ตอน ๑
https://ppantip.com/topic/41966906
ตอน ๒
https://ppantip.com/topic/41968303
ตอน ๓
https://ppantip.com/topic/41969887
ตอน ๔
https://ppantip.com/topic/41971652
(๕)
นักบินขับไล่ไอพ่น เอฟ-5 เอ
หญิงสาวหน้าเปียโนไม่ได้กำหนดไว้ในใจก่อนว่าจะเล่นเพลงใด ครั้นพอจรดนิ้วบนแป้นเปียโนก็เป็นเพลงเดียวกับที่บรรเลงคลอในค่ำคืนนั้น...งานฉลองยศเรืออากาศตรี รุ่นนั้นมีหม่อมราชวงศ์ธเจต อักขระกานต์เป็นหนึ่งในนายทหารที่ออกมารับใช้ชาติ ส่วนเธอเพิ่งออกจากรั้วโรงเรียน
เด็กสาวออกงานสังคมครั้งแรก...นึกฝันให้คู่เต้นรำคนแรกเป็นพี่ชายหมอก เธอเพิ่งรู้จักความปรารถนาจะประทินแต่งเพื่อชายที่เก็บอยู่ในใจ แต่งหน้าทำผมอย่างไม่เคยมาก่อน พยายามจะเป็นสาวสวยให้สมกับเป็นคู่ควง แต่เพราะไม่คุ้นชินจึงประดักประเดิดตัวเองไม่รู้จะวางท่าวางทางอย่างไร
แม้นสุดประหม่าเด็กสาวก็แสดงออกด้วยความจริงใจทั้งหมดที่มี กระนั้น... ทั้ง ๆ เขายืนเคียงอยู่ในรายล้อมของผู้คนรอบงานเธอเสมือนถูกปล่อยเกาะคนเดียว โดดเดี่ยวแท้จริงรู้สึกเช่นไร...ได้รู้จักก็คืนนั้น
ในภวังค์เหม่อลอยตามเสียงดนตรี จู่ ๆ ร่างในเครื่องแบบสีฟ้าทหารอากาศปรากฏตรงหน้า ภาพนั้นพร่าเลือนละม้ายแลผ่านม่านน้ำ แต่ชุดที่เห็นไม่เคยทำให้นึกถึงใครอื่น หัวใจหญิงสาวเต้นตึ้กตั้กตัวร้อนวูบวาบเช่นครั้งยืนก้มหน้ารอเขายื่นแขนคล้องควงไปเต้นรำ
พอเงยหน้าเท่านั้น...เหมือนตื่นจากฝันมาพบความจริง
นายคนนี้เป็นใคร มายืนจ้องหน้าฉันทำไม !
เรืออากาศโท ทัศน์ มนัสเนตรกำลังมองสวนสายตาหญิงแปลกหน้าเช่นกัน
คลับคล้ายคลับคลาแฮะ แต่เป็นคนละคน
ดวงตาเธอจ้องเขม็งที่เครื่องแบบซึ่งติดตาตรึงใจเสมอ เสียงร้องเตือนตัวเองผุดขึ้น
ตื่น ! กล้วย ตื่น ! นึกว่าตัวเองอยู่ในฝันหรือ มองขึ้นสบตาอีกที พบความจริง ชายตรงหน้ามิใช่คนที่คะนึงหา งงงันกับความบังเอิญชั่วอึดใจก่อนโพล่ง
“อย่าบอกนะว่า ฝูงบิน 13 กองบิน 1 นักบินขับไล่ไอพ่น เอฟ-5 เอ !”
นายทหารนักบินอึ้งสนิท นี่เป็นคำถามหรือเจ้าหล่อนรำพึงกับตัวเอง เขาก็ไม่แน่ใจ
“เอ้า ลูก กลับมาแล้วเหรอ นั่นไปทะลึ่งยืนอะไรตรงนั้น !”
