ปีนี้ 16 ปีแล้วค่ะ ผ่านความวอดวายของชีวิตมามากมายในอายุแค่นี้ เราอยากอยู่กับครอบครัวที่ไม่เห็นเราเป็นข้อพิดพลาด ไม่ต้องจำใจเลี้ยงเพราะทำให้เกิดมา  พ่อแม่ของเราแยกทางกันซึ่งตลอดเวลาเราหลอกตัวเองเสมอว่าพ่อแม่รักเรา  ความจริงคือเขาแค่จำใจเลี้ยง เพราะกลัวบาป  ทุกวันนี้ก็เป็นตัวประหลาดในสายตาเขาค่ะ ได้ไปพบแพทย์ถึงปัญหาที่เจอก็ถูกเอาไปเปรียบเทียบกับคนพิการคนยากไร้ แต่เราคือพวกเขาหรอ ร่างกายครบ 32 ส่วนแข็งแรงดี เด็กอายุเพียงนี้ต้องมาเจอกับเรื่องราวสะเทือนใจหลายอย่าง มันใช่การให้กำลังใจของจิตแพทย์จริงหรอ มีแต่คนเห็นดีเห็นงาม   มันจะทำให้เราเปลี่ยนความคิดว่าเราไม่ได้ด้อยกว่าเขาแต่ยังมาคิดจะฆ่าตัวตายทุกวันได้หรอคะ ตอนนี้ในหัวเรามีความคิดที่จะอยากหายไปสุดๆเลย เราไม่ได้มีศาสนาไหนเป็นที่พักพิงจิตใจค่ะ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องบาปกรรม ผีโห่งผีห่า  ตอนนี้เราเป็นแค่เด็กคนนึงที่ต้องการใช้ชีวิตให้เต็มที่เดินตามความฝันที่มีครอบครัวคอยซัพพอร์ต มันดูเอาแต่ใจมากเลยค่ะรู้สึกอิจฉาครอบครัวแม่และพ่อมาก ทำไมเขาถึงได้รับความรักมากขนาดนั้น แล้วเราที่เป็นลูกแท้ๆถูกทำเหมือนตัวประหลาด   เสียใจจัง  อิจฉาสุดๆด้วย จะว่าเป็นเด็กที่ขาดความอบอุ่นก็คงได้ค่ะ พอเลิกหลอกตัวเองแล้วหันมายอมรับความจริงตามที่เล่าไปก็รู้สึกได้เลยว่า เราคือข้อผิดพลาดที่เขาสร้างขึ้นมา