ก็คือตอนเด็กๆเหมือนเราสมาธิสั้นแล้วเราต้องคอยกินยาบวกกับยาระงับอารมณ์ตลอดเลยเพราะถ้าเราโกรธเราค่อนข้าวก้าวร้าว แล้วตอนประถมเราโดนแกล้งเยอะมากทั้งจิกหัวตบข่วนหลังดึงผมตอนขึ้นบันได้ให้ตกที่หนักที่สุดในตอนนั้นก็โดนผลักตกเก้าอี้แล้วกระทืบหัวอะค่ะแต่แรงเด็กประถมก็ไม่ได้แรงมากแต่ก็เจ็บอยู่ แล้วก็โดนคุณครูเพ่งเล็งเนื่องจากเราเคยกินยาแบบนั้น ครูจะคอยตับผิดเวลาเราเล่นอะไรก็จะมาตีแล้วเรียกไปด่าหน้าห้องตลอด แล้วเพื่อนก็แกล้งแรงๆอะคาะแต่เราก็ยอมเพื่อนให้เพื่อนตบตีจนเป็นเรื่องปกติแต่เพื่อนก็เป็นเพื่อนสนิทเรานะคะ แล้วม.ต้นเราเคยโดนครอบครัวจับจ้องคอยจับผิดแค่ถือโทรศัพท์ก็ผิดแล้วจะเมินเราไปเลยคอยด่าคอยว่าเราตลอด แล้วตอนนั้นพ่อเราไปกทมพึ่งกลับมาเราเดินเข้ารถแล้วหัวโขกประตูเราก็ขำ5555โอ้ยหัวโขกแต่ทุกคนไม่เล่นแล้วขึ้นเสียงทำไมไม่สวัสดีพ่อ!!! เราก็เลยสวัสดีแล้วเฟลไปเลย เราก็เอาไปบ่นกับเพื่อนคืนนึงระหว่างบ่นพ่อแม่ก็เข้ามาในห้องพอดี เข้ามาแล้วพูดว่าแม่จะมาคุยหาเรื่องเราก็ขำแล้วบอกว่าหาเรื่องหรอ มีอะไร5555แต่แม่ไม่ขำแม่ร้องไห้เราก็งงมากว่าทำอะไรผิดเราก็เลยหนีลง ไปชั้นล่างพ่อก็มาจิกหัวไปโขกกับผนักตรงบันไดแม่ก็ลงตามมามาจิกแล้วก็ตบบอกว่าเป็นบ้าอะไรห้ะแต่คือตอนนั้นเรางงมากว่าเราทำอะไรผิดเราก็บอกว่าแม่กับพ่อนั่นแหละบ้ารึป่าวทำไมอยู่ๆมาตบแบบนี้แล้วเหมือนแม่ก็บีบคอปิดจมูกเราหายใจไมาได้ก็เลยผลักแต่ใช้เท้าดัน แต่ไม่ได้ถีบแน่นอนนั่นแหละพ่อเห็นก็คิดว่าเราถีบแม่ก็ไปถือไม้แบตมาตีตอนนั้นเราอยู่ในสายกับเพื่อนเพื่อนได้ยินทุกอย่างเลยเราร้องดังมากบแกว่าอย่าๆๆอย่าตีน้องได้ยินแต่ไม่ลงมาห้ามซักคน พอผ่านเรื่องนั้นไปมันก็ยังฝังใจเราอยู่ จากนั้นมาเพื่อนสนิทเราก็ตบตีตามปกติแต่ก็รุนแรงขึ้นชอบด่าต่างๆนานาแต่เราก็ไม่อะไรเรารักเพื่อนมาก จากตอนนั้นมาเราก็ซึมๆ พ่อกับแม่ก็ชอบไม่มีเหตุผลเรียกเราไปด่าวีนมั่วซั่ว เพื่อนก็รวมหัวกันแกล้ง พอมีแฟนก็โดนนอกใจทุกคนเลยค่ะแล้วเราดิ่งมาก แล้วตอนนี้ก็เรียนหนักแต่เราก็ไม่ได้เข้ามหาลัยทีาฝันเพราะพ่อแม่ส่งไปเรียนไม่ได้ เราเฟลมากแต่เราก็เข้าใจเราก็โอเค แต่คือตอนนี้เราเหนื่อยมากเลยอะค่ะ มันอาจจะไม่ได้เยอะมากแบบเวอร์วังแต่คือเราคิดอยากตายหลายรอบเลยค่ะ แบบนี้คือเรามีอาการหรือมีปัญหาทางจิตรึป่าวคะ