คือว่าเราเอาตัวรอดไม่เก่งค่ะ และก็หัวช้าไม่ค่อยทันคน ไว้ใจคนง่ายด้วยความที่ดูคนไม่ค่อยออกเราก็ดันไปเพื่อนที่เป็นสก๊อย บูลลี่ โดดเรียนบ้าง เลยทำให้ย้าย รร อยู่บ่อยๆ ตั้งแต่เด็กยันโตเราไม่เคยอยากจะมีเพื่อนเลยแต่จะไม่มีก็ไม่ได้พอมีก็เจ็บ เราอยากจะเรียนต่อนะแต่ก็กลัวอยู่ดีว่าจะโดนอีกหรือเปล่า เหมือนเราจะเอาตัวรอดได้แล้วพอไปจริงๆกลับยังไม่รอดเลย คนในครอบครัวก็พยายามสอนเราในใจเราก็รู้เรื่องพวกนี้ไม่มีใครสอนกันหรอกทุกคนต่างเรียนด้วยตัวเองทั้งนั้นไม่มีใครสอน จะให้ไปลุยอีกก็กลัวว่ายังไม่รอด สู้คนก็สู้ไม่ได้ ตอนนี้ก็ดรอปเรียนอยู่และป้าข้างบ้านก็วุ่นวายมาแอบส่อง แม่ก็ชอบพูดเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟังรวมถึงเรื่องเราด้วย ถ้าเราไม่เรียนก็จะมีคำถามว่า อ้าวลูกทำไมไม่เรียนต่อหรอ บ้างก็ เรียนไม่ได้หรอ อยากจะไปตะโกนไปเลยว่า ขออนุญาตใช้คำหยาบนะ คิดว่ากูพยายามขนาดไหนห่ะ ทบทวนหนังสือก่อนเข้าเรียนทุกคาบ ไม่เคยโดด ไม่เคยไม่สนใจ ไม่เคยเล่นโทรศัพท์ในคาบสะสมคะแนนเสริมสำหรับวิชาที่อ่อน มาตรงเวลา แม้ป่วยไม่เคยขาด เรียนจนลืมว่าพรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ จนเป็นภาวะซึมเศร้าแบบไม่รู้ตัว เสพติดความเพอร์เฟค กดดันตัวเอง เพื่อนที่ให้ใจก็ไปสนิทกับคนอื่น เคยรู้อะไรบ้างไหมชีวิตคนอื่นไม่สักวันวันจะเป็นไรไหม!! นินทาสนุกปากเคยรู้ไหมว่ากูเจออะไรบ้างไหนจะเรื่องโรคการเรียนรู้บกพร่อง สมาธิสั้น ที่มาจากขาดออกซิเจนตอนเด็กจะต้องรักษาอีก ถ้า รร ใหม่นี้เรายังเอาตัวไม่รอดเราก็คงไม่อยากต่ออีกแล้ว อยากไปในสายอาชีพหรืออะไรที่มันหาเงินได้มากกว่าแล้ว |มีใครมีวิธีเอาตัวรอดที่ใช้ได้ดีไหมคะ มีใครเป็นโรคแบบที่เราเป็นบ้างคะ แชร์กันได้นะ
[code][/code]