ตอนนี้เราอายุ27ปีแล้ว ทำงานอยู่กทม. ซึ่งเราเคยล้มเหลวในชีวิตการเรียนมาก่อน เรียนไม่จบปี4 เพราะมันไม่ใช่สิ่งที่เรารัก บางคนบอกทำไมถึงไม่เรียนให้จบก่อนล่ะ เรารู้ดีถ้าเราจบออกมา ต้องเจออะไรที่แย่กว่านี้อีก

เราโดนบังคับเรื่องเรียนมาตลอด โดนบังคับให้สอบเข้าพยาบาล แต่เราทำไม่ได้ เรากลัวเลือด เห็นคือเป็นลมทันที แต่แม่ก็ยังส่งเราไป พอเราไม่ได้ แม่ก็พาไปสอบวิศวะอีก ก็ไม่ผ่านอีก หัวเราคือมันไม่เอาทางวิทย์คณิตเลย เราอยากเรียนดนตรี ซึ่งพ่อแม่รู้อยู่แล้ว เขาไม่โอเคที่เราจะเรียนต่อสายนี้ สุดท้ายเราก็มาจบที่สอบเข้าคณะสายวิทย์อยู่ เราพยายามเรียนตลอด แต่เกรดที่ได้คือน้อยมาก และตอนปี4เกรดเรายิ่งรุนแรง จนโดนรีไทร์ออกมา ถามว่าเรพยายามมากแค่ไหน ก็มากพอที่จะอดทนกับมันได้จริงๆ พอเราโดนรีไทร์ก็มีปัญหากับพ่อแม่ทันที ด่าว่าเราไม่พยายามมากพอ เอาแต่เที่ยวเล่น ซึ่งนิสัยเราคือเก็บตัว ไม่ค่อยออกไปไหน อยู่แต่หอ ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก ทำไรไม่ถูก เลยเดินไปหาพ่อ บอกพ่อว่าอยากเรียนในสิ่งที่เรารัก พ่อโกรธ พูดว่าเราดีแต่สร้างเรื่อง โง่ เราเลยเก็บกระเป๋าออกมา มาอยู่กับเพื่อน หางานทำเป็นเชฟ ขาดการติดต่อกับที่บ้านไป จนเราได้ย้ายสาขาไปอีกจังหวัดนึง เราเลยกลับไปเอาเอกสารของตัวเอง ทีจำเป็นต้องใช้เข้าเรียนใหม่ เราหวังตบอดว่าจะหาทางเรียนให้ได้ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่พ่อเดินเข้ามากอด แล้วถามว่าจะไปไหน ส่วนแม่เอาแต่ขู่ ถ้าเราไป จะเลิกกับพ่อ และด่าเราสาระพัด เราบอกพ่อไป พ่อยิ้มให้กับเรา บอกว่าจะรอวันที่เรากลับมา เราทำงานต่างจังหวัดอีก2ปี ได้เงินเก็บพอประมาณ เลยหามหาลัยที่จะเรียนเกี่ยวกับด้านนี้ได้ จึงเข้าเรียนต่อ เราทำงานไปด้วย เรียนไปด้วย มีขับแกร็บในเวลาว่าง จนถึงตอนนี้เราเรียนอยู่ปี2 ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราติดต่อพ่อไปบ้างครั้ง ส่วนแม่ทุกครั้งที่เราคุย จะมีแต่คำว่าลูกเนรคุณเสมอ แช่งเราว่าคนอย่างเราไม่มีวันได้ดีหรอก ขู่จะเลิกกับพ่อ มันเลยทำให้เราถามตัวเอง ว่าสิ่งที่เราทำตอนนี้มาถูกต้องเเล้วใช่ไหม