ขอพื้นที่นี้เป็นที่ระบายนะคะ เราไม่สามารถพูดกับใครได้ เรื่องนี้มันผ่านมาจะ7ปีแล้ว แต่พอเราเอามาคิดทีไรก็เสียใจ น้ำตาไหลทุกที
เราเข้า ม.1ที่รร.มัธยม ตอนแรกก็มีเพื่อน ชีวิตก็มีความสุข พอถึงประมาณกลางเทอม อยู่ๆเราก็มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งเราโดนไล่ออกจากกลุ่ม เราก็ใช้ชีวิตคนเดียวตั้งเเต่นั้นมา กินข้าวคนเดียว
ไปโรงเรียนคนเดียว แต่มันไม่ได้จบแค่นี้ค่ะ
เราโดนเพื่อนบูลลี่เรื่องส่วนตัวเพราะเพื่อนที่เราเคยสนิทเอาไปบอกพวกเพื่อนๆในห้องหมด เรื่องมีอะไรกับพี่ม.2 กระโปรงเราซีดบ้าง เพราะแม่เราไม่มีตังซื้อให้ก็ต้องไปขอชุดที่เขาไม่ใส่เเล้วมาให้เรา
โดนล้อว่าพ่อแม่เป็นกรรมกร บ้านจน
เราตื่นเช้าขึ้นมาทุกวัน ไม่มีวันไหนมีความสุขเลยสักครั้ง ใจเราทุกข์มากเพราะไม่อยากเจอใครที่โรงเรียนเลย โดนแกล้งทุกวัน ปาขวดน้ำใส่ ปากระดาษใส่ จะไปนั่งเรียนกับใครก็ไม่ใครอยากนั่ง เวลาครูให้ทำงานกลุ่มเลยเป็นปัญหามากสำหรับเรา เพราะเราไม่มีใครอยู่ด้วย ก็ทำคนเดียว
พอขึ้นม.2มา ชีวิตก็เหมือนเดิม แต่ดีที่มีเพื่อนมาชวนให้ไปอยู่ด้วย เเต่ก็โดนล้อเหมือนเดิม ตอนไปโรงเรียนเราจะนั่งรถตู้ไป แต่พอพ่อแม่เราไม่มีตัง คนขับรถตู้ก็ไล่เราลงจากรถเพราะไม่ได้จ่ายเขามา3เดือน พ่อก็ต้องไปส่งเรา เอารถเก่าๆ กระจกข้างเดียวไปส่ง แล้วพ่อเราก็แต่งตัวไม่ได้สะอาดสะอ้านเหมือนพ่อคนอื่น เราอายมากตอนนั้นที่พ่อมารอรับตรงประตูโรงเรียน พอวันต่อมาเพื่อนมันก็ถ่ายเรากับพ่อเราลงแชทกลุ่มห้อง ก็มีคนมาล้อพ่อเราเยอะแยะ ว่า รถทำไมมีกระจกข้างเดียววะ ไม่มีตังจ่ายไง้ สงสัยผ่อนไม่หมดเขาเลยให้มาข้างเดียว บอกพ่อเราแต่งตัวเหมือนไปเล่นโคลนที่ไหนเลย แล้วก็มีคนบอกว่าที่พ่อมันมารับเพราะพ่อแม่มันไม่ตังจ่ายค่ารถตู้ กูเห็นมันโดนไล่ลงจากรถอยู่
พอเช้าอีกวันตอนเราไปโรงเรียน ก็มีคนมาล้อเรื่องรถพ่อเรา บอกเราว่าขนาดค่ารถไม่มีจ่าย แล้วค่าเทอมจะมีจ่ายไหม ตอนนั้นเราบอกพ่อเลยว่าไม่ต้องมารับเราแล้วนะ เราอาย พ่อเราก็เสียใจแต่ก็พยายามทำให้ลูกพอใจกลัวอายเพื่อน ก็เลยแอบไปไกลประตูโรงเรียนนิดหน่อย แล้วเราก็เดินไป
