เมื่อวานเป็นวันที่เพื่อนๆนัดรวมตัวกันเนื่องเป็นวันที่ดีได้เจอกับเพื่อนมันก็รู้สึกดีเเหละได้เห็นเพื่อนๆเเต่ละคนดูโตขึ้นดีขึ้นกว่าเเต่ก่อนเเต่กลับกันผมก็ไม่รู้หรอกว่าเพื่อนมันจะเจอเรื่องอะไรบ้างเเต่ตัวผมที่เจอเเต่เรื่องบัดซบนุ้นนี่นั้นตอนนั้นรู้สึกเหนื่อยมากตอนเเรกว่าจะไม่ไปด้วยซ้ำเพราะไม่อยากให้เพื่อนเห็นสภาพตอนนี้เเต่ก็ต้องไปอยู่ดีจนเพื่อนมารวมตัวกันหมดล้ะผมก็อยากจะระบายอะไรให้เพื่อนฟังบ้างใงเเต่มันทำไม่ได้เว้ยกลับเก็บทุกอย่างไว้ข้างในหมดดันเอานิสัยเดิมๆมาใช้ที่พยายามยิ้มปลอมๆหัวเราะเยอะไปทำตัวว่าเราไม่เป็นไรเหมือนที่ผ่านมามีความสุขตลอดผมเกลียดตัวเองที่เป็นเเบบนี้
โครตๆจนเพื่อนคนนึงทักว่าผมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยผมถามน้ะทำไมถึงคิดงั้นมันก็บอกน้ะผมเป็นตัวสร้างเสียงหัวเราะเป็นตัวหลุดในกลุ่มเเถมยังเป็นที่ปรึกษาให้เพื่อนเหมือนผมเป็นสมดุลในกลุ่มเพื่อนๆเเต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกดีเลยเพราะมันเป็นของปลอมทั้งนั้นผมจึงได้นึกมาตลอดว่าเห้ยนี้กูเเม้งไม่เคยเปลี่ยนเลยว้ะต่อให้จะผ่านไปเท่าไรต่อให้เจอเรื่องราวเเย่ขนาดไหนดันชอบเก็บไว้คนเดียวตลอดไม่พึ่งใครส่วนตัวไม่ชอบที่คนเยอะๆชอบอยู่คนเดียวเเต่ตอนนี้เเค่อยากให้ตัวเองเเสดงความรู้สึกจิงของตัวเองบ้างไม่อยากปลอมเเล้วมันเหนื่อยโครตๆ(ถ้าเล่าชีวิตทั้งหมดของผมมันคงทำให้ทุกคนรู้สึกสมเพชผมก็ได้5555เอาเเค่นี่พอ)