เราเป็นลูก รองคนสุดท้าย แต่ทำไมบ้างที่รู้สึกว่าเรามีหน้าที่ภาระเยอะกว่าพี่เขา ไม่ว่าจะเป็นน้อง แม่ หลานสาว เราห่วงครอบครัวเรามาก ตลอดเวลาที่เงินเดือนเราออก เราจะต้องส่งให้ครอบครัวตลอดไม่มีเว้นทั้งๆที่พี่ๆเราไม่ค่อยจะส่งเลย แล้วบอกว่ามีภาระแล้วเรา ล่ะ บางทีตังออกไม่พอใช้ด้วยซ้ำ เราก็ต้องโอนให้ทางบ้าน ถ้าไม่โอนเราก็เป็นห่วงว่าน้องจะมีตังไปโรงเรียนมั้ย แต่พี่เราบางคนไม่เห็นจะคิดเหมือนเรา ต่างคนต่างอยู่แบบสบายใจ พอเราไม่โอนครั้งเดียว ก็เหมือนว่าเราไม่ดีเลย ทำไมเราเหนื่อยจัง พอทำงานก็ทำงานกับพ่อ เจอหน้ากันทุกวัน ปกติเราไม่คุยกับพ่ออยู่แล้ว เพราะพ่อเราพูดจาบางที ทำให้รู้สึกเสียใจ เช่นบอกว่าลูก(น้องชาย)โทรหาพ่อคิดถึงพ่อแค่เวลาที่ขอตัง พูดตอนคนเยอะ เราไม่ยอมไม่ชอบที่พูดแบบนี้ เราเลยสวนไปว่าอย่าหาพูดแบบนี้ต่อหน้าคน แล้วอีกอย่างน้องยังเรียนอยู่ ถ้าไม่ขอตังค์พ่อ งั้นให้มันลาออกจากโรงเรียนไหม ไม่ต้องให้น้องมันเรียน เพราะตอลดที่ผ่านมาพ่อไม่ได้ส่งตัวให้น้อง มาช่วงหลังๆ ถึงส่งบ้าง พอเราทะเลาะกับพ่อเสร็จเราไม่คุยกับพ่อเป็นเดือนทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์หรือผู้ใหญ่บางคนไม่เข้าใจในความรู้สึกของเราว่าเรารู้สึกเจ็บปวดกับความรู้สึกคำว่าครอบครัวขนาดไหนบอกว่าเราผิดเราบาปทำอะไรก็ไม่ขึ้น เราเจอคำพูดเหล่านี้เรายิ่งเสียใจหนักขึ้นไปอีกเพราะไม่มีใครเข้าใจเราเลย มีแต่คนสอนเราให้เรากลับไปขอโทษ คนมองว่าเราเกลียดพ่อ ทั้งที่พ่อ รักแฟนใหม่และไม่ค่อยสนใจครอบครัว แล้วว่าแม่เราอย่างนู้นอย่างนี้ เราเหนื่อยมาก  ไม่มีใครเข้าใจเรา

เราผิดมั้ย ที่ไม่คุยกับพ่อเลย

มีแต่แฟนเราเท่านั้นที่เข้าใจ และรับฟัง

หลายคนบอกว่าครอบครัวคือ เซฟโซน จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย