ส่วนตัวเหงามากค่ะ อยากมีคนไว้คุย ไว้ปรึกษา คอยให้กำลังใจ หรือว่าแฟนกันนั่นแหละ
แต่ทีนี้พอยิ่งโตขึ้นก็เข้าใจว่าจะคบกัน รักกัน แค่ความรู้สึกที่ชัดเจนมันคงไม่พอแล้ว
มันมีเรื่องของหน้าที่ ความรับผิดชอบ รวมถึงเรื่องของครอบครัวและฐานะ ที่ต้องไปด้วยกันได้อีก

ขอเล่าในส่วนของพาร์ทชีวิตก่อนนะคะ

ตอนนี้อายุกำลังจะ 24 ชีวิตเราไม่ค่อยดี ไม่ได้สวยหรูค่ะ กำลังจะก้าวเป็นหัวหน้าครอบครัวในอีกไม่นาน
พึ่งเรียนจบหมาดๆ แต่เริ่มใช้หนี้แทนคุณแม่ตั้งแต่ ปี3 ค่ะ (คุณแม่ติดแบล็คลิสสารพัด+หนี้นอกระบบ)
โชคยังดีที่ฝึกงานแล้วดันเข้าตาบริษัทเลยได้ทำงานประจำทันทีมีเงินเดือนใช้ตั้งแต่ยังเรียนไม่ทันจบ

แม่เราทำงานเป็นหัวหน้าคน ตำแหน่งดีมากๆ เงินเดือนก็ดี
แต่หารู้ไม่ บ้านเราหนี้ท่วมหัว แม่เราเงินเดือนออกทีไร แทบจะไม่เหลือกินเพราะต้องใช้หนี้จนเกือบหมด
อยู่กับแม่แค่ 2 คนค่ะ ส่วนพ่อเลิกรากับแม่ไปนานแล้ว และไม่ได้ช่วยเหลือค่าใช้จ่าย ค่าเล่าเรียนของเรานานแล้วค่ะ
แม่รับผิดชอบเราคนเดียว ญาติเราก็ไม่ได้มีเงินพอจะช่วยเหมือนกันค่ะ ส่วนญาติห่างๆ ที่มีฐานะพอสมควร
ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะให้เขามาช่วยแม่เรา ช่วยรับผิดชอบอะไร เขาก็มีครอบครัวของเขาให้ดูแล
เลยเป็นเหตุทำให้แม่เราเงินไม่พอและต้องกู้หนี้ยืมสินมาจนควบคุมไม่ได้ และผลสุดท้ายคือเราต้องเป็นคนรับจบค่ะ
((ปัจจุบันหนี้นอกระบบเราปิดให้คุณแม่หมดทุกเจ้าแล้วค่ะ เหลือแค่หนี้ธนาคารทั่วไป T^T))

แจ็คพอตแตกเมื่อช่วงปลายปี 2021 ค่ะ แม่มายอมรับความจริงว่าหนี้ท่วม จะไม่ไหวแล้ว บ้านก็ไม่มีอยู่
ทุกวันนี้เช่าอพาร์ทเมนต์อยู่แยกกันค่ะ รถก็เกือบโดนยึด แต่เรายอมให้ยึดไม่ได้
เพราะชีวิตประจำวันเรา รถคือสำคัญที่สุดค่ะ งานเราต้องเดินทางตลอด ขนของตลอด (ทำฟรีแลนซ์ค่ะ)
ข้าวกลางวันแม่ก็ต้องกินข้าวฟรีออฟฟิศ หรือบางทีแกก็ต้มโจ๊กกินของแกอยู่ห้อง
และแม่เราบางทีก็ไปรับจ๊อบเสาร์-อาทิตย์ ช่วยยกของ ขนของอะไรพวกนี้
เดือนๆนึงแกมีกินมีใช้ไม่ถึง 1,500 ค่ะ +เราส่งให้แกเดือนละ 3-5,000 เอาเท่าที่ไหว
แต่พอได้ไปสุดท้ายก็ต้องเอาไปคืนเงินให้คนนั้นทีคนนี้ที ก็เหลือน้อยอยู่ดีค่ะ

