ผมขอระบายเลยละกัน และแน่นอนว่าโพสนี้มีคนไม่เห็นด้วยและต่อว่าผมแน่นอน แตาก็ช่างเถอะครับ ไม่เป็นผมไม่รู้

เรื่องมีอยู่ว่า พ่อแม่แยกทางกันผมเลยต้องอยู่บ้านตา ยาย(ไม่เกี่ยวอะไรแค่อยากบอก) ผมห่างกับน้องชายปีกว่า ตอนนี้ผมอายุ 18 น้อง17 ตอนเด็กๆ ผมกับน้องเป็นเพื่อนเล่นกันครับสนิทกันด้วย เพราะ อายุไม่ห่างกันมาก น้องผมจะเรียกผมว่าพี่นำหน้าเสมอ ประมานว่า พี่ลูคัส แต่ก็มีบางครั้งเราก็ทะเลาะกันบ้างเป็นเรื่องธรรมดา มันก็ดื้อกับแม่บ้างก็ธรรมดาสำหรับผู้ชาย ผมก็ดื้อเหมือนกัน แต่ผมจะดื้อเงียบ

พอมันโตมาประมาณอยู่เกรด3 ตอนนั้นผมอยู่เกรด5 มันเริ่มนิสัยเปลี่ยนไป มันเริ่มด่า ใช้คำไม่สุภาพ ผมก็สอนมันว่าอย่าพูดคำหยาบ ไม่งั้นฟ้องแม่ มันก็ฟังนะ มันก็ไม่พูดต่อหน้า ลับหลังผมไม่รู้ เวลาผมทะเลาะกับมัน มันจะเริ่มตี ทุบผมก่อน แล้วตัวผมบางกว่ามันไง เวลาโดนมันตีก็เจ็บมาก แต่ผมห็ไม่ยอมมัน้หมือนกัน มันเป็นครั้งแรกที่ผมกับน้องทะเลาะกันหนักมาก จนถึงขั้นเลือดออก มันเริ่มชอบแย่งของผม ผมให้มันนะ จากนั้นมันก็ไม่คืน ไม่แบ่งผมเล่นอีกเลย เอาง่ายๆคือ มันยึดไปเป็นของมัน แล้วมันก็ทำพัง ผมไม่พอใจผมก็ไปด่ามัน แล้วก็ต่อยกันครับ ยายก็จะเป็นคนแยกเราตลอด มันหลายครั้งมากที่ผมขึ้นชื่อว่าพี่ ต้องเสียสละทุกอย่างอะไรที่น้องอยากได้เราต้องให้ นี่คือคำนิยามที่ผมได้รับมาตลอด ผมทะเลาะกับน้องทุกวันมากๆ

พอผมขึ้นเกรด9มันอยู่เกรด7
นั่นแหละครับนิสัยมันเปลี่ยนไปแบบนึกว่าคนละคน มันเริ่มใช้คำหยาบมากขึ้น จากที่เรียกผมว่าพี่ มันเรียกชื่อผมเฉยๆ ไม่ก็มีคำว่าไอ่ หรือไอ่ แล้วตามด้วยชื่อผม ผมก็เฉยๆนะแต่มันก็แบบรู้สึกไม่ดีนิดนึง มันด่าผมขึ้นเรื่อยๆทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย เช่น ผมนอนเฉยๆ มันเล่นเกมอยู่ มันบอกให้ผมเงียบๆทั้งๆที่ผมไม่ได้พูดอะไรไม่ได้ดูอะไร แล้วมันก็ด่าผม มันน่าจะพูดเล้นมั้งหรือไม่ก็ไม่มีอะไรพูด แต่ผมรู้สึกไม่ชอบ เวลามันทะเลาะกับแม่ เมื่อก่อนมันไม่เคยตีแม่เลยนะ แต่ตอนนั้นมันชกไปที่แขนของแม่แรงๆ จนเกิดลอยช้ำ ตบหัวผม เอาหัวผมไปโขกกำแพง ก็นะผมทำไรมันไม่ได้มากนิ ก็ผมเป็น พี่ ไงล่ะ พอผมทำคืนโดยการชกไปที่หลัง สรุปแม่ด่าครับ เค

