คือผมไม่เข้าใจการที่เราจะรักใครสักคนเราก็ต้องเต็มใจ พอจุดนึงที่เราคบหาเรียนรู้กันจนได้รู้ว่าคนคนนี้ไม่ใช่เราจึงเลิกมันต้องเป็นแบบนี้ก็เป็นเรื่องปกติแล้วไม่ใช่หรอ แต่ทำไมผมโดนเหมือนไปฆ่าพ่อฆ่าแม่เขาแบบนั้น เรื่องมีอยู่ว่าผมคบกับ ผ.ญ คนนึงมา 3 ปีกว่า ตอนนี้ผมอายุ 20 แฟนผมแก่กว่า ปีนึงตลอดเวลาผมไม่เคยมีเรื่อง ผ.ญ สักครั้งเพราะลบเพื่อน ผ.ญ ออกเฟสหมด ทำหน้าที่แฟนทุกอย่างเต็มที่ครบถ้วนตลอดเวลาที่ผ่านมา พอวันนี้ได้รู้ว่าเข้ากันไม่ได้เลยขอเลิก แรกๆเธออ้อนวอน หลังๆก็ตามด่าตามสาปแช่ง หนักเข้าก็ตามไปปั่นป่วนชีวิตคนอื่นที่เป็นคนคุยผม หรือขนาดคนที่มาแอบชอบผมแต่ผมไม่ได้ไปยุ่งก็ยังไปตามลาวีเขาอีก เลิกกันมาก็เดือนนึงแล้วผมรำคาญมากๆชีวิตตอนนี้ ไม่เข้าใจเลย ผมควรเห็นใจหรือป่าว เห็นไปอ่านบางกระทู้ยินดียินยอเข้าอกเข้าใจคนพวกนี้เหลือเกิน ผมผิดอะไร การไม่รักคนคนนึงแล้วเพราะเราไปต่อไม่ได้เท่ากับผิดหรอ งั้นผมต้องฝืนรักต่อน่ะหรอ ผมอยู่ในกติกาตั้งแต่ต้นจนจบแท้ๆ

ชอบ แล้วคุย คุยแล้วรู้สึกรัก รักแล้วรู้สึกอยากมีคนคนนั้นในชีวิต อยากมีคนคนนั้นเลยเรียนรู้เขา พอเรียนรู้แล้วเขาไม่เหมาะกับเราจึงเลิก เลิกแล้วจึงเริ่มต้นใหม่ มันก็ถูกไม่ใช่หรอไหงโดนสาปแช่งขนาดนั้น เพื่อนๆมีมุมมองกันยังไงครับ มันเป็นเรื่องปกติหรือเปล่า หรือมันไม่ปกติ ผมพึ่งเคยมีแฟนด้วยไม่เข้าใจเลยจริงๆ

หรือเพราะผมไมได้ร้องไห้ไม่ได้เสียใจ ไม่ได้ฟูมฟายให้คนอื่นเห็นให้คนอื่นสงสารหรือเปล่า ถึงกลายเป็นตัวร้ายในนิทาน...