เวลาคุณเห็นคนกินข้าวไม่หมด สั่งมาเยอะเกินไปจนเหลือทิ้งเยอะ หรือเอาอาหารเหลือไปทิ้งถังขยะ คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ
- ไม่รู้จักคุณค่าของกินเลย ทำไมไม่สงสารชาวนาบ้าง
- มีเด็กหลายล้านคนจะอดตายเพราะไม่มีข้าวกิน ทำไมถึงกินทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีเงินต้องทนหิวจนอดตายบ้างเถอะแล้วจะรู้สึก
ถ้าคุณไม่ได้มีความคิดแบบด้านบน คุณอาจไม่จำเป็นต้องอ่านกระทู้นี้ต่อครับ แต่ถ้าคุณคิด อยากให้ลองตอบคำถามสามข้อด้านล่างนี้ทีละข้อครับ
1.เวลาคุณเห็นคนซื้อเสื้อผ้ามาเยอะแยะ เต็มตู้ จนใส่ไม่หมด ซื้อมาดอง ๆ ไว้แต่ไม่ได้ใส่ คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของเสื้อผ้าเลย ทำไมไม่สงสารพนักงานโรงงานบ้างที่เขาอุตส่าห์เหนื่อยเย็บผ้าให้เรา
- มีคนจนหลายคนต้องทนหนาว ทนใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ สกปรกเพราะไม่มีเงินซื้อ ทำไมถึงซื้อเสื้อผ้าทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าก่อนเถอะแล้วจะรู้สึก
2.เวลาคุณเห็นคนซื้อที่ดินหรือซื้อบ้านไว้เยอะ ๆ แต่ไม่ได้อยู่ หรือซื้อบ้านหลังใหญ่ที่มีหลายห้องแต่ใช้จริงอยู่แค่ไม่กี่ห้อง มีสวนกว้างขวางแต่ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของที่อยู่อาศัยเลย ทำไมไม่สงสารพวกกรรมกร ช่างก่อสร้าง เขาต้องทนแดดทนร้อนมาสร้างบ้านให้เรา
- มีคนจนหลายคนไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีที่อยู่อาศัย ไม่มีที่ซุกหัวนอน ต้องทนหนาวข้างถนน ทำไมถึงซื้อบ้านทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีที่ซุกหัวนอนบ้างเถอะแล้วจะรู้สึก
3.เวลาคุณเห็นคนซื้อยามาติดบ้านไว้เยอะ ๆ ซื้อมาเผื่อไว้ทุกอย่าง แต่ไม่ได้กิน ไม่ได้ใช้ จนยามันหมดอายุ เสียไปเปล่า ๆ คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของยาเลย ทำไมไม่สงสารพวกหมอ พวกเภสัชกร หรือพวกพนักงานโรงงานที่ทำหน้าที่ดูแลการผลิตยาให้เราบ้าง
- มีคนหลายล้านคนที่เข้าไม่ถึงยารักษาโรค ตอนปวดหัวก็ไม่มีพารากิน ผ้าพันแผลยาฆ่าเชื้ออะไรก็ไม่มี ทำไมซื้อปล่อยให้ยาหมดอายุไปเปล่า ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองเจ็บป่วยแล้วเข้าไม่ถึงยารักษาโรคหรืออุปกรณ์การแพทย์ก่อนเถอะแล้วจะรู้สึก
ทั้งหมดล้วนเป็นปัจจัยสี่ที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์เหมือนกัน (อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค)
มีใครบ้างครับที่รู้สึก sensitive กับการกินอาหารทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แต่พออ่านคำถามสามข้อแล้วรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ขำ ตลก และไม่ได้ sensitive กับมัน ผมอยากลองถามความเห็นดูครับว่าเป็นเพราะอะไร ทำไม "อาหาร" ถึงเป็นสิ่งเดียวที่คนจะรู้สึกอ่อนไหวเวลามันถูกทิ้งขว้าง ไม่เหมือนกับเสื้อผ้า ที่อยู่ และยา ทั้ง ๆ ที่มันคือปัจจัยสี่ มีความสำคัญเหมือนกัน
