เหนื่อยใจมากแล้วค่ะ อยากให้แม่มีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ เราเป็นลูกคนเดียว อายุ35 พ่อแม่75-76 ปี
เรายังไม่ได้แต่งงานค่ะ ทิ้งงานที่กทม มาอยู่ดูแลแม่ที่ ตจว เมื่อก่อนสนิทกับแม่มากค่ะ แม่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด
ทุกปัญหาจะคุยกับแม่ทุกเรื่อง  ตั้งแต่เล็กจนโต เคยคิดเหมือนกันว่าวันนึงถ้าเค้าไม่อยู่ เราคงจะเสียหลักทางใจมากๆ แต่วันนี้ไม่มีความรู้สึกนั้นแล้ว😢
ส่วนพ่อ พ่อเป็นคนง่ายๆ เงียบๆ นิสัยผู้ชายอ่ะค่ะ เลยไม่ค่อยสนิทกับพ่อเท่าไร

วันนี้ที่ตั้งกระทู้จะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมามากกว่า2-10ปี แต่วันนี้20/04/66แม่มาขุดมาพูดอีก แล้วตัวเองก็ร้องไห้

ยกตัวอย่าง 1.) ย้ายมา ตจว ใหม่ๆ เพื่อนชวนเราไปเที่ยว(เช้า-เย็นกลับ)เราก็ชวนแฟนไปด้วย ครั้งแรกไม่มีอะไร ครั้งที่2-3 โทรไปหาเพื่อนรอบตัวเรา
ว่าถ้าจะไปเที่ยวให้เราไปคนเดียวอย่าให้เราบังคับแฟนเราไป (แฟนมีสวนผลไม้) เดี๋ยวแฟนเราไม่มีเวลาดูแลสวน  ผลที่ตามมาเพื่อนๆไม่เคยชวนไปไหนอีกเลย เราก็เข้าใจเพื่อนคงกลัวโดนแม่โทไปว่าอีก ครั้งนี้ทะเลาะรุนแรง เพราะกระทบคนอื่น เราก็บอกเค้าว่า 1.เรื่องสวนไม่ต้องห่วง ไม่ได้ไปนานแค่เช้าเย็นก็กลับ ขอพักผ่อนบ้าง  2.เรา30กว่าแล้วนะ มันเกินครึ่งชีวิตของเราแล้ว ที่ผ่านมาเราทำให้เค้าแล้วทุกอย่าง ตั้งแต่ประถม มัธยม มหาลัย เราทำให้เค้าภูมิใจมาตลอด ตอนนี้เราขอชีวิตตัวเองบ้าง
2.) เหตุการณ์นี้ผ่านมาน่าจะเกิน5ปี มีวันนึงแม่โทรหาเรา เราไม่ได้รับ(น่าจะทำอะไรอยู่) ให้แฟนรับแทน แม่กลับคิดไปต่างๆนาๆว่า เราไม่พอใจที่จะคุยด้วย เลยให้คนอื่นรับแทน วันนี้เค้าขุดมาพูดอีกว่า นี่ชั้นคนเป็นแม่ อยากจะโทรหาลูกยังไม่ได้เลยเหรอ งงสิ อะไรเนี่ย คนอื่นรับโทรศัพท์แทนก็ไม่ได้เหรอ
แม่จะชอบพูดตลอดว่าการที่ไม่รับโทรศัพท์ใครแล้วก็ไม่โทรกลับเนี่ย แม่ถือมาก มันเหมือนไม่ให้เกียรติกัน เราพยายามอธิบายกับแม่ ให้แม่ปล่อยวางบ้าง บางคนเค้าอาจจะยุ่ง เลยลืมโทรกลับก็ได้ แต่แม่ไม่คิดแบบนั้น แม่จะคิดว่าคนนั้นไม่อยากคุยกับแม่ เค้าพูดแบบนี้บ่อยมากๆ 

บางทีก็พูดเรื่องที่ทะเลาะกับพ่อเมื่อ10-20ปีก่อน แล้วก็ร้องไห้ เราได้แต่นั่งฟังเงียบๆ คิดในใจ อีกแล้วเหรอ?? เมื่อไรจะเลิกคิดให้บั่นทอนตัวเอง เราไม่มีความสุขเลยตอนนี้ จะไปไหน จะทำอะไรกลัวเป็นประเด็นให้ทะเลาะอีก รู้สึกว่าแม่ไม่ใช่เซฟโซนของเราอีกแล้ว😢
  เราเคยไปปฏิบัติธรรม เราอธิษฐาน ขอให้แม่มีความคิดใหม่ ขอให้แม่ลืมอดีต อยากให้แม่มีความสุข เราทำถึงขนาดนั้นเลย
ความรู้สึกตอนนี้คือห่างจากแม่มาก กลัวทำอะไรจะขัดใจ แล้วทะเลาะ อะไรที่เคยคุย เคยปรึกษา ตอนนี้ก็ไม่คุยเรื่องอะไรด้วยเลย คุยเรื่องต้นไม้ เรื่องหมาแมวไป เรื่องอะไรที่ไม่สามารถเอามาต่อยอดได้ กลัวไปหมดแล้วค่ะ อึดอัดมาก ไม่อยากอยู่บ้านแล้ว

เรื่องทั้งหมดเราไม่เคยจำเลย เพราะมันเหนื่อย ผ่านมาแล้วให้มันผ่านไป พยายามบอกแม่มาตลอดให้แม่ลืมๆอดีตไปซะ แม่จะมีความสุขมากขึ้น แต่เค้าก็ยังคงวนเวียนกลับมาเล่า แล้วก็ร้องไห้ คนฟังอย่างเราก็หนักใจ ไม่รู้จะรับมือยังไง อุณหภูมิในบ้านดีได้ไม่เท่าไร ก็ขุดเอาเรื่องเก่ามาพูดอีก เหนื่อยใจจริงๆ