ตอนนี้ผมอยู่เกรด 12 น้องเกรด 10
ผมรู้สึกว่าน้องผมหน้าด้านมากครับ เอาของผมไปทุกอย่าง โน๊ตบุ๊คผมที่ผมซื้อมามันก็เอาของผมไป ผมขอคืนมันบอกไม่ให้ มันบอดว่าเป็นของมันอย่างหน้าด้านแล้วหัวเราะ ตอนนั้นผมคลั่งมาก เพราะ ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ความเป็นธรรมจากใครมาตั้งแต่แต่เด็กเลยเพราะผมเป็นพี่ ผมเคยซื้อเกมให้มันเป็นพันกว่าบาท เพื่อให้มันมีความสุข ผมยอมเสียสละการ์ดจอ ให้มันทั้งๆที่ผมเก็บเงินเองเป็นปีๆ เพื่อซื้อมาใช้เล่น ผมก็ต้องให้มันไป แต่มันก็ยังพูดไม่ดี ถากถางใส่ผม เยาะเย้ย พูดใส่ความผมต่อหน้าคนอื่นทำไมผมถึงทำอะไรมันไม่ได้ เพราะ ผมเป็นพี่สินะ แม่ซื้อเสื้อ
แบรนด์เนมเป็นพันๆให้มัน ทั้งๆที่ผมทำได้แค่ซื้อราคาตลาดทั่วไป หลักร้อย เวลาใครชมผมต่อหน้ามัน มันจะชอบพูดว่าจริงๆผมโง่งั้นโง่นี้ ไม่อาบน้ำ ปากเหม็น เป็นออทิสติก(ไม่ได้เป็นนะ)บ้าง บลาๆ มันทำตัวรังเกียจผม ทั้งๆที่ผมไม่เคยพูดแบบนี้กับใครเลย มันใส่ร้ายมั่วๆ มีคำด่า อะไรที่มันเจ็บๆ มันใส่ไม่ยั้ง ถ้านึกไม่ออกก็นึกว่าผมคือกาสะลอง น้องผมคือซ้องปีบ ละกัน มันหลายอย่างจนผมละบายไม่หมด อีกไม่กี่เดือนผมก็จะไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ผมจะได้หลุดพ้นสักที แต่ผมก็อดเป็นห่วงแม่ไม่ได้ เพราะ ต้องรับมือกับมัน สันดารมันชั่ว จนกู่ไม่กลับแล้วจริงๆ แล้วผม้ป็นคนชอบสะสมตัวต่อเลโก้มาก มันพังของผมทั้งๆที่ผมต่อมันหลายชั่วโมงเจ็บมือด้วย ทำไมถึงได้ทำขนาดนี้ ผมก็ทำได้แค่ถามมันว่า ทำเพื่ออะไร ทำทำไม ผมไม่เข้าใจเคย้ห็นใจผมบ้างมั้ย ที่ผมทำมันคืนบ้างก็ด่าผมเสียๆหาย ต่อยผมอีก

จะว่าผมใส่ความน้องก็ได้ แต่ตอนนี้ผมก็พิมพ์ทั้งน้ำตา จะว่าผมร้องไห้เหมือนผู้หญิงก็ได้ เพราะ ผมทนไม่ได้จริงๆ ผมทำไรมันไม่ได้เลย ผมรู้พวกคุณไม่เข้าข้างผมหรอกถ้าผมจะบอกว่าโตไปผมจะตัดหางปล่อยวัดมัน จะไม่ให้อะไรมันอีกแม้แต่ของชิ้นเดียว เงินสักบาท ผมมันชั่ว ใช่ผมมันเลว แต่ผมไม่อยากอยู่กับมันแล้ว ผมยังเป็นคนอยู่นะ เป็นคนที่มีขีดจำกัด ไม่ใช่แค่สงสาร เมตตาใคร แบบตัวเองดูโง่ ผมเชื่อว่า คนอย่างมันถ้าไม่มีใคร
สปอยโอกาสเจริญยาก เพราะ มันไม่เคยทำอะไรเลย ไม่เคยตากผ้า ไม่เคยซัก ไม่เคยเตรียมกับข้าวเอง แทบไม่เคยอุ่นข้าวเองด้วยซ้ำ ต้มมาม่ายังทำไม่ได้ทุกอย่างมันใช้ผมทำทุกอย่าง ล่าสุดขึ้นbts จะไปสยาม ผมบอกให้มันฟังให้หน่อย หรือดูตรงประตูก็ได้ เพราะ ผมจะหลับ มันไม่ยอมแล้วว่าผม
เอ๋อป้ะเนี้ย ให้ผมฟังเองแล้วมันก็เล่นเกมไป 😒 เรียนก็ไม่เอาไหน น้องผมเก่งนะแต่มันไม่ตั้งใจ ไม่มีความรับผิดชอบ ก็นะ ถ้าคนฉลาดก็ควรคิดได้สิ

ชาติหน้ามีจริงอย่าเกิดมาเจอกันอีกเลย ผมไม่แก้แค้นอะไรทั้งนั้นแหละแต่อย่าเจอกันอีกเลยนะ ขอล่ะ

อาจจะมีบางประโยคที่อาจจะงงๆ ผมไม่ค่อยเก่งภาษาไทยครับ