เป็นเรื่องของเเม่เรากับพ่อเลี้ยงเราค่ะ
เขาเเต่งงานอยู่ด้วยกันมา10ปีเเล้วค่ะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาด้วยกัน เรารักพ่อเลี้ยงเราคนนี้มากรักมากกว่าพ่อเเท้ๆของเราอีกเพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งเเต่เด็กเขาเป็นคนที่ทำให้เรายิ้มหัวเราะมีความสุขมากกว่าใครๆ จนวันนึงพ่อเลี้ยงต้องไปทำงานตปท.เเล้วเราก็อยู่กับเเม่เราสองคน เขาไปๆมาๆเพราะตอนนั้นครอบครัวไม่ค่อยมีรายได้ พ่อเลี้ยงเราเป็นฝรั่งค่ะ จนวันนึงเเม่ไม่มีเงินมากพอจะส่งเราเรียนเลยให้เราย้ายกลับไปอยู่กับพ่อเเท้ๆที่ต่างจังหวัดเรื่องเริ่มตั้งเเต่ตอนนั้นค่ะ เเม่ไม่ได้บอกพ่อเลี้ยงเราว่าเราไปอยู่กับพ่อเเท้ๆเเล้วพอเขากลับมาไม่เจอเราพ่อเลี้ยงกับเเม่เราก็ทะเลาะกันเราไม่รู้นะคะหลังจากนั้นเป็นยังไงรู้เเค่ว่าต่างคนต่างทำงาน ผ่านไป3-4ปีหลังจากนั้นพ่อเลี้ยงเราตัดสินใจจะกลับมาอยู่ไทยไม่ไปทำงานตปท.เเล้ว พอกลับมาพ่อเลี้ยงเราก็ไม่เจอเเม่เราที่บ้านค่ะเลยโทรไปหาเเม่ว่าเเม่ไปไหน สรุปทั้งเราเเละพ่อเลี้ยงมารู้ทีหลังว่าเเม่เราไปทำงานตปท.เหมือนกันเเต่ไม่ได้บอกเรากับพ่อเลี้ยงเราเลย เรากับพ่อเลี้ยงเสียใจมากที่เเม่ไปไม่บอกอะไรเลย พ่อเลี้ยงเลยตัดสินใจกลับไปทำวานตปท.ต่อค่ะ (พ่อเลี้ยงเราอยากเปิดร้านอาหารเเต่เปิดไม่ได้เพราะภรรยาไม่อยู่ที่ไทยเลยกลับไปทำงานตปท.ต่อ)

นี่คือเหตุการณ์ก่อนเเม่จะไปทำงานตปท.นะคะ
ทุกๆปิดเทอมเราจะกลับมาหาเเม่กับพ่อเลี้ยงที่ต่างจังหวัดค่ะช่วงเเรกที่เราย้ายไปอยู่กับพ่อเเท้ๆช่วงปิดเทอมทั้งพ่อเลี้ยงเเละเเม่มารับเราที่บ้านพ่อเพื่อกลับบ้านเเม่ที่ต่างจังหวัดเเรกๆเขาก็อยู่ด้วยกันปกติดีค่ะยังรักกันยังอยู่ด้วยกัน

กลับมาที่เหตุการณ์เเม่ไปทำงานตปท.ค่ะ
ปิดเทอมครั้งนี้เเม่กลับไทยพอดีค่ะเราเลยได้เจอเเม่เเต่พ่อเลี้ยงยังต้องทำงานที่ตปท.อยู่เลยไม่ได้เจอกัน วันนึงเราเจอสายโทรศัพท์เข้าจากเครื่องเเม่ที่ชื่อว่า my baby เเล้วมีอิโมจิหัวใจด้านหลังเราก็คิดว่าเป็นพ่อเลี้ยงเราค่ะเลยไม่ได้อะไร จนวันนึงมีสายเข้ามาอีกเราเลยรับค่ะเพราะเราก็อยากคุยกับพ่อเลี้ยงเราเเต่ปรากฎว่าเสียงในสายไม่ใช่เสียงพ่อเลี้ยงเราเลยรีบวางสายทันทีเเล้วไปถามเเม่ค่ะว่าสรุปคือใคร เเม่เราบอกว่าเป็นเพื่อนที่ชื่อเบบี้เเต่เราก็ยังสงสัยอยู่นะคะเพราะเพื่อนอะไรทำไมมีอิโมจิหัวใจด้านหลังเเต่เราก็ปล่อยผ่านไปค่ะ
ผ่านไปอีก2ปีครั้งนี้ทั้งพ่อเลี้ยงเราเเละเเม่กลับมาอยู่ไทยเเล้วค่ะช่วงปิดเทอมเราก็กลับมาหาเขาสองคนปกติ เขาเเยกกันอยู่เราเสียใจมากไม่เข้าใจเหตุผลทำไมถึงต้องเเยกกันเราเเอบไปร้องไห้ในห้องน้ำจนเเม่มาถาม เราเลยถามเเม่ไปว่าทำไมถึงเเยกกันอยู่ทำไมมันเป็นเเบบนี้มันเกิดจากอะไรเเม่เราไม่ตอบเเต่กอดเราค่ะเเล้วร้องไห้บอกว่าถ้าเราโตขึ้นวันนึงเราจะเข้าใจเหตุผลของเเม่ ผ่านไปอีก1ปีครั้งนี้เรากลับมาเเล้วเห็นเเม่พิมเอกสารใบหย่าค่ะเราคิดเเล้วว่าเเม่มีเเฟนใหม่เเน่ๆเเต่เเม่ก็บอกเราว่าที่ต้องหย่าเพราะต้องทำธุระส่วนตัวเราเลยไปถามพ่อเลี้ยงค่ะ พ่อเลี้ยงก็รู้เรื่องเราก็โอเคเขามีเหตุผลของเขาเรื่องนี้ก็ผ่านไป
เเต่เราก็ถามนะคะว่าเเล้วตอนนี้พ่อเลี้ยงกับเเม่เป็นอะไรกันเขาสองคนก็ให้คำตอบไม่ได้ค่ะ พ่อเลี้ยงเราไม่เคยมีผญ.คนใหม่ไม่เคยนอกใจเเม่เรายังจีบเเม่เราอยู่ทุกวันเพราะหวังว่าครอบครัวเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมเเต่เเม่เราจะหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้คุยกับพ่อเลี้ยงเราฟีลเหมือนไม่อยากคุยอ่ะค่ะ มึครั้งนึงพ่อเลี้ยงมาเล่าให้เราฟัง ตอนนั้นพ่อเลี้ยงเราก็คุยโทรศัพท์กับเเม่เราปกติค่ะเพราะเขาอยูากันคนละประเทศเเล้วพ่อเลี้ยงก็ถามเเม่เราว่าเราจะกลับมาเหมือนเดิมกันใช่มั้ย เเม่เราตอบว่าเเม่โอเคกับชีวิตตอนนี้ที่อยู่ใครอยู่มัน ตอนเราได้ฟังเสียใจมากค่ะมากๆสุดๆเรามั่นใจทันทีว่าเเม่เรามีคนใหม่เเล้ว บางทีพ่อเลี้ยงก็ชอบมาถามเราว่าเเม่มีเเฟนใหม่รึยังเเต่เราก็ไม่รู้ค่ะถามอะไรเเม่ไม่เคยบอกเลย

