เรารู้สึกว่าตลอดระยะเวลาชีวิต20ปีมานี้ พ่อแม่เราไม่ค่อยสนใจเราท่าไหร่เลยค่ะ
พ่อเเละเเม่เราเลิกกันตั้งเเต่เราป.1 เราอยู่กับยายมาโดยตลอด ท่านปากร้ายค่ะ
 เเต่ลึกๆใจดีพยายามเลี้ยงดูเราให้มีพร้อม สนับสนุนการศึกษา และอื่นๆ
เเต่เราเป็นเด็กที่ติดสกินชิพรู้สึกได้รับความรักจากการกอด การพูด อะไรแบบนี้มากกว่า
ตอนเด็กเราเลยรู้สึกขาดความอบอุ่นนิดนึงตอนอยู่กับยาย แต่พอยิ่งโตก็ยิ่งเข้าใจเค้า ว่าเค้าทุ่มเทให้เรา 
เค้าเเสดงความรักเราในแบบอื่นมากกว่า  ถึงบางครั้งเค้าอารมณ์ร้าย
ส่วนพ่อแม่เรา ทั้งคู่เลยเป็นคนที่ชอบพูดมากกว่าทำ ให้ความหวังเราในหลายๆเรื่อง
เรารู้สึกเวลาอยู่กับพ่อหรือแม่ มันรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่เลย
 พ่อกับเเม่เราทั้งคู่ชอบมีปัญหาการเงิน ขาดการวางแผน
ตอนนี้พ่อเรา เราก็เลิกติดต่อไปเเล้วค่ะ
ตอนนี้ก็เป็นภาระเเม่เราคนเดียวเเล้วในการส่งเราเรียน
 เเต่ก็มีป้าเราที่ให้ค่าเทอมเรา เเม่เราไม่ค่อยมีเงินพอสำหรับใช้จ่าย เเค่ก็ต้องมาส่งเราเรียน
เราเข้าใจในมุมเเม่นะคะ ว่าหาเงินไม่ทัน
เเต่เเม่เราเป็นคนที่ทำอะไรเเล้วล้มเลิกง่ายมาก ไม่มีความมานะอะไรเพื่อเราเลย
มีเเต่เรื่องผู้ชาย เกือบตลอด
เเม่ตั้งความหวังให้เราเรียนจบทำงานมีเงิน ส่งเงินให้เเม่ ซื้อบ้านให้เเม่ 
เเต่เรารู้สึกว่าเเม่พยายามยังไม่มากพอเพื่อเราในหัวเเม่มีเรื่องผู้ชายไปเเล้ว70% เราดูโทรศัพท์เเม่ก็มีเเต่อะไรเเบบนั้น
แต่เเม่ไม่เคยพยายามเพื่อเราเลยซักครั้งในชีวิต
เราเเค่อยากรู้สึกปลอดภัย อบอุ่น มีคนที่ทุ่มเทเพื่อเราซักครั้งจริงๆ 
สนใจในสิ่งที่เราทำ ถามสารทุกข์สุขดิบเราว่าเราต้องการอะไรในชีวิต ขาดเหลืออะไร 
ไม่ใช่เเค่คำพูดสวยหรูนานๆครั้ง เเต่ไม่ทำอะไร เราไม่ต้องการ
เรื่องเงิน ตอนนี้เราทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมอยู่ก็ไม่ได้รบกวนแม่มากเท่าไหร่ค่ะ
เรารู้สึกมันเป็นปัญหาเรื้อรังถ้าเราพูดไปมันจะช่วยอะไรได้มั้ยคะ
ป้าเราน้าเราเค้าก็ช่วยเเม่เรามาหลายๆครั้งเเล้วเเต่แม่เราก็มีเเต่หนทางเเย่ๆให้ตัวเอง
เราควรคุยเปิดใจกับเเม่ตรงๆมั้ยคะ 😭 เราผิดมั้ยที่รู้สึกแบบนี้ เราควรเเก้ไขอะไรตัวเองเพิ่มเติมมั้ย