ตอนเด็กๆ เราโดนพ่อด่าแรงมาก พ่อเป็นคนใจร้อนมาก เอะอะทุบตีเรา เราอยู่ ม.ต้น เราทำอะไรผิดใจนิดหน่อยก็ด่าเราจะตีเรา เราหนีไปในห้องนอนก็ตามไปทุบประตูพังประตูทำร้ายเรา ตอนเด็ก เราโดนด่าโดนว่าเยอะมาก พ่อเวลาโมโหจะเสียงดัง ตะโกนให้ทุกคนได้ยิน เราอายมากเลย จำได้หมดเลยว่ามันน่าอายขนาดไหน เราโดนหนักทุกวันๆจนเป็นโรคซึมเศร้า เราพึ่งมารักษาตอนช่วงม 5 แต่ช่วงเราอยู่ปลายแกเริ่มใจเย็นขึ้นเพราะเราก็เริ่มไม่ยอม ช่วงเราต้องไปพบจิตแพทย์ มันต้องมีผู้ปกครองไปด้วย เพราะเราอายุยังไม่ถึง18ปี พ่อก็ไม่ยอมรับว่าเราเป็นซึมเศร้า แกคิดว่าเราแค่คิดไปเอง เพราะแกคิดว่าแกไม่เคยทำไรให้เรา แกคิดว่าไปโรงบาลจิตเวช=เป็นบ้า เราเหนื่อยมากเลยช่วงมัธยม เราเหนื่อยกับความคิดพ่อจนฆ่าตัวตาย ทำร้ายตัวเอง แกไม่คิดว่าเป็นเพราะความผิดของแกเลยที่เคยทำอะไรกับเราไว้ เพราะแกคิดว่าแกให้ตังเรา=แกเป็นพ่อที่ดีมาก มันไม่ใช่เลย คำพูดแกมันทำให้เราเหนื่อยมาตลอด เราไม่เคยมีชีวิตเป็นของตัวเองเลย มหาลัยก็ต้องให้เราเรียนครู เพราะครอบครัวเราเป็นข้าราชกาล เราไม่อยากเรียนแบบที่แกให้เรียนเลย แต่แกบอกว่าถ้าไปเรียนที่อื่นจะไม่ส่ง เป็นครูสบายแล้ว เราเลยต้องเรียนพอให้มันจบ เราไม่มีความสุขเลยกับชีวิต อยากตายทุกวัน แต่พ่อแกให้เงินตลอดเรื่องเงิน แต่เรื่องอื่นเราไม่เคยโอเคเลย เรายังโกรธพ่อและยังจำฝังใจทุกอย่าง เรายังอยากถามพ่อเลยทำไมทำแบบนั้น แต่เรื่องมันผ่านมานานแล้ว แต่มันฝังใจและทำให้เราไม่อยากอยู่กับพ่อหรือไปที่ไหนที่มีพ่อเลย ถึงแกจะใจเย็นขึ้นดีขึ้น แต่มันยังเป็นภาพจำแย่ๆอยู่ เราผิดมั้ยคะที่ยังโกรธพ่อเรื่องเก่าๆและไม่ปล่อยผ่านสักที