จน ม.3 ปีสุดท้าย เราก็ยังโดนเหมือนเดิม เราพยายามกัดฟันสู้ จะได้จบๆแล้วไปต่อโรงเรียนอื่นสักที ชีวิตในวัยเรียนของคนอื่นอาจจะสนุกคิดถึงเพื่อน แต่ชีวิตในวัยเรียนเรารันทดมาก ถ้าให้กลับไปเรียนตรงนั้นอีกครั้ง เราพูดได้เลยว่าเราจะไม่กลับไปอีก พอจบมาจากตรงนั้นได้ปี2ปี เราก็มีอาการเครียดสะสม เป็นโรคซึมเศร้า แพนิค จนต้องนอนโรงบาลบำบัด2เดือน กินยาอีก3ปีกว่าๆเพราะตั้งเเต่นั้นมาเรากลัวสังคมมาก คนที่กำลังบูลลี่เพื่อนอยู่ หรือบูลลี่ใครก็ตาม คนพูดมันไม่ได้เก็บมาจำหรอก แต่คนฟังคนโดนมันเป็นแผลใจไปตลอดชีวิต มีปมติดตัวไปตลอด บางคนถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะเครียด
แต่ตอนนี้เราก็ดีขึ้นมามาก แต่พอเรารู้สึกดาวน์เราก็ชอบคิดถึงเรื่องตรงนี้เสมอ มันไม่เคยลบออกจากสมองเราเลย เหตุการณ์ต่างๆตอนนั้นเราก็จำได้ดี
แต่คนที่เราสงสารมาที่สุดคือพ่อกับแม่ ตอนนั้นเรายังเด็ก เขาไม่ได้มารับรู้อะไรกับเรา พอเราโดนเพื่อนทำแบบนั้นเราก็ไปลงที่พ่อแม่ตลอด บอกพ่อแม่ทุกครั้งว่าเมื่อไหร่บ้านเราจะรวยบ้าง อยากเหมือนคนอื่น ไม่อยากโดนล้อ อยากให้พ่อซื้อรถใหม่แต่งตัวดีๆ แต่เราลืมไปเลยว่าเขาทำงานก่อสร้างคงจะเเต่งตัวดีๆไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด นึกถึงความรู้สึกตอนนั้นว่ามันเจ็บมาก เสียใจมาก
เราระบายกับใครก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก เพราะเขาไม่ได้มาเจอเหมือนเรา
มีใครเคยโดนบูลลี่แบบเราไหมคะ
เราเข้า ม.1ที่รร.มัธยม ตอนแรกก็มีเพื่อน ชีวิตก็มีความสุข พอถึงประมาณกลางเทอม อยู่ๆเราก็มีปัญหากับเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งเราโดนไล่ออกจากกลุ่ม เราก็ใช้ชีวิตคนเดียวตั้งเเต่นั้นมา กินข้าวคนเดียว
ไปโรงเรียนคนเดียว แต่มันไม่ได้จบแค่นี้ค่ะ
เราโดนเพื่อนบูลลี่เรื่องส่วนตัวเพราะเพื่อนที่เราเคยสนิทเอาไปบอกพวกเพื่อนๆในห้องหมด เรื่องมีอะไรกับพี่ม.2 กระโปรงเราซีดบ้าง เพราะแม่เราไม่มีตังซื้อให้ก็ต้องไปขอชุดที่เขาไม่ใส่เเล้วมาให้เรา
โดนล้อว่าพ่อแม่เป็นกรรมกร บ้านจน
เราตื่นเช้าขึ้นมาทุกวัน ไม่มีวันไหนมีความสุขเลยสักครั้ง ใจเราทุกข์มากเพราะไม่อยากเจอใครที่โรงเรียนเลย โดนแกล้งทุกวัน ปาขวดน้ำใส่ ปากระดาษใส่ จะไปนั่งเรียนกับใครก็ไม่ใครอยากนั่ง เวลาครูให้ทำงานกลุ่มเลยเป็นปัญหามากสำหรับเรา เพราะเราไม่มีใครอยู่ด้วย ก็ทำคนเดียว
