#งาน
เราทำงานอยู่ที่บ.แห่งหนึ่งเป็นช่าง งานก็ไม่ยากสบายๆเงินเดือนพอประมาณ สวัดิการระดับหัวหน้า ห้องแอร์ น้ำ ข้าว(ข้าวคือไม่อร่อย555สุดท้ายเสียเงินซื้อกินเหมือนเดิม) ไฟฟรี  WiFiฟรี มีเเม่บ้านทำความสะอาด   เเต่ที่พักอยู่ในบริษัท เป็นเขตควบคุมชีวภาพ เข้าออกค่อยข้างลำบาก ทำงานเลิกงานมากก็อยู่เเต่ที่พัก เราทำงานที่เดียวกับพ่อ แต่มันทำให้เรารู้สึกอึดอัด เพราะไม่ได้อยากมาทำที่นี่เเต่เเรก  ละการเข้าออกที่ยากเเละการห้ามสรรสันกันในบริษัท เราว่าสังคมในชีวิตเราเริ่มน้อยลงไปทุกที เราพึ่งอายุ23 อาจจะโตเเล้ว เเต่เราต้องมาใช้ชีวิตเเค่นี้หรอ ทำงาน-เลิกงานเข้าห้องพัก วนไปไม่จบ  
#ที่อยู่
ทั้งชีวิตย้ายหลายครั้งมาก  เด็กอยู่กับพ่อเเม่2ปี  ไปอยู่กับย่า อีก8ปี  กลับมาอยู่กับพ่อเเม่อีก9ปี กลับไปอยู่กับย่าเพราะไปเรียนป.ตรีอีก4ปี ละก็โดนพ่อเเม่ให้มาอยู่นี่ ไม่ใช่เราไม่รักพ่อเเม่นะ เเต่ครอบครัวเราไม่ได้อยอุ่นขนาดนั้น พ่อเเม่ทะเลาะกันทุกวันตอนเราเด็ก จะหย่ากันหลายรอบ จนเราโตก็ทะเลาะกันบ้าง
เราเลยรู้สึกผูกพันกลับย่ามากที่สุด
#สังคม
เเน่นอนเรามาอยู่นี่9ปี เพื่อนเป็นร้อย เเต่ตอนนี้ไม่มีเเล้ว ขนาดเพื่อนสนิทมีแฟนเเล้วก็หายไปเลยต่างกันมาก กับตอนไปเรียนป.ตรี4ปีเพื่อนไม่ถึง10คนแต่ เพื่อนทักหาทุกวันตั้งเเต่มาทำงาน เมื่อไหร่จะกลับบ้าน🥹เป็นคำพูดที่จะทำให้น้ำตาไหลตลอด
#ชีวิต
อยู่นี่ บอกเลยดีอย่างเดียว สวัดิการ ใกล้พ่อแม่ (พ่อเเม่เราทำงานอยู่นี่ตั้งเเต่วัยรุ่นจนมีเรา30+ปีเเล้ว)เเต่เราไม่มีชีวิตชีวา ไม่มีความสุข ไม่มีสังคม ไม่มีเพื่อน 
ถ้าไปทำอยู่บ้านก็ต้องปล่อยพ่อเเม่ ไปทำงานที่เงินอาจจะน้อยกว่า เเต่เราได้กลับไปนอนบ้านทุกวัน ได้เจอย่า ได้สบายใจ ได้เจอเพื่อน ได้เจอสังคมทางบ้านที่ดีกว่า
เป็นเพื่อนๆจะเลือกอันไหนดีครับ🥹   (แต่พ่อเเม่บอกจะกลับไปอยู่บ้านเเต่ไม่รู้อีกกี่ปี🥹)