ทำไมหลายคนถึงมีความ sensitive กับการกินข้าวเหลือ กินทิ้งกินขว้าง ถึงขั้นมองคนที่ทำว่าเป็นคนไม่ดี
- ไม่รู้จักคุณค่าของกินเลย ทำไมไม่สงสารชาวนาบ้าง
- มีเด็กหลายล้านคนจะอดตายเพราะไม่มีข้าวกิน ทำไมถึงกินทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีเงินต้องทนหิวจนอดตายบ้างเถอะแล้วจะรู้สึก
ถ้าคุณไม่ได้มีความคิดแบบด้านบน คุณอาจไม่จำเป็นต้องอ่านกระทู้นี้ต่อครับ แต่ถ้าคุณคิด อยากให้ลองตอบคำถามสามข้อด้านล่างนี้ทีละข้อครับ
1.เวลาคุณเห็นคนซื้อเสื้อผ้ามาเยอะแยะ เต็มตู้ จนใส่ไม่หมด ซื้อมาดอง ๆ ไว้แต่ไม่ได้ใส่ คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของเสื้อผ้าเลย ทำไมไม่สงสารพนักงานโรงงานบ้างที่เขาอุตส่าห์เหนื่อยเย็บผ้าให้เรา
- มีคนจนหลายคนต้องทนหนาว ทนใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ขาด ๆ สกปรกเพราะไม่มีเงินซื้อ ทำไมถึงซื้อเสื้อผ้าทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีเงินซื้อเสื้อผ้าก่อนเถอะแล้วจะรู้สึก
2.เวลาคุณเห็นคนซื้อที่ดินหรือซื้อบ้านไว้เยอะ ๆ แต่ไม่ได้อยู่ หรือซื้อบ้านหลังใหญ่ที่มีหลายห้องแต่ใช้จริงอยู่แค่ไม่กี่ห้อง มีสวนกว้างขวางแต่ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้ใช้ประโยชน์อะไร คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของที่อยู่อาศัยเลย ทำไมไม่สงสารพวกกรรมกร ช่างก่อสร้าง เขาต้องทนแดดทนร้อนมาสร้างบ้านให้เรา
- มีคนจนหลายคนไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีที่อยู่อาศัย ไม่มีที่ซุกหัวนอน ต้องทนหนาวข้างถนน ทำไมถึงซื้อบ้านทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองไม่มีที่ซุกหัวนอนบ้างเถอะแล้วจะรู้สึก
3.เวลาคุณเห็นคนซื้อยามาติดบ้านไว้เยอะ ๆ ซื้อมาเผื่อไว้ทุกอย่าง แต่ไม่ได้กิน ไม่ได้ใช้ จนยามันหมดอายุ เสียไปเปล่า ๆ คุณมีความคิดแบบนี้ไหมครับ ?
- ไม่รู้จักคุณค่าของยาเลย ทำไมไม่สงสารพวกหมอ พวกเภสัชกร หรือพวกพนักงานโรงงานที่ทำหน้าที่ดูแลการผลิตยาให้เราบ้าง
- มีคนหลายล้านคนที่เข้าไม่ถึงยารักษาโรค ตอนปวดหัวก็ไม่มีพารากิน ผ้าพันแผลยาฆ่าเชื้ออะไรก็ไม่มี ทำไมซื้อปล่อยให้ยาหมดอายุไปเปล่า ๆ ไม่มีจิตสำนึกเลย
- รอให้ตัวเองเจ็บป่วยแล้วเข้าไม่ถึงยารักษาโรคหรืออุปกรณ์การแพทย์ก่อนเถอะแล้วจะรู้สึก
ทั้งหมดล้วนเป็นปัจจัยสี่ที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์เหมือนกัน (อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อยู่อาศัย ยารักษาโรค)
มีใครบ้างครับที่รู้สึก sensitive กับการกินอาหารทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แต่พออ่านคำถามสามข้อแล้วรู้สึกว่ามันแปลก ๆ ขำ ตลก และไม่ได้ sensitive กับมัน ผมอยากลองถามความเห็นดูครับว่าเป็นเพราะอะไร ทำไม "อาหาร" ถึงเป็นสิ่งเดียวที่คนจะรู้สึกอ่อนไหวเวลามันถูกทิ้งขว้าง ไม่เหมือนกับเสื้อผ้า ที่อยู่ และยา ทั้ง ๆ ที่มันคือปัจจัยสี่ มีความสำคัญเหมือนกัน