ขอเกริ่นสักหน่อย คือ เราตอน ม.ต้นเราไม่ค่อยมีเพื่อนเท่าไหร่เลย เพราะเพื่อนที่มาจาก รร. เก่ามีส่วนทำให้คนอื่นไม่อยากเข้าหาเรา พอมันเป็นแบบนั้นแล้วเราก็อยากได้รับความรักจากคนอื่นบ้าง อยากจะบอกว่าพอมีเหตุการณ์อะไรที่มีเรื่องกัน คือเราเป็นฝ่ายถูกกระทำ แต่เพื่อนคนอื่นเข้าข้างคนที่กระทำ พอเราไปบอกครู แต่ครูไม่จัดการอะไรเลย มันเป็นแบบนี้กับหลายๆเหตุการณ์ ครูบางคนก็ตักเตือนนะคะ บางคนก็ไม่สนใจหรือให้ความสำคัญกับเรื่องความรุนแรงใน รร.เลย ก้มองว่าเรื่องบูลลี่ใน รร. มันปกติดีค่ะ พอมา ม.ปลาย เรายังอยู่ รร.เดิมใช่ไหม เราคงรู้สึกว่าได้เจอเพื่อนใหม่ เพราะเราเรียนห้องสายเรียนที่เขาให้อยู่หอหรือที่รู้จักกันในรูปแบบ รร.ประจำนั่นแหละ เราก็มีเพื่อน ตอน ม.ต้นคนนึงที่เขาเรียนสายเดียวกันตอน ม.ปลาย แต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน เลยทำให้บางเรื่องเราไม่รู้ว่าตอนที่อยู่ รร.เขาเป็นยังไง มันไม่ได้ถึงกับพอรู้อะไรมากมาย แต่เขาก็มีเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องเดียวกันอยู่แล้ว ส่วนเรากับเพื่อนในห้องก็คิดว่าเออมีเพื่อนและไปไหนมาไหนด้วยกันได้ แต่คือตัวเราเป็น introvert เรียกได้ว่าขั้นหนักเลย เราไม่รู้นะว่าปกติเวลาเพื่อนชวนไปไหนก็ไปบ้างไม่ไปก็มี แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ไปเพราะบางทีเรารู้สึกว่าการอยู่เงียบมันสบายใจกว่าสำหรับเรา คือช่วงนี้พอยิ่งไม่ไปไหนหรือทำอะไรด้วยกัน เพื่อนคนอื่นเขาก็สนิทกันมากกว่าเดิม เราในความทรงจำเขามันยิ่งจางไปเรื่อยๆอะ คือ มันก็วกกลับมาเหมือนตอน ม.ต้น เราเลยไปหาเพื่อนตอน ม.ต้นที่เขาเรียนสายเดียวกันแต่อยู่คนละห้องที่เล่าไปก่อนหน้านี้ค่ะเหมือนเวลาไปเรียนอาจารย์ขอไปนั่งด้วยนั่นแหละก็นั่งด้วยปกติได้ แต่เรารู้สึกว่าเพื่อนกลุ่มเขาก็สนิทกันอยู่แล้ว เพราะอยู่ห้องเดียวกัน เราก็ไม่ได้สนิทกับเพื่อนกลุ่มนั้นมากเท่าไหร่ บางทีเพื่อนเขาก็ดูเอือมเรา+อึดอัดมากเลย แบบชอบตามไรงี้ แบบนางก็มีเพื่อนสนิทที่อยู่ห้องเดียวกันกับเรา อันนี้เราเข้าใจปกติมันก็มีอยู่แล้ว บอกเลยว่าสนิทมากกว่าเราพอสมควร มันเลยหมดหนทางไปเลย สรุปคือเราไม่มีเพื่อนในวัยมัธยมเลย เวลาทำอะไรผิดเล็กน้อย แต่เราโดนมองเหยียดแรงมากทั้งๆที่ไม่เคยทำอะไรให้เลยค่ะ