พอขึ้นม.2มา ชีวิตก็เหมือนเดิม แต่ดีที่มีเพื่อนมาชวนให้ไปอยู่ด้วย เเต่ก็โดนล้อเหมือนเดิม ตอนไปโรงเรียนเราจะนั่งรถตู้ไป แต่พอพ่อแม่เราไม่มีตัง คนขับรถตู้ก็ไล่เราลงจากรถเพราะไม่ได้จ่ายเขามา3เดือน พ่อก็ต้องไปส่งเรา เอารถเก่าๆ กระจกข้างเดียวไปส่ง แล้วพ่อเราก็แต่งตัวไม่ได้สะอาดสะอ้านเหมือนพ่อคนอื่น เราอายมากตอนนั้นที่พ่อมารอรับตรงประตูโรงเรียน พอวันต่อมาเพื่อนมันก็ถ่ายเรากับพ่อเราลงแชทกลุ่มห้อง ก็มีคนมาล้อพ่อเราเยอะแยะ ว่า รถทำไมมีกระจกข้างเดียววะ ไม่มีตังจ่ายไง้ สงสัยผ่อนไม่หมดเขาเลยให้มาข้างเดียว บอกพ่อเราแต่งตัวเหมือนไปเล่นโคลนที่ไหนเลย แล้วก็มีคนบอกว่าที่พ่อมันมารับเพราะพ่อแม่มันไม่ตังจ่ายค่ารถตู้ กูเห็นมันโดนไล่ลงจากรถอยู่
พอเช้าอีกวันตอนเราไปโรงเรียน ก็มีคนมาล้อเรื่องรถพ่อเรา บอกเราว่าขนาดค่ารถไม่มีจ่าย แล้วค่าเทอมจะมีจ่ายไหม ตอนนั้นเราบอกพ่อเลยว่าไม่ต้องมารับเราแล้วนะ เราอาย พ่อเราก็เสียใจแต่ก็พยายามทำให้ลูกพอใจกลัวอายเพื่อน ก็เลยแอบไปไกลประตูโรงเรียนนิดหน่อย แล้วเราก็เดินไป
จน ม.3 ปีสุดท้าย เราก็ยังโดนเหมือนเดิม เราพยายามกัดฟันสู้ จะได้จบๆแล้วไปต่อโรงเรียนอื่นสักที ชีวิตในวัยเรียนของคนอื่นอาจจะสนุกคิดถึงเพื่อน แต่ชีวิตในวัยเรียนเรารันทดมาก ถ้าให้กลับไปเรียนตรงนั้นอีกครั้ง เราพูดได้เลยว่าเราจะไม่กลับไปอีก พอจบมาจากตรงนั้นได้ปี2ปี เราก็มีอาการเครียดสะสม เป็นโรคซึมเศร้า แพนิค จนต้องนอนโรงบาลบำบัด2เดือน กินยาอีก3ปีกว่าๆเพราะตั้งเเต่นั้นมาเรากลัวสังคมมาก คนที่กำลังบูลลี่เพื่อนอยู่ หรือบูลลี่ใครก็ตาม คนพูดมันไม่ได้เก็บมาจำหรอก แต่คนฟังคนโดนมันเป็นแผลใจไปตลอดชีวิต มีปมติดตัวไปตลอด บางคนถึงขั้นฆ่าตัวตายเพราะเครียด
แต่ตอนนี้เราก็ดีขึ้นมามาก แต่พอเรารู้สึกดาวน์เราก็ชอบคิดถึงเรื่องตรงนี้เสมอ มันไม่เคยลบออกจากสมองเราเลย เหตุการณ์ต่างๆตอนนั้นเราก็จำได้ดี
แต่คนที่เราสงสารมาที่สุดคือพ่อกับแม่ ตอนนั้นเรายังเด็ก เขาไม่ได้มารับรู้อะไรกับเรา พอเราโดนเพื่อนทำแบบนั้นเราก็ไปลงที่พ่อแม่ตลอด บอกพ่อแม่ทุกครั้งว่าเมื่อไหร่บ้านเราจะรวยบ้าง อยากเหมือนคนอื่น ไม่อยากโดนล้อ อยากให้พ่อซื้อรถใหม่แต่งตัวดีๆ แต่เราลืมไปเลยว่าเขาทำงานก่อสร้างคงจะเเต่งตัวดีๆไม่ได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวด นึกถึงความรู้สึกตอนนั้นว่ามันเจ็บมาก เสียใจมาก
เราระบายกับใครก็ไม่มีใครเข้าใจหรอก เพราะเขาไม่ได้มาเจอเหมือนเรา