ตอนนี้ผมรู้สึกเหนื่อยมากเหนื่อยแบบเหนื่อยจริงๆ ไม่รู้สึกไม่โอเคกับทุกอย่างผมอยากจะพูดอยากจะบอกว่าผมไม่โอเคผมท้อมากกับชีวิตนี้ผมเหนื่อยมามากกับการที่ผมต้องทำตัวเองไม่เป็นอะไร ผมไม่เคยโกรธใครหรือโทษใครเลยกับสิ่งที่พวกเขาทำกับผมเลยแต่จริงๆแล้ว ผมนั้นโครตไม่โอเคเลย และพวกเขาก็ไม่สำนึกผิดเลยสักนิดทุกคนทำเรื่องแย่ๆใส่ผมโดยที่เขารู้ว่าผมจะไม่โกรธไม่ด่ากลับเลย ผมเป็นมองโลกในแง่ดีทุกอย่าง แต่พวกเขาไม่รู้ว่าจริงๆแล้วผมนั้นเจ็บปวดแค่ไหน แม้แต่ในครอบครัวที่ไม่สามารถทำให้เขาภูมิใจได้เลยสักครั้งผมทำดีที่สุดแล้วแต่สุดท้ายไม่ก็ไม่เป็นชิ้นเป็นอันและออกมาแย่ทุกที อะไรๆที่อยากจะทำให้ดีขึ้นแต่มันกลับแย่ลงทุกอย่าง พ่อกับแม่เขาไม่ได้ว่าไม่ได้ด่าไม่ได้ทุบตี แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นสีหน้าของเขาที่มองผมอย่างผิดหวัง มันเจ็บปวดมากจริงๆ ผมอยากจะทำตัวเองดีขึ้นมากกว่านี้ถึงตีวผมจะดีกว่าเก่าแล้วขยันทำงานมากสักแค่ไหน ปากบอกว่าไม่เป็นไรหรอกลูกทำดีที่สุดแล้วเขาชมผมแต่สีหน้าเขาหลังจากนั้นกลับเป็นสีหน้าเฉยๆปนเศร้าและผิดหวัง ผมคอยปลอบตัวเองทุกวันว่าไม่เป็นไรแต่ตอนนี้ผมก็อยู่ในสภาพที่อดทนเก็บกดแบบนี้มาตลอดตั้ง 5-6 ปีแล้วไม่บอกใครเลย เพราะเคยบอกแล้วเขาก็ไม่สนใจ ทุกวันผมต้องตื่นมาด้วยทีใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสทุกครั้งคอยคุยสนุกสนานเฮฮากับทุกคนคอยช่วยเพื่อนที่ทำอะไรบางอย่างไม่เป็น ผมทำดีทุกอย่างที่เขาบอกว่าทำดีแล้วจะได้ดีและคุณจะรู้สึกกับมันเอง แต่ความสุขนันมันก็อยู่แค่ชั่วขณะ ผมก็ไม่มีความสุขอีกครั้งมันรู้สึกว่างเปล่า อ้างว้างอยู่ข้างใน ผมเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ข้างในลึกๆแล้วกลับไม่มีความสุขเลย ผมคิดที่จะไปจากโลกนี้มาหลายครั้ง มากจนจำไม่ได้ว่ากี่ครั้ง แต่ก็ไม่เคยที่จะทำร้ายตัวเองเลยไม่เคยกรีดแขนหรืออะไรที่รุนแรงไปมากกว่าด่าทอตัวเอง มีแค่เคยเอามีดคัตเตอร์จ่อคอจอหน้าอกที่หัวใจจ่อข้อมือที่เส้นเลือดใหญ่แต่ก็ไม่ลงมือปาดหรือทำให้เลือดไหลเลย เคยเอาตู้เอาโต๊ะมาปิดประตูหวังว่าจะไปอย่างสงบแต่ก็ไม่ทำ ทุกครั้งที่ผมคิดสั้นคิดที่จะตายกลับนึกถึงแฟนกับน้องและแม่ตัวเองตลอดว่าถ้าผมตายพวกเขาจะอยู่กับใครๆจะเป็นหัวหน้าครอบครัวดูแฃพวกเขา แล้วแฟนผมที่ผมจะดูแลเขาในอนาคตล่ะถ้าเขาได้กับคนที่ผช.แย่ๆนั้นก็คือความผิดที่ไม่ดูเขาเอง ผมอยากจะไปมากๆแต่ไปไม่ได้เหมือนปัดความผิดความรับผิดชอบตัวเองมากกว่า โดยในที่สุดก็จบลงด้วยการที่ผมกลับไร้ความรู้สึกไปกับทุกอย่างแล้วที่เห็นยิ้มคุยอย่างร่าเริงนั้นคือผมแสร้งทำว่าไม่เป็นอะไร เพื่อที่พวกเขาได้สบายใจเวลาที่อยู่กับผมเพื่อที่ว่าพวกเขาจะได้ไม่รู้ว่าผมไม่มีความสุขเลยกับสิ่งที่พวกเขาทำให้ผมมีความสุข แสร้งทำว่ามีอารมณ์ร่วมแต่จริงแล้วกลับไม่รู้สึกอะไร ตอนนี้ผมรู้สึกว่าใช้ชีวิตไปอย่างไร้จุดหมายใช้ไปวันๆโดยที่ทุกวันผมจะคอยทำให้ทุกคนมีความสุขอยู่เสมอแตากลับทำให้ตัวเองมีความสุขไม่ได้ อยากตายก็อยาก อยากอยู่ก็อยากอยู่ ผมจะไม่ลงฆ่าตัวเอง แต่ตายได้ผมก็ยินดีที่จะได้เพราะก็อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหมือนกัน
.
.
.
นี่คือเรื่องราวของเด็ก 17 ปีคนนี้ที่จะมาระบายและให้เพื่อนๆได้พิจารณาว่าผมควรทำอย่างต่อไรดี