แม่เรามักจะชอบพูดทำร้ายจิตใจเราตลอดคือเราอยากตายมากเราแบบไม่อยากอยู่แล้วจิงๆคนที่เป็นแม่ไม่เคยขอโทษกับสิ่งที่พูดออกมาเลย เขามักจะชอบบอกว่า"กูเป็นแม่ทำไมต้องขอโทษ"แต่ละอย่างที่เขาพูดออกมามันทำให้เรารู้สึกไร้ค่ามาก เราทั้งถูกทำร้ายทั้งร่างและจิตใจแต่แม่กลับไม่เคยสนใจ เรามีแผลเราจะเป็นจะตายเขาก็ไม่เคยสนใจ คือถ้าเราตายไปเขาจะรู้สึกเสียใจมั้ย ยังพอมีสติไม่คิดจะทำหรอกแต่รู้สึกอยากเพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรเขาก็จะด่าว่าเราตลอด แต่ถ้าเราเถียงเขาก็จะเอาไปเล่าให้เพื่อนเขาฟังแต่งสีใส่ไข่ให้มันดูเว่อร์แล้วเพื่อนเขาก็จะมองว่าเราเป็นเด็กทำร้ายแม่ทั้งๆที่แม่นั้นแหละทำร้ายเรา คืออยากจะระบายมากแต่ไม่มีใครรับฟังก็ได้แต่เก็บไว้ที่พิมพ์มามันยังไม่รวมปัญหาชีวิตในแต่ละวันที่ต้องเจอ คือรู้สึกหดหู่มากอะ แบบฉันโตมาได้ไง ทำไมยังไม่ตาย คิดงี้ตลอดไม่อยากจะอยู่แถมดลัวว่าจะเป็นซึมเศร้าด้วย ถ้าเป็นขึ้นมาเขาก็คงไม่ได้สนใจหรอกเพราะเรื่องลูกมันก็เรื่องของลูกนิ แม่แบบนี้จะเข้าใจอะไรแค่คำขอโทษยังพูดไม่เป็นอะ แล้วถ้าเราตายจิงๆจะร้องไห้เป็นมั้ย เราไม่รู้จิงๆว่าเราจะต้องทนไปอีกนานแค่ไหน หลายคนบอกก็ย้ายออกสิ พูดง่ายแต่ทำยากเพราะเคยทำแล้วเขาก็ตามกลับเราไม่อยากมีปัญหาและเราก็ไม่อยากมีชีวิตที่มันหดหู่แบบนี้ มีอะไรมั้ยที่ทำให้เราไม่ต้องคิดมาก