คือเราเป็นคนถ้าไม่สนิทกับใครเราไม่ค่อยที่กล้าชวนคุย
จนเรามาเจอเพื่อนกลุ่มนึงตอนเรา ม.1 แต่ตอนนี้เราม.4แล้วเรารู้สึกเวลาเราไม่ค่อยผิดหรือไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นเรามักต้องขอโทษอยู่เสมอถ้าผิดจิงๆเราก็ขอโทษตลอดแต่กลับกันทำไมเค้าถึงไม่เคยขอโทษเราบ้างไม่เคยนึกถึงจิตใจเราบ้าง เวลาจะดีก็ดีมากเวลาจะแย่ก็แย่
แล้วเพื่อนเค้าก็มีเพื่อนอยู่หลายคนเราก็ค่อนข้างที่จะสนิทแต่เราไม่รู้ว่าเค้าเห็นเค้าเป็นเพื่อนสนิทมั้ยเพื่อนเค้าไม่เคยฟังอะไรเวลาเค้าพูดหรืออธิบายอะไรเลยชอบพูดตัดจบอยู่เสมอแต่ก่ะเพื่อนคนอื่นในกลุ่มเพื่อนเค้าไม่เห็นทำงี้เลยในกลุ่มก็มักชวนกันไปเที่ยวมั้ยไปนู้นนี่กันมีแค่เราที่ออกจากบ้านไม่ได้ที่บ้านไม่ให้ออกไปไหนเลยขอไปงานopen house ก็ไม่ให้ไปบางทีเราก็อยากได้อิสระ
เวลาเพื่อนไปไหนกันจึงมักไม่ค่อยมีเราแต่เราเป็นคนแครคนอื่นมากๆกลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับเรากลัวเราจะผิดมั้ย แล้ววันนั้นเพื่อนพูดออกมาคำนึงว่าไม่ต้องมาปกป้องกูหรอก แค่ตัวเองยังไม่รอดเลยไม่เคยช่วยไรกูได้สักอย่างเราได้ยินแบบนั้น เรารู้สึกนอยมากทั้งๆที่เรามีอะไรก็ช่วยคอยรับฟังอยู่เสมอแต่กลับพูดมาแบบนี้รู้สึกแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะ
เราคิดมากไปมั้ย?
จนเรามาเจอเพื่อนกลุ่มนึงตอนเรา ม.1 แต่ตอนนี้เราม.4แล้วเรารู้สึกเวลาเราไม่ค่อยผิดหรือไม่ได้ทำผิดขนาดนั้นเรามักต้องขอโทษอยู่เสมอถ้าผิดจิงๆเราก็ขอโทษตลอดแต่กลับกันทำไมเค้าถึงไม่เคยขอโทษเราบ้างไม่เคยนึกถึงจิตใจเราบ้าง เวลาจะดีก็ดีมากเวลาจะแย่ก็แย่
แล้วเพื่อนเค้าก็มีเพื่อนอยู่หลายคนเราก็ค่อนข้างที่จะสนิทแต่เราไม่รู้ว่าเค้าเห็นเค้าเป็นเพื่อนสนิทมั้ยเพื่อนเค้าไม่เคยฟังอะไรเวลาเค้าพูดหรืออธิบายอะไรเลยชอบพูดตัดจบอยู่เสมอแต่ก่ะเพื่อนคนอื่นในกลุ่มเพื่อนเค้าไม่เห็นทำงี้เลยในกลุ่มก็มักชวนกันไปเที่ยวมั้ยไปนู้นนี่กันมีแค่เราที่ออกจากบ้านไม่ได้ที่บ้านไม่ให้ออกไปไหนเลยขอไปงานopen house ก็ไม่ให้ไปบางทีเราก็อยากได้อิสระ
เวลาเพื่อนไปไหนกันจึงมักไม่ค่อยมีเราแต่เราเป็นคนแครคนอื่นมากๆกลัวว่าเค้าจะคิดยังไงกับเรากลัวเราจะผิดมั้ย แล้ววันนั้นเพื่อนพูดออกมาคำนึงว่าไม่ต้องมาปกป้องกูหรอก แค่ตัวเองยังไม่รอดเลยไม่เคยช่วยไรกูได้สักอย่างเราได้ยินแบบนั้น เรารู้สึกนอยมากทั้งๆที่เรามีอะไรก็ช่วยคอยรับฟังอยู่เสมอแต่กลับพูดมาแบบนี้รู้สึกแบบบอกไม่ถูกเลยค่ะ