คนไม่รู้จัก ที่ไม่สนิท จะมองว่าคุณภาพชีวิตเราดีมากค่ะ กินอยู่สบาย ใช้ของดี รสนิยมก็โอเค
มองว่าเราเก่ง ขยัน มีเงินใช้ตั้งแต่เรียนยังไม่จบ เงินเดือนก็ดี
แต่ที่จริงแล้วนั่นเป็นเพียงแค่เปลือกนอก ที่เราพยายามจะรักษาไว้ค่ะ (คิดว่าสร้างภาพไว้ได้ก็ยังดีค่ะ)
เรามีกินมีใช้ มีแบรนด์เนมใส่ได้ ก็เพราะทุกแรง ทุกหยาดเหงื่อ ทุกน้ำตาของเราที่อดทนทำงานมาตลอด

ส่วนตัวคิดว่าที่ได้อยู่ในสังคมดีๆ อย่างที่ต้องการได้เพราะเพื่อนค่ะ โชคดีที่เป็นคนสังคมเพื่อนดีมากๆ
มีแต่ลูกเจ้าของธุรกิจ ลูกคนมีเงิน แต่เพื่อนก็จะรู้จักเบื้องลึกเราค่ะ (บางคน) ว่าเราลำบากมากแค่ไหน
แถมบางครั้งก็เข้ามาช่วยเหลือเราด้วยในบางที คอยให้กำลังใจ หรือร้องไห้ไปกับเราก็มีค่ะ555555
คือก็ไม่ได้อยากให้ชีวิตเพอเฟคขนาดนั้นแต่ว่ามันก็ค่อนข้างเป็นปมที่ทำให้หนักใจอยู่ตลอดเวลาน่ะค่ะ

นอนคิดไปเรื่อยๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมา คือเราอยากมีแฟน เพราะเราเหนื่อยค่ะ
ไม่ได้แค่เหงานะคะ รู้ตัวหมดว่าอยากมีเพราะอะไร และเราอยากมีคนคอยให้กำลังใจที่อยู่ข้างๆเราเสมอ (คือมันก็ต่างจากกำลังใจเพื่อนอ่านะ)
อยากเจอคนที่มีภูมิฐาน ครอบครัวอบอุ่น ใจดี ฐานะดี อะไรแบบนี้ แต่ก็กลัว และอายหน่อยๆ
(ตรงนี้เราไม่ได้จะเกาะกินนะคะ เราไม่ชอบให้ใครมาเลี้ยงเราอยู่แล้ว แค่คิดว่าถ้าฐานะต่ำกว่าเราลงมา คงจะลำบากมากแล้ว)
แต่ก็รู้สึกว่าถึงเราจะเจอคนแบบนี้ แต่แล้วยังไงถ้าวันนึงเค้ามารู้เบื้องหลังชีวิตครอบครัวเราล่ะ
ถ้าเค้ารู้ว่าที่เรามีภาพลักษณ์ที่ดี แต่จริงๆแล้วมันคือเปลือกนอก เค้าจะยังอยากอยู่กับเราหรือเปล่า
ผู้ชายทุกคนที่เข้ามาก็คิดว่าเราฐานะการเป็นอยู่ดีหมดค่ะ แต่ความจริงแล้วมีดีได้เพราะเราถีบตัวเองขึ้นมาทั้งนั้น

บวกกับเราเป็นซึมเศร้า แต่ยอมแพ้ไม่ได้ เพราะเรามีความฝันที่จะอยากมีชีวิตที่ดีอย่างที่ตั้งใจไว้
ยังมีอะไรอีกเยอะที่เราอยากทำ อยากค้นหาตัวเอง อยากไปเที่ยวต่างประเทศ
จะเดินหน้าหรือถอยหลัง เราก็ตกหน้าผาตายเหมือนกันทั้งสองทาง เลยทำได้แค่ฮึ้บสู้ และยืนให้ได้อย่างมั่นคงค่ะ
จนทำให้รู้สึกว่าหรือเราไม่สมควรจะมีแฟนเลย จะหาคนที่มารับได้ในสิ่งที่เราเป็นก็ยากอีก

เคยเป็นกันมั้ยคะความรู้สึกนี้ เรารู้วิธีแก้ปัญหาค่ะ วิธีจัดการความรู้สึก รู้ทุกอย่าง รู้ว่าต้องเจียมตัวอย่างไร แต่มันก็กลัว
และน้อยเนื้อต่ำใจชีวิตตัวเองนิดหน่อย จะเจอ จะหา คนรักดีๆ ฐานะๆดีมาอยู่เคียงข้าง ก็อายสภาพชีวิตตัวเองอีก
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากมาบ่น 55555 อยากรู้ว่ามีใครเป็นแบบนี้บ้างไหม
อย่าด่ากันนะคะ สภาพจิตใจไม่พร้อมรับแรงกระทบกระทั่งค่ะ ฮืออ