ครั้งหนึ่ง เราก็เคยเป็นเหมือนกับคุณ ตั้งเเต่ที่เราเริ่มทำงาน เราส่งเสียทางบ้านมาตลอด ตัวเราเองเเทบจะไม่เคยได้ใช้อะไร ถ้าทำได้ร้อย เราให้ทางบ้านเเล้วเเปดสิบ เราเป็นคนประเภทที่ไม่สามารถทนเห็นครอบครัวลำบากได้ เราคิดว่าปัญหาของคนในครอบครัวคือปัญหาที่เราต้องเเก้ไข เราไม่สามารถเมินเฉยกับทุกข์ของคนในครอบครัวได้ เราจะรู้สึกผิด เเม่เราเมื่อก่อนก็เอาเรื่องอยู่เหมือนกับเเม่คุณนั่นเเหละ เเต่ตอนนี้อายุเเปดสิบกว่าเเล้ว พิษเริ่มเจือจาง มีบ้างนานๆครั้ง ที่พูดให้เจ็บช้ำ เเม่จะสอนให้เรารักน้อง ต้องดูเเลน้อง เมื่อก่อนเราก็บ้าจี้ทำตามคำสอนของเเม่ เราออกรถให้น้องขับ พอเค้าไม่ส่งต่อ เราก็ต้องรับช่วง เราให้น้องยืมเงินเปิดกิจการ จนป่านนี้น้องก็ยังใช้หนี้เราไม่หมด เเต่เราก็ปล่อยผ่าน เราซื้อบ้านให้พี่ก่อนที่จะซื้อบ้านให้ตัวเอง เราส่งเสียหลานให้ร่ำเรียนทุกคน ทั้งๆที่เราเองก็มีลูกสองคน เราตามใจเเม่ทุกอย่าง ไม่ว่าเเม่จะต้องการอะไร

จนมาวันนึง เราก็มีความคิดที่ว่า มนุษย์ทุกคนล้วนเเล้วเเต่ต้องมีศักยภาพที่จะดูเเลตัวเอง เราเพียงคนเดียวสามารถเลี้ยงคนทั้งบ้านได้ เเล้วเพราะอะไรเค้าเหล่านั้นถึงไม่สามารถเลี้ยงปากเดียวท้องเดียวได้ เพราะเราทำให้ชีวิตเค้าเหล่านั้นง่ายจนเกินไปใช้ไหม เค้าถึงไม่มีความมานะพยายาม

ปัจจุบัน เราตัดทุกความช่วยเหลือเเล้วค่ะ เราจะให้เฉพาะเทศกาล ให้เพราะที่เราเต็มใจที่จะให้ หรือที่เราคิดว่าเราสมควรให้จริงๆ  เมื่อก่อนเราเคยให้พี่สาวใช้เป็นรายเดือน เเล้วเราก็ได้รู้ว่า เค้าหมดเงินไปกับหมูกระทะ เหล้าเบียร์ ทั้งๆที่ตัวเราเองไม่เคยเเตะสิ่งเหล่านั้น เเม่เราหมดเงินไปกับของกินของใช้ที่ซื้อมาทิ้งเยอะมาก ต้องคอยทำความสะอาดตู้เย็นเก็บอาหารที่เสียทิ้งเพราะเเกชอบซื้อ คนเเก่คนเดียว ซือกล้วยกินทีละเครือ มะม่วงซื้อทีละเข่ง ซื้อข้าวทีละสิบกระสอบปุ๋ย กินไม่ทันจนมอดขึ้น น้องสาวอายุสี่สิบกว่าเเล้ว ยังไม่สามารถมีบ้านดีๆอยู่ได้

ตอนนี้เราได้เรียนรู้เเล้วว่า การให้ มันทำให้คนอ่อนเเอ สิ่งที่เราควรให้คือความรู้ ไม่ใช่เงิน คนที่ได้เงินไปง่ายๆ เค้าจะไม่มีความพยายาม

สิ่งที่คุณต้องเปลี่ยนคือตัวของคุณเอง คุณต้องเปลี่ยนความคิดของตัวเอง คุณต้องเปลี่ยนความเชื่อ อายุคุณก็ไม่น้อยเเล้ว ควรต้องวางเเผนชีวิตของตัวเองได้เเล้ว

เราเเนะนำว่า ให้คุณเเกล้งอกหักจะเป็นจะตาย เเกล้งทำเป็นอยากไปพักผ่อนหัวใจสักระยะ  พูดให้น้อย จบเรื่องให้ง่ายที่สุด ให้เค้าเข้าใจว่า พวกเค้าไม่ใช่ปัญหา เเต่เพราะตัวคุณเองนั่นเเหละที่มีปัญหา บอกพวกเค้าว่าจะไปต่างจังหวัดสักอาทิตย์ เก็บเสื้อผ้าออกจากบ้าน กระเป๋าเดียวพอ

ย้ายออกไปเช่าคอนโดอยู่ เปลี่ยนซิมโทรศัพย์ เลิกติดต่อกับทางบ้านสักสามเดือน ไม่ต้องไปรับรู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คุณไม่ต้องห่วงหรอกว่า เค้าจะตายเมื่อไม่มีคุณ ช้าหรือเร็ว คุณก็ต้องตาย สักวันเค้าก็ต้องอยู่โดยไม่มีคุณอยู่ดี  ทิ้งวันนี้หน่ะดีเเล้ว เราให้เเก่กว่านี้อาจจะเเย่ ไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะคุณกำลังสอนให้ทั้งเเม่เเละน้องได้เรียนรู้ว่าชีวิตมันไม่ง่าย ถ้าอ่อนเเอก็เเพ้ไป สัตว์โลกทุกชนิด เมื่อมันอ่อนเเอ มันก็จะไม่สามารถมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้ มนุษย์ไม่ยอมตายหรอก เมื่อมันจนมุม มันก็ต้องสู้

เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกดีขึ้น ค่อยติดต่อกลับไป