วันนี้แค่อยากมาระบายเรื่องในใจ ที่เก็บไว้คนเดียวมาตลอด ชีวิตช่วงนี้มันเหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ ยิ่งเรื่องเรียนต่อ กิจกรรม งานต่างๆบลาๆ ไหนจะหาเงินอีก ปัญหาที่บ้านอีก เครียดจนตอนนี้จะเป็นบ้าอยู่แล้ว กล้าพูดเลยว่าสองเดือนมานี้ร้องไห้เกือบทุกวัน เวลามีปัญหาจะหวังพึ่งครอบครัวไม่ได้เลย ต้องยืนด้วยลำแข้งตัวเอง บางทีมันก็ท้อ  ไม่สิ มันท้อมาตลอด ต่อให้พยายามแค่ใหนมันก็ยังอยู่ที่เดิม และยิ่งแย่ไปกว่านั้นไม่มีใครสนใจปัญหาที่เราเจอเลย รับรู้แต่ไม่สนใจ แล้วจะให้เราเล่าให้ใครฟัง ได้แต่เก็บมันไว้คนเดียว และเราก็รู้สึกแย่ที่บางทีมักจะมีภาพการตายของตัวเองผุดขึ้นมาในหัว นี่พิมพ์ไปก็น้ำตาไหลไป  มันเหมือนมีอีกครึ่งนึงพยายามบอกให้เราๆตายๆไปเหอะจะได้ไม่เหนื่อย ไม่รู้สิ ยิ่งเวลาเห็นครอบครัวอื่นซัพพรอตลูกของเค้า นี่บอกตรงนี้เลสว่าโคตรอิจฉา ทำไมนะ ทำไมชีวิตเราไม่เห็นมีใครยินดีกับการเรียนเราเลย ทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยสนใจ มันเป็นความรู้สึกที่น้อยใจ อึดอัด เฟลสุดๆ