งานที่ รร. ถ้าพูดถึงตอนแรกเราก็ทำงานได้โอเค แต่ด้วยความที่ รร.นี้งานกลุ่มมันมีแทบจะมากเกินไป งานเดี่ยวอะไรแทบไม่มีเลย ปกติงานกลุ่มมันมากพอตัวอยู่ละ แต่พอช่วงโควิด รร.งดการสอบกลางภาค ปลายภาคไปเลย คืองานกลุ่มไม่เว้นเลย เอามาชดแทนการสอบปลายภาคได้ไง งานก็เยอะอยู่ดีอะ สอบย่อยอะไรก็เอาแต่สอบเป็นกลุ่ม คือ งานแค่เล็กน้อยอย่างแค่คิดคำตอบโจทย์ 1 ข้อ ทำกลุ่มละ 10 คน แบบ1ข้อคิดทั้งห้อง ซึ่งโอกาสที่คนอื่นจะไม่มีส่วนร่วมตรงนี้มันก็เยอะมากด้วยมากไม่แปลก อย่างงานประดิษฐ์กลุ่มละ 10 คือเรายังไม่ช่วยอะไร แต่คนอื่นได้ทำ เราเลยขอไปทำต่อจากนั้น เพราะเรายังไม่ได้ช่วยก็ขอตกแต่งติดนู่นนี่ ซึ่งจริงๆเราก็ทำได้ แต่เพื่อนไม่ไว้ใจบอกเอาไปทำเอง คือ เราเข้าใจว่าเพื่อนก็อุตส่าห์อยากช่วย แต่เราก็อยากทำเหมือนกันนะ เราไม่อยากโดนเพื่อนในกลุ่มมาต่อว่าอีก ซึ่งเรามองว่าจำนวนคนต่อปริมาณงานมันไม่เมคเซ้นที่สุดละ เราไม่โอเคกับการที่ครูไม่เข้าสอนในกลางเทอม แต่คือมาสั่งงานทำกิจกรรมอัดกันท้ายเทอมตอนใกล้ปิดเทอม งานแทนสอบปลายภาคนั่นแหละ ซึ่งงานอื่นมันก็ล้นมืออยู่แล้วยังมาสั่งงานเพิ่มอีก

เราขอขึ้นประเด็นการทำงานของเราดีกว่านะคะ คือ เราเป็นคนที่แบบว่าเวลาทำงานกลุ่มก็ไปขอเพื่อนทำงานกลุ่ม มันก็มีแบบแบ่งงานแล้วเราก็ทำให้เสร็จ ทำส่วนของตัวเองให้ดีไรงี้ บางทีเพื่อนให้งานเรานิดเดียว บทบาทน้อย เราเลยถามไปว่ามีอะไรให้ช่วยอีกไหม เพราะงานอื่นเราก็ทำได้ ไม่อยากเอาเปรียบเพื่อน
แต่เพื่อนบางทีเค้าเหมือนไม่ไว้ใจให้เราทำเลยค่ะ แล้วคือเรารำคาญมากเลยเวลาเพื่อนจะแบ่งงาน ดันมาแทรกคุยเรื่องอื่นๆทั้งที่งานนี้มันต้องทำให้เสร็จในคาบก่อน คือเราตั้งใจอยากทำให้เสร็จในคาบเลยถามเพื่อนไปอ้อมๆว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เขียนตรงนั้นก่อนมั้ยงานจะได้คืบหน้าบลาๆๆๆว่าไป เพราะเราอยากพักไม่ชอบมาเร่งตอนใกล้ส่ง แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือ คำกล่าวที่ว่าต้องนั่นนี่ก่อนนะไรงี้ บางทีก้เดี๋ยวก็บอกแปปนึงนะไรงี้ สุดท้ายไม่ได้ทำไรเลย ได้แต่ถามไปซำ้ๆ ก็ยังเหมือนเดิม จะบอกว่าเสียเวลาไปพอสมควรนะ อยู่เฉยๆไม่ใช่ว่าสบาย เสียพลังงาน เพราะเราเบื่อไม่มีไรทำ ปล่อยเวลาให้เปล่าประโยชน์ แต่สุดท้ายงานมันไม่น่าพอใจสำหรับคนอื่น แล้วทิ้งงานที่เราทำไปไม่บอกหรือถามเราเลย ถ้าอย่างงี้ขอครูทำคนเดียวก็ยังดีกว่านะ สบายใจกว่า

มันอยู่กับคนอื่นเยอะเกินไป งานกลุ่มเยอะบางทีมันก็มีปัญหาเยอะทั้งเช้าเย็นเราไม่ไหวนะคะ เราแอบไม่พอใจทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่ได้ผิดแค่คนเดียว แต่เหมือนผิดคนเดียวซะงั้น เวลามีปัญหาไม่ใครอยู่ข้างเราเลย ถึงจะได้รับการแก้ไขปัญหาแต่มันไม่ได้ยุติธรรมกับเราเท่าที่ควรค่ะ เรารับไม่ได้ ครูบอกว่าต้องรู้จักทำงานร่วมกัน ศึกษาเพื่อนในหลายๆรูปแบบ แต่เราก็ต้องเข้าใจครูที่สั่งว่างานมันอุปกรณ์มีไม่พอ เราก็ได้แต่ทน+ทำใจต่อไปเท่านั้นแหละ

เราอยากปรึกษาถ้าเพื่อนมัธยมไม่มี แล้วมีผลต่อการหาเพื่อนมหาลัยรึป่าวคะ คือ เราเคยได้ยินว่าเพื่อนมัธยมอยู่และรักกันนานที่สุด เราก้ไม่รู้จะเข้ากับเพื่อนที่เขาอาจจะมีเพื่อนอยู่หรือไม่มี จะเข้าได้ไหม คือเรื่องปรับตัวเข้าหาสังคม/การทำงานร่วมกันยินดีปรับปรุงเสมอค่ะ