หรือว่าเราคือตัวปัญหา ?

ขอคำปรึกษา แก้ปัญหาค่ะ

🍁ลูกชาย7ขวบแสดงท่าทีคำพูดต่อว่าคุณย่าที่มาช่วยเลี้ยงช่วงปิดเทอม ไล่กลับบ้าน ร้องไห้โกรธโมโห (ไม่มีคำหยาบ แต่ว่าเสียหายว่าย่าไม่ดี ไม่เข้าใจ กลับบ้านไปเลย) เพราะโมโหที่ไม่เข้าใจตอนทะเลาะกับน้อง 3 ขวบค
🍁แม่สามีร้องไห้ โทรมาบอกว่าจะกลับบ้าน เด็กมาพูดจาแบบนี้ได้ยังไง ร้องไห้ตกใจ ไม่เอาแล้วจะกลับบ้าน
🍁ให้พี่สาวสามีมารับกลับบ้าน เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ตึงเครียด และยกมือไหว้กล่าวขอโทษที่เลี้ยงลูกไม่ดี (ลูกกล่าวขอโทษคุณย่าก่อนกลับบ้านไป)
🍁สามีถามลูกชายว่ามาทำแบบนี้กับแม่ของพ่อได้ยังไง
🍁เราพาลูกออกมาสงบสติ ถามถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
🍁กลับมาขอโทษกันไม่ให้เกิดขึ้นอีก

🦠ตัวเรารู้สึกประหลาดในใจ ไม่เข้าใจทำไมไม่ให้อภัยเด็กยังเล็ก เรายังติดใจ ติดหูเสียงร้องไห้แม่สามีก้องในหัว นี่เราเลี้ยงลูกให้ก้าวร้าวต่อผู้ใหญ่ได้ไง
🦠ปล่อยผ่านมาสักพัก แต่เรายังไม่ยอมกลับไปบ้านสามีที่ต่างจังหวัด เพราะเราหลีกเลี่ยงการพบเจอกัน  ยังกลัวเหตุการณ์เกิดขึ้นซ้ำอีก
🦠ผ่านไป 2-3 เดือน ทางบ้านสามีมาเยี่ยม แต่เราอยากหนีหน้า ไม่แสดงอาการต่อหน้าครอบครัวสามี แต่ยอมรับกับสามีว่ายังรู้สึกไม่ดีในใจ
🦠ลูกพบเจอครอบครัวสามีตามปกติ (เฉพาะเราที่บอกว่าติดธุระข้างนอก)
🦠สามีไม่เข้าใจ เค้าบอกว่ายอมถอยให้สุดแล้ว ทำไมเรายังต้องการแตกแยกออกไป
🦠สามีถามว่าถ้าเค้าทำแบบนี้กับครอบครัวเรา เราจะสบายใจมั้ย

🥹ปัญหาคือ เราทำสามีร้องไห้ น้ำตาไหลเพราะคิดว่าเราต้องการแตกแยก
🥹 ปัญหาคือ เราไม่ยอมเข้าใจว่าปัญหานั้น หรือสิ่งที่เกิดขึ้น มันผ่านไปแล้ว ต้องจบได้แล้ว
🥹ปัญหาคือ ลูกร้องไห้ที่เห็นพ่อกับแม่เถียงกัน

เราสับสนในตัวเอง ใจอยากยุติจบเรื่อง ไม่คิดไม่จำ แต่อีกใจต่อต้านค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่