หลังช่วงโควิดมาก ที่บ้านเราไม่มีอันจะกินเลยค่ะ คุณเเม่ทำอาชีพขายบริการ พอจะประทังได้วันต่อวัน เเต่ตอนนี้ท่านแก่ขึ้นไม่สามารถทำเเบบเดิมได้เเล้ว เเถมยังมีลูกสอง(ลูกสาวทั้งสองคนเลยด้วย) เเม่เปลี่ยนอาชีพไปเป็นลูกมือเลี้ยงวัวเลี้ยงเเกะ ทำงานจนหน้าดำหน้าเเดงไปหมด แถมท่านผ่าคลอด ยกของหนักทีก็จะมีอาการปวดแผลตรงท้องน้อยตลอด เงินเดือนที่ได้ ก็สามพันห้า เเม่ส่งเรามาอยู่กับเพื่อนที่รู้จักให้เขาฝากดูก็จ่ายค่าเลี้ยงดูให้เค้า 2,000 บาท ให้เรา 1,000 ไว้ใช้ส่วนตัว เราเองกับน้องก็เรียนหนังสือเเต่ค่าชุดค่าอะไรต่างๆเเพงมาก เราเลยตัดสินใจไม่ต่อมอปลายออกมาเรียนกศน.เเทน เเต่ไม่ได้ทำงานนะคะ เพราะไม่มีที่ไหนรับเด็กอายุตํ่ากว่า18เลย ก็หาความรู้ อ่านหนังสือ รับจ้างวาดรูปด้วยตัวละครน่ารักๆบ้างค่ะ ได้ตังพอซื้อขนมให้ตัวเองกับน้องสาวเล็กๆน้อยๆ
มีออมไว้ในกระปุกออมสินบ้าง เก็บไว้ใช้ซื้อของที่อยากได้ จุดพีคมันมาถึงตรงนี้เเหละค่ะ ลูกสาวของเพื่อนเเม่ที่เรามาอยู่ด้วยเขาขโมยเอาเงินเราไปหมด เราฟ้องเเม่เเล้ว เเม่กับเพื่อนเเม่ที่ดูเเลเราเค้าก็รับรู้ เเต่ไปๆมาๆโดนเกลียดเฉยเลย เพราะเราไปว่าลูกเค้าไม่ให้เเตะต้องของๆเราค่ะ เรากลัวเขาหยิบไปไม่ขอีทีนี้เค้าเลยเริ่มพาลบอกว่าเราขี้เกียจ ทำอะไรไม่ได้ซักอย่าง เราก็ตื่นเช้าล้างจาน กวาดห้องครัว อะไรให้เรียบร้อย มีเเต่ลูกเค้านี่เเหละค่ะ กินเสร็จไม่เก็บ วางทิ้งบนโต๊ะ เราก็เก็บให้ตลอด บางวันเราไม่อยู่บ้านออกไปเรียน กลับมา ห้องครัวก็รก เศษข้าวเต็มพื้นกระจุยกระจายไม่มีใครเก็บอยู่เเบบนั้นเเหละค่ะ บางทีเราก็อารมณ์ขึ้นบ้าง เพราะกลับมาก็เหนื่อย ก็มีว่าไป ว่าเออคราวหลังเก็บหน่อยนะ เดี๋ยวเเมงสาบ ตัวอะไรเข้าบ้านขึ้นมาจะทำไง กลายเป็นว่าเราเป็นตัวร้ายเฉยเลยค่ะ เรื่องเงิน เวลามายืมเงินเก็บเรา เขาพูดจาดีมากค่ะเเต่ยืมเเล้วไม่เคยได้คืน เราไม่เข้าใจเลยว่าเราทำอะไรผิด เราก็คุยกับเเม่ว่าเป็นมายังไงเเม่ก็บอกเรานี่เเหละตัวปัญหา เขาทำอะไรใส่ก็ทนๆไปบ้าง เราทนจนเราเครียดจนกินยาให้ตายๆไป เเต่กินเเล้วไม่ตาย อ้วกออกมา มึนหัวโลกหมุน เราก็ลงไปล้างจาน ทำความสะอาดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นทุกวันอยู่ดีค่ะ เลยจะสอบถามว่า ควรตายให้จบตรงนี้ หรือยู่จนกว่าจะ18 เเล้วค่อยออกไปหางานทำดีคะ
(ปีนี้จะ17เเล้วค่ะ)