สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาในกระทู้ของผม เมื่อวันที่ 20 มกราคม ที่ผ่านมา เป็นวันที่ตรงกับงานนิทัศกาลของโรงเรียนผมพอดี แล้วเป็นวันเดียวกันที่ผมเสียใจที่สุดในชีวิตหลังจากพ่อโทรมาบอกว่า "ลูก พยัคฆ์โดนรถชน ตายแล้วนะ"แมวผมชื่อพยัคฆ์) ตอนนั้นผมจุกมากๆ มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ผมละทิ้งภาระทุกอย่างที่ครูมอบหมายผมไว้ผมรีบวิ่งไปรอรถที่จะได้กลับบ้าน ตอนนั้นผมไม่รู้ผมคิดอะไรผมแค่อยากให้เรื่องทุกอย่างที่พ่อพูดมาเป็นเรื่องโกหกแต่มันไม่ใช่ ผมอั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ พอผมมาถึงบ้าน ร่างของน้องเขาอยู่ท้ายกระบะพ่อผม ผมตรงนั้นน้ำตาแตก ผมแทบจะบ้าตาย ผมทำลายของทุกอย่างที่ขวางทางผม ผมไม่นึกเลยว่าเขาจะจากไปเร็วขนาดนี้ เขาอยู่กับผมมาแค่ปีเดียวเอง และอีกแค่ไม่กี่อาทิตย์ก็จะถึงวันเกิดเขาแล้ว(วันวาเลนไทน์) เมื่อเช้านี้เขายังมาส่งผมก่อนไปโรงเรียนอยู่เลย กลับบ้านมาทีไรเขาจะคอยมาต้อนรับผม บอกตามตรงพยัคฆ์คือเหตุผลที่ผมอยากกลับบ้าน เสียงของเขาที่คอยเรียกหาผม ตอนผมไม่ได้อยู่ในสายตาเขา แมวที่คอยมานอนเฝ้าผม ชอบเล่นเท้าผม หลังจากวันนั้นมันไม่มีอีกแล้ว นี่ก็ผ่านมาจะ2เดือนแล้ว ผมยังทำใจไม่ได้เลย ผมร้องไห้อยู่ตลอด บางทีผมคิดว่าผมน่าจะตายตามเขาไปเลยซะดีกว่า อีกใจนึงผมก็ไม่อยากตาย แต่ความคิดแบบนี้มันวนเวียนในหัวตลอดเวลา ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ ช่วยผมด้วย