ตั้งแต่เด็กได้เกรด 4 มาตลอด ก็ไม่เห็นเค้าพูดอะไร จนม.2 มีตัวนึงได้เกรด 3 เค้าก็ด่าว่าเราเถลไถลไม่ตั้งใจเรียน

ไปแข่งขันระดับประเทศมา 2 ครั้ง แข่งขันงานอื่นๆตั้งแต่ม.1-ม.6 พอแข่งไม่ได้ที่1 ก็โดนหาว่าทำงานไร้สาระ ไปก็ไม่ชนะ แต่พอได้ที่ 1 ก็ไม่เห็นพูดอะไร

เข้ามหาลัยได้คณะดีๆ มหาลัยดีๆ ได้ทุนเรียน คะแนนสูงอันดับต้นๆ เค้าก็พูดแค่ว่าเรียนไม่ไหวหรอก หัวเราไม่ถึง ทั้งๆที่วันนั้นเรารอฟังคำชมอยู่เลย

ไปแข่งขันของมหาลัยไม่ชนะก็หาว่าเป็นคนขี้แพ้ แพ้ตลอด

เป็นเด็กหน้าตาขี้เหร่มาตั้งแต่เด็ก โดนพ่อแม่เรียกว่า อิดำ อิขี้เหร่ทุกวัน พอโตขึ้นแต่งหน้า ทาครีม ก็ด่าว่าผลาญเงิน เปลือง

พยายามทำงานพิเศษเองก็ถูกดุว่าทำไร้สาระ เพ้อเจ้อ ไม่สนใจการเรียน

ล่าสุดเค้าบอกด่าว่าเราเป็นคนทำลายชีวิตเค้า ...

เราอาจจะหัวไม่ถึง อาจจะโง่จริงๆก็ได้ เราว่าเราก็ทำดีแล้วนะ แต่ตั้งแต่เกิดมายังไม่ได้ยินคำชมเลย จำไม่ได้เลยซักครั้งที่เค้าชม จำได้แต่เหตุการณ์ที่ถูกด่า ถูกดุ เหตุการณ์ทะเลาะกัน จำได้ว่าตอนที่อยู่กับครอบครัวแล้วหัวเราะสนุกสนานกันก็ตอนเราอยู่ อนุบาล1 มั้ง หลังจากนั้นพยายามคิดแล้วก็นึกไม่ออกจริงๆ สงสัยเราจะโง่จริงๆล่ะมั้ง เราจนปัญญาจะคิดแล้วว่าต้องเป็นยังไงถึงจะดีพอที่จะได้คำชมจากเค้า
เราอยากมีความสุขเวลาอยู่กับครอบครัวเหมือนคนอื่นๆ แต่แค่คิดถึงคำว่าพ่อแม่ เราก็นั่งร้องไห้แล้ว เราไม่กล้าสู้หน้าเค้าเวลาพ่ายแพ้ เวลาผิดพลาด เพราะเรารู้มันจะไม่มีคำปลอบใจ คำชม คำพูดอ่อนโยน มีแต่การทับถม และก่นด่า... เมื่อไหร่จะดีพอซักทีนะ