ได้ยินมารดาเอ็ดเสียงเขียวจากข้างหลัง ทัศน์รู้สึกตัวละสายตาจากวงหน้านวลเอี้ยวไปอ้อมแอ้มถามกลับแก้เก้อ “ไปต่างเมืองไม่กี่วัน เอ้อ... ครูคนใหม่อีกแล้วเหรอครับ” คุณหญิงสดศรีบอกหญิงสาวและตอบบุตรชายไปในตัว “วันเสาร์มาสอนได้เลยนะ ครูพิศ”
‘พิศ’ กร่อนมาจาก ‘เพียงพิศ’ ตามชื่อที่แจ้ง เจ้าตัวยิ้มบาง ๆ ลุกขึ้นไหว้ลาหญิงเจ้าบ้านก่อนเบี่ยงมาไหว้ลูกชายด้วย ทิ้งสายตาจับเปียโนประหนึ่งจะร่ำลาจึงค่อยสาวเท้ายังประตู ทัศน์ปรายตาตามหลังหญิงในชุดกระโปรงผ้าพื้นสีตองอ่อนสะพายถุงผ้าปักใบโต รูปทรงคล้ายคลึงกันเสียจริง แทบจะพิมพ์เดียวกับแม่สาวชุดพิมพ์ลายสีสดตัดเด่นฉูดฉาด ผ้ามันลื่นเนื้อดีแลปราดเดียวรู้ว่าแพงลิ่ว หิ้วกระเป๋าหนังใบเก๋ โบผูกข้างลำคอระหงปลิวตามจังหวะก้าวฉับ ๆ
ยังไงก็เถอะ เขาไม่เห็นเหตุผลหรือความเป็นไปได้...อยู่ ๆ สาวมาดเฉี่ยวคนนั้นจะมาโผล่บ้านเขาในอีกสภาพหนึ่ง
เมื่อครูดนตรีคล้อยหลังจากบ้านมนัสเนตร ในครัวที่ชุมนุมบรรดาบริวารพูดอื้ออึงเป็นเสียงเดียวกัน
“ครูคนใหม่ยังดูเด็กหน้าตาเป๋อเหลอ เจอคุณหนูเฟื่องเข้าไป สามวันจะรอดรึเปล่า !”
จรดไว้ในทรวงว่า... (๕)
https://ppantip.com/topic/41966906
ตอน ๒
https://ppantip.com/topic/41968303
ตอน ๓
https://ppantip.com/topic/41969887
ตอน ๔
https://ppantip.com/topic/41971652
(๕)
นักบินขับไล่ไอพ่น เอฟ-5 เอ
หญิงสาวหน้าเปียโนไม่ได้กำหนดไว้ในใจก่อนว่าจะเล่นเพลงใด ครั้นพอจรดนิ้วบนแป้นเปียโนก็เป็นเพลงเดียวกับที่บรรเลงคลอในค่ำคืนนั้น...งานฉลองยศเรืออากาศตรี รุ่นนั้นมีหม่อมราชวงศ์ธเจต อักขระกานต์เป็นหนึ่งในนายทหารที่ออกมารับใช้ชาติ ส่วนเธอเพิ่งออกจากรั้วโรงเรียน
เด็กสาวออกงานสังคมครั้งแรก...นึกฝันให้คู่เต้นรำคนแรกเป็นพี่ชายหมอก เธอเพิ่งรู้จักความปรารถนาจะประทินแต่งเพื่อชายที่เก็บอยู่ในใจ แต่งหน้าทำผมอย่างไม่เคยมาก่อน พยายามจะเป็นสาวสวยให้สมกับเป็นคู่ควง แต่เพราะไม่คุ้นชินจึงประดักประเดิดตัวเองไม่รู้จะวางท่าวางทางอย่างไร
แม้นสุดประหม่าเด็กสาวก็แสดงออกด้วยความจริงใจทั้งหมดที่มี กระนั้น... ทั้ง ๆ เขายืนเคียงอยู่ในรายล้อมของผู้คนรอบงานเธอเสมือนถูกปล่อยเกาะคนเดียว โดดเดี่ยวแท้จริงรู้สึกเช่นไร...ได้รู้จักก็คืนนั้น
ในภวังค์เหม่อลอยตามเสียงดนตรี จู่ ๆ ร่างในเครื่องแบบสีฟ้าทหารอากาศปรากฏตรงหน้า ภาพนั้นพร่าเลือนละม้ายแลผ่านม่านน้ำ แต่ชุดที่เห็นไม่เคยทำให้นึกถึงใครอื่น หัวใจหญิงสาวเต้นตึ้กตั้กตัวร้อนวูบวาบเช่นครั้งยืนก้มหน้ารอเขายื่นแขนคล้องควงไปเต้นรำ
พอเงยหน้าเท่านั้น...เหมือนตื่นจากฝันมาพบความจริง
นายคนนี้เป็นใคร มายืนจ้องหน้าฉันทำไม !
