ก่อนอื่นขอบอกก่อนนะคับว่าสาเหตุที่จะเลิกไม่ได้มาจากมือที่สามเลย
เราคบกันมา 8 ปีแล้วคับ มีปัญหาแค่เรื่องระยะทางค่อนข้างไกลกันมากทำให้ไม่ได้ไปมาหากันบ่อยๆ ระหว่างที่คบกันเรื่องที่ทะเลาะกันนับครั้งได้เลย
ปัญหามันเริ่มที่ตัวผมนะ มามีตอนปีสองปีนี้แหละคับ เพราะด้วยสถานการณ์โควิดซึ่งมันตรงกับสายงานเราทำให้มันเหนื่อยจากการทำงาน
บางวันก็คุยกันบ้างไม่ได้คุยบ้าง บางครั้งก็ถามไป 1 ประโยคตอบกลับมาครึ่งประโยคอะไรแบบนี้ บางครั้งเวลาเขาบ่นว่าเหนื่อยทำงานมาเหนื่อยๆ เขาก็มาบ่นให้เราฟัง แต่เราก็ทำไรไม่ได้ได้แต่รับฟังอย่างเดียว ความสัมพันธ์มันก็ทรงๆแบบนี้มาเรื่อยๆ ขาบ่นเราฟัง
จนเดือนที่ผ่านมาผมบอกว่าขอเวลาอยู่คนเดียวเดือนหนึ่งเพราะช่วงนี้คิดอะไรแปลกๆ อยากขอใช้เวลาทบทวนตัวเองโดยไม่ติดต่อกันเลยนะคับ พอครบเดือนแล้ว มันนี้มีความคิดที่จะเลิกแน่ๆ เพราะผมคิดว่ามันถึงทางตันแล้ว บ้านไกลกัน เวลาอีกฝั่งไม่สบายเราทำได้แค่ให้กำลังใจผ่านโทรสับแค่นั้นเอง อยากกอดก็ทำไม่ได้ อยากนอนคุยกันเหมือนคนอื่นก็ทำไม่ได้ จะย้ายงานไปทำด้วยกันก็เป็นไปไม่ได้อีก ถ้าถามเรื่องว่ารักมั้ยก็รักแหละคับแต่มันน่าจะเป็นความผูกพันธ์ไปแล้วตั้ง8ปีเนอะ จนเมื่อวานเขาทักมาบอกว่าเหนื่อยจัง คิดถึงแล้วนะ มันทำให้เราใจแป๋วลงไอ้ที่บอกว่าอยากจะเลิกก็พูดไม่ออก แต่ถ้าจะให้ไปต่อด้วยกันก็กลัวเขาเสียใจที่จะมารู้ทีหลังว่าเราคิดยังไง ทั้งๆที่เขาไม่ผิดเลย อยู๋ต่อก็รู้สึกผิดกับตัวเอง จะไปต่อก็รู้สึกผิดดกับเขา ตอนนี้ผมควรทำยังไงดี