ตามหัวข้อ คือเราสงสัยตัวเองมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่ามันจะดูแปลกมั้ยแต่เราอยากระบายความสงสัยตัวเองออกมาให้หมด
เรื่องของเรื่องก็คิอว่าเรารู้ึกเฉยๆกับคนอื่นมากเลยค่ะ รู้สึกว่าถ้าใครเป็นอะไรไปก็ไม่เป็นไร คิดแต่ว่าถ้าคนคนั้นเป็นอะไรไปเราจะเสียประโยชน์อะไรมั้ย เวลาเพื่อนร้องไห้เราก็คิดว่าก็ปลอบไปงั้นๆ ทั้งที่เรารู้สึกว่าสงสารนะ แต่ในใจรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกเฉยๆมาก เหมือนกับว่าเราหวังประโยชน์จากคนอื่นมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปอ่ะ แต่เราไม่รู้ทำไมเราถึงเฉยชาขนาดนี้ เรางงกับตัวเองมาก สงสัยตัวเองมาก ยิ่งพอโตขึ้นเราก็ยิ่งสังสัยตัวเองเข้าไปอีก ขนาดเราอายุแค่14
มีอีกเรื่องนึง คือไม่ว่าจะคลิปฆตต คลิปข่มขื# คลิปฆ่/คนสดๆไม่เซนเซอร์ เราก็ไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ เฉยๆกับทุกอย่าง บางทีก็มีความคิดแวบเข้ามาว่าถ้าเราฆ่/คนเราคงรู้สึกเฉยๆไปด้วย เราไม่ชอบที่เป็นแบบนี้เลบค่ะ รู้สึกเหมือนความเป็นมนุษย์หายไปเลยทั้งๆที่เวลาเห็นคลิปอะไรที่น่าสงสาร เราก็จะสงสารไปด้วย รู้สึกอยากช่วยเหลือคนอื่นแต่อีกด้านนึงรู้สึกรำคาญ
เรารู้สึกว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นมัธยมมา ไม่รู้ว่ามีผลกระทบจากตอนประถมมั้ยเพราะตอนประถมเราถูกแกล้ง ถูกหักหลังมาเยอะเลยค่ะ ตอนนี้เราเลยเป็นคนไม่กลเาเปิดเผย กลัวความผิดพลาด หลัวสายตาคนอื่น และเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำค่ะ ตอนพิมพ์ไปเราก็เพิ่งนึกได้ว่าเราไม่เคยเชื่อใจใครเลยด้วย ใจอยากเชื่อใจ แต่กลับเชื่อใจไม่ได้ งงมาก
นั่นล่ะค่ะ เราเลยตั้งกระทู้นี้มาเพราะเราสงสัยในตัวเอง เหมือนเข้าใจในตัวเองแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย เราจะเป็นโรคทางจิตอะไรรึเปล่าคะ อยากสอบถามตามความคิดเห็นทุกคนค่ะ
เราสงสัยตัวเองมากเลยค่ะ
เรื่องของเรื่องก็คิอว่าเรารู้ึกเฉยๆกับคนอื่นมากเลยค่ะ รู้สึกว่าถ้าใครเป็นอะไรไปก็ไม่เป็นไร คิดแต่ว่าถ้าคนคนั้นเป็นอะไรไปเราจะเสียประโยชน์อะไรมั้ย เวลาเพื่อนร้องไห้เราก็คิดว่าก็ปลอบไปงั้นๆ ทั้งที่เรารู้สึกว่าสงสารนะ แต่ในใจรู้สึกว่างเปล่า รู้สึกเฉยๆมาก เหมือนกับว่าเราหวังประโยชน์จากคนอื่นมาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปอ่ะ แต่เราไม่รู้ทำไมเราถึงเฉยชาขนาดนี้ เรางงกับตัวเองมาก สงสัยตัวเองมาก ยิ่งพอโตขึ้นเราก็ยิ่งสังสัยตัวเองเข้าไปอีก ขนาดเราอายุแค่14
มีอีกเรื่องนึง คือไม่ว่าจะคลิปฆตต คลิปข่มขื# คลิปฆ่/คนสดๆไม่เซนเซอร์ เราก็ไม่รู้สึกอะไรเลยค่ะ เฉยๆกับทุกอย่าง บางทีก็มีความคิดแวบเข้ามาว่าถ้าเราฆ่/คนเราคงรู้สึกเฉยๆไปด้วย เราไม่ชอบที่เป็นแบบนี้เลบค่ะ รู้สึกเหมือนความเป็นมนุษย์หายไปเลยทั้งๆที่เวลาเห็นคลิปอะไรที่น่าสงสาร เราก็จะสงสารไปด้วย รู้สึกอยากช่วยเหลือคนอื่นแต่อีกด้านนึงรู้สึกรำคาญ
เรารู้สึกว่าเป็นแบบนี้ตั้งแต่ขึ้นมัธยมมา ไม่รู้ว่ามีผลกระทบจากตอนประถมมั้ยเพราะตอนประถมเราถูกแกล้ง ถูกหักหลังมาเยอะเลยค่ะ ตอนนี้เราเลยเป็นคนไม่กลเาเปิดเผย กลัวความผิดพลาด หลัวสายตาคนอื่น และเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำค่ะ ตอนพิมพ์ไปเราก็เพิ่งนึกได้ว่าเราไม่เคยเชื่อใจใครเลยด้วย ใจอยากเชื่อใจ แต่กลับเชื่อใจไม่ได้ งงมาก
นั่นล่ะค่ะ เราเลยตั้งกระทู้นี้มาเพราะเราสงสัยในตัวเอง เหมือนเข้าใจในตัวเองแต่ก็ไม่เข้าใจอะไรเลย เราจะเป็นโรคทางจิตอะไรรึเปล่าคะ อยากสอบถามตามความคิดเห็นทุกคนค่ะ