พ่อเราเป็นคนอารมณ์ร้อนเราทำอะไรผิดนิดไปหน่อยได้ด่าเราไม่เคยพูดสุภาพกับเราเลยค่ะทุกวันๆจนเราจะเป็นบ้าเเล้วบางครั้งเรามองไปที่ครอบครัวอื่นเราอิจฉามากเลยเค้าทั้งสุภาพดูรักกันทุกวันเราเเทบอยากไปโรงเรียนเลยตอนเด็กไม่เคยดุไม่เคยด่าสนับสนุนทุกอย่างพอเราโตทั้งใช้งานพอเราทำผิดก็ด่าเหมือนหมู
เหมือนหมาเราอายมากเลยเราเราอยากได้รับคำชมบ้างเราไม่ได้เคยได้ยินตั้งเเต่เราจำความได้ในสมองเราไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากพ่อเลยไล่เราให้ไปอยู่นี้อยู่นั้นไม่สนใจความรู้สึกไม่เคยถามไม่เคยทำให้เรารู้สึกอยากอยู่ต่อไม่เคยทำให้เรารู้สึกอบอุ่นบางครั้งเราไม่อยากอยู่เลยจะให้เรานิ่งก็ทำไม่ได้เราทำได้เเค่หนีมาอยู่ในห้องน้ำร้องไห้เราควรอยู่นิ่งต่อไปใช่มั้ยค่ะ/คะ ยอมรับว่าเราเเทบจะเกลียดพ่อเเล้ว