม่คุยกับใคร พอผมดูไลน์ และประวัติการใช้แอป มีแอปหาคู่หลายตัวที่เธอโหลดมา ประวัติจากgoogle mapว่าเธอไปโรงแรมใหนมา พอเข้าแอปหาคู่และล็อคอิน ผมเจอสิ่งที่ทำให้หัวใจผมแตกสลาย เธอคุยหลายคนมาก จนเธอยอมรับกับหลักฐาน หลังจากห่างกันไม่ถึงเดือนเธอไปนอนกับฝรั่ง 2ครั้ง 2คน หมายถึงครั้งละคน เธอว่าที่ทำไปเพราะเหงา ผมเสียใจมาก ได้แต่นั้งร้องไห้ต่อหน้าเธอ ผมไม่เคยทำร้ายเธอเลยแม่แต่ครั้งเดียว ไม่เคยทำเธอเจ็บแม้แต่ปลายเล็บ ครั้งนี้โกรธและเสียใจ แต่ก็ทำได้แค่นั้งร้องไห้ ผมรักเธอมากครับ รองจากแม่ผมเธอคือผู้หญิงที่ผมรักมากๆ ผมเสียใจที่เธอโกหกผม ตอนนี้เธอตัดสินใจจะไปอยู่ต่างประเทศ แต่ต้องรอเดินเรื่องวีซ่าหลายเดือน ตอนนี้ผมกับเธอยังอยู่ด้วยกัน เธอทำเหมือนความรักที่ผ่านมาไม่เคยมีความหมาย ผมเหมือนคนที่กำลังรอวันตาย วันที่เธอไป ทุกวันผมนอนกอดเธอและน้ำตาใหล ให้อภัยแต่ภาพเหตุการณมันตามกัดหัวใจตลอด ผมอยากหลุดพ้น แต่ก็รักมาก ผมทรมานมากครับ และไม่รู้จะหลุดจากตรงนี้ยังไง บอกใครไม่ได้ ไม่กล้าบอกพ่อแม่ ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง เก็บความเจ็บปวดไว้ที่ตัวเองทั้งหมด เดือนหน้าเราจะไปจดทะเบียนหย่า ผมอยากเลิกรักเธอให้ได้ อยากหลุดพ้นจากความเจ็บนี้ มีวิธีมั้ยครับ ที่พอจะเจ็บน้อยลง ผมกลัววันที่เธอจะไป ผมกลัวการเสียเธอไป ผมรู้ว่าตัวเองโง่ขนาดใหนที่ทนแบบนี้ สมองบอกให้ไป ร่างกายบอกให้ไป แต่ใจรักเธอเหลือเกิน .