เรืออากาศโท ทัศน์ มนัสเนตรกำลังมองสวนสายตาหญิงแปลกหน้าเช่นกัน
คลับคล้ายคลับคลาแฮะ แต่เป็นคนละคน
ดวงตาเธอจ้องเขม็งที่เครื่องแบบซึ่งติดตาตรึงใจเสมอ เสียงร้องเตือนตัวเองผุดขึ้น ตื่น ! กล้วย ตื่น ! นึกว่าตัวเองอยู่ในฝันหรือ มองขึ้นสบตาอีกที พบความจริง ชายตรงหน้ามิใช่คนที่คะนึงหา งงงันกับความบังเอิญชั่วอึดใจก่อนโพล่ง
“อย่าบอกนะว่า ฝูงบิน 13 กองบิน 1 นักบินขับไล่ไอพ่น เอฟ-5 เอ !”
นายทหารนักบินอึ้งสนิท นี่เป็นคำถามหรือเจ้าหล่อนรำพึงกับตัวเอง เขาก็ไม่แน่ใจ
“เอ้า ลูก กลับมาแล้วเหรอ นั่นไปทะลึ่งยืนอะไรตรงนั้น !”
ได้ยินมารดาเอ็ดเสียงเขียวจากข้างหลัง ทัศน์รู้สึกตัวละสายตาจากวงหน้านวลเอี้ยวไปอ้อมแอ้มถามกลับแก้เก้อ “ไปต่างเมืองไม่กี่วัน เอ้อ... ครูคนใหม่อีกแล้วเหรอครับ” คุณหญิงสดศรีบอกหญิงสาวและตอบบุตรชายไปในตัว “วันเสาร์มาสอนได้เลยนะ ครูพิศ”
‘พิศ’ กร่อนมาจาก ‘เพียงพิศ’ ตามชื่อที่แจ้ง เจ้าตัวยิ้มบาง ๆ ลุกขึ้นไหว้ลาหญิงเจ้าบ้านก่อนเบี่ยงมาไหว้ลูกชายด้วย ทิ้งสายตาจับเปียโนประหนึ่งจะร่ำลาจึงค่อยสาวเท้ายังประตู ทัศน์ปรายตาตามหลังหญิงในชุดกระโปรงผ้าพื้นสีตองอ่อนสะพายถุงผ้าปักใบโต รูปทรงคล้ายคลึงกันเสียจริง แทบจะพิมพ์เดียวกับแม่สาวชุดพิมพ์ลายสีสดตัดเด่นฉูดฉาด ผ้ามันลื่นเนื้อดีแลปราดเดียวรู้ว่าแพงลิ่ว หิ้วกระเป๋าหนังใบเก๋ โบผูกข้างลำคอระหงปลิวตามจังหวะก้าวฉับ ๆ
ยังไงก็เถอะ เขาไม่เห็นเหตุผลหรือความเป็นไปได้...อยู่ ๆ สาวมาดเฉี่ยวคนนั้นจะมาโผล่บ้านเขาในอีกสภาพหนึ่ง
เมื่อครูดนตรีคล้อยหลังจากบ้านมนัสเนตร ในครัวที่ชุมนุมบรรดาบริวารพูดอื้ออึงเป็นเสียงเดียวกัน
“ครูคนใหม่ยังดูเด็กหน้าตาเป๋อเหลอ เจอคุณหนูเฟื่องเข้าไป สามวันจะรอดรึเปล่า !”