จนมาถึงเหตุการณ์ปัจจุบันค่ะ ทุกคืนเราได้ยินเเม่เราคุยกับใครไม่รู้ซึ่งน้ำเสียงไม่ใช่คุยกับเพื่อนเเน่นอนเรามั่นใจ เเต่ครั้งนี้ไม่ใช่คนที่ชื่อ my baby เเล้วนะคะเเต่เป็นผชเเถวบ้านเเม่เราค่ะ ที่เรารู้เพราะวันนึงเขาโทรหาเเม่เราเเล้วเราไปค้นเฟสเขาถึงรู้ค่ะว่าอยู่เเถวบ้าน เราสงสัยตลอดเเต่ไม่เคยถามจนวันนี้เเม่บอกว่าจะไปเจอเพื่อนเราเลยขอไปด้วยเพราะคิดว่าอาจจะเป็นผชคนนี้เเล้วก็ใช่จริงๆค่ะเเต่ไม่ได้เจอกันสองต่อสองนะคะเป็นการเจอกันในงานเเต่เรารู้เลยค่ะว่ามันมีซัมติงเเน่ๆตอนเขาเจอเเม่เราเขากวักมือเรียกให้เเม่เราไปนั่งที่เขาเเล้วยื่นหมวกเขาให้เเม่เรา ถามเเม่เราว่ากินข้าวรึยัง เขาไม่มองหน้าเราด้วยซ้ำค่ะไม่ถามด้วยว่าเราเป็นใคร ซึ่งปกติถ้าเป็นเพื่อนกันจริงไม่ได้เจอกันนานต้องถามไถ่กันใช่มั้ยคะเเต่นี่ไม่ถามค่ะเหมือนรู้อยู่เเล้วตอนกลับเขาก็มาหาเเม่เราคุยกันเขาก็ยิ้ม จนขับรถกลับบ้านเราถามเเม่เราว่านี่หรอเพื่อนเเม่ก็บอกว่าใช่คนนี้เเหละเราเลยถามต่อว่สเพื่อนจริงๆหรอเหมือนไม่ใช่เลยนะดูมีซัมติงกันวันนั้นก็เห็นโทรหาเเม่ เเม่เราเลี่ยงไม่ตอบเเล้วพูดเรื่องอื่นค่ะเราก็ไม่ได้ถามต่อเพราะไม่อยากเซ้าซี้เเต่ในใจอยากถามอีกมาก 

ทุกคนคิดยังไงกับเรื่องนี้คะ เราอยากถามมากเเต่ดูเเม่จะไม่ให้คำตอบเราง่ายๆเลย ตอนนี้เราโตมีวุฒิภาวะมากพอเเล้วค่ะที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไรเเต่ก็ไม่เข้าใจเหตุผลของเเม่หรือที่จริงคำพูดนั้นก็เป็นเเค่ข้ออ้าง เราควรถามเเม่ตรงๆหรือพูดยังไงดีคะเรารักพ่อเลี้ยงเรามากเรากับพ่อเลี้ยงหวังกันตลอดว่าสักวันจะกลับมาอยู่เป็นครอบครัวกันเหมือนเดิมตอนนี้เราเสียใจเเละสงสารพ่อเลี้ยงเรามากค่ะเพราะเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลย เราไม่เเน่ใจกับความสัมพันธ์ของเเม่ตอนนี้ด